Bize Güven! (Büyük Sırlar Serisi II)

💞 Bölüm 13💞

                                              Beste

Araba inceleme işim bitince arabayı tekrar kilitledim ve garajın kapısını da sıkıca kapatıp eve doğru yürümeye başlarken yan taraftan bir ayak sesi duydum. Olduğum yerde kalıp etrafı dinlemeye odaklandım.

 

“Selam.” Dedi ince bir kız sesi. Sağ tarafıma döndüğümde büyük ağacın arkasından çıkan kızı anca fark ettim. çekimser bir şekilde bana yaklaştı ve elini uzattı. “Ben Hande.”

 

“Hande?” diye sorarken elini sıkmayı reddettim.

 

“Ah, demek Arda sana benden bahsetmedi.” Ona gözlerimi kısarak baktım. “Biz onunla takılıyoruz. Bilirsin işte.”

 

Birden kalbim sıkıştı. Doğru mu duymuştum? Takılmıştık mı demişti yoksa takılıyoruz mu? Hayır, bunu asla kabul edemezdim. O kadar şeyden sonra edemezdim işte. Bırakmıştı Arda bunları. Benden başkasını istemediğini söylemişti. Hepsi bir kurmaca mıydı yani? “Hayır, bilmiyorum. bilmekte istemiyorum derken ön tarafa doğru yürümeye başladım ama kız kolumdan tuttu.

 

“Bak, beni gördüğünü söyleme lütfen. ama sana söylemem gereken bir şey var.”

 

“Neden bana söylemen gereken bir şey olsun ki?”

 

“Çünkü sen onun kız arkadaşısın.”

 

Birden nefesim kesildi. Yer ayağımın altından sanki kayıp gidiyordu. Gözlerimin akmayan yaşlarla dolduğuna da emindim. Aldatılmıştım. Kandırılmıştım. “Yarın saat birde AVM’nin restoranında sana söyleyeceğim. Bir saat bekleyeceğim, eğer bir saat içinde gelmezsen gideceğim. Ama sende hayatın boyunca aldatılmaya mahkum olarak kalırsın.” Kolumu bırakıp hızlı adımlarla karanlıkta gözden kayboldu. ayaklarım resmen zemine yapışmıştı ve yürüyemiyordum. Hayatın boyunca aldatılmaya mahkum kalırsın. Hızla evin ön kısmına doğru yürümeye başladım ve kapıyı açıp içeri girdim. arkamdan öyle bir çarptım ki adete yer sarsılmıştı. Nefes alamıyordum. Kendimi koltuğa attım ve ağlamaya başladım.

 

“Beste?” Lanet olsun abimlerin burada olduğunu unutmuştum. Tek kelime etmeden merdivenlere doğru yürüyordum ki abim kolumdan tuttu. “Neden ağlıyorsun? Arabayı beğenmedin mi?”

 

Kafamı iki yana salladım. “Sorun araba falan değil. lütfen, şuan yalnız kalmak istiyorum.”

 

“Hayır!” dedi abim. “Yalnız falan bırakmayacağım. Lütfen konuş benimle. Neyin var?”