အပိုင်း(၁၄)
"အား အား အား"
"ကယ်ကြပါ ကယ်ကြပါ"
"တစ်ယောက်ယောက် လာကယ်ကြပါ။ ဒီမှာ လူသတ်နေပါတယ်"
ဆုပိုင်က ရုံးခန်းအတွင်းတွင် အိပ်နေရာမှ တိရိစ္ဆာန်ရုံဘက်မှ လာသည့် ကျယ်လောင်သော အော်သံများကြောင့် လန့်နိုးလာသည်။ သူက အိပ်ယာပေါ်မှ ခပ်မြန်မြန် ကုန်းထွက်လိုက်ပြီး တံခါးကို ခပ်မြန်မြန် ဖွင့်ကာ ထွက်ပြေးလာသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ"
တိရိစ္ဆာန်ရုံထဲမှာ ငါတစ်ယောက်တည်း ရှိတာပါ။ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အော်ပြီး အကူအညီတောင်းတဲ့ အသံကို ကြားနေရတာလဲ။
တစ်ယောက်ယောက်ဝင်လာလို့လား။
သံသယအပြည့်နှင့် ဆုပိုင်က အသံအရင်းအမြစ် ရှိရာဘက်သို့ သွားလိုက်သည်။
"ပန်ဒါဥယာဉ်အတွင်းကလား"
အသံက ဥယာဉ်အတွင်းမှ လာခြင်းဖြစ်သည်။
တပိုင်လား။
"အိုး"
ဘေးဘက်မှ တပိုင်၏တုံ့ပြန်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ထိုအခါမှသာ ဆုပိုင်က စိတ်အေးသွားသလို သက်ပြေးရှည်ကြီးကို ချလိုက်သည်။ ပန်ဒါကြီးက အဆင်ပြေသည်။
ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်ယောက်က ဒီအထဲကို ခိုးဝင်လာတာလား။
ပန်ဒါဥယာဉ် တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီးနောက်တွင် ဆုပိုင်က မျက်လုံးကို ပွတ်သပ်လျက် ရှေ့သို့ ကြည့်လိုက်သည်။ သူ၏ခြေထောက်က အတွင်းဘက်ပိုင်းသို့ ကောင်းကောင်း ခြေမချနိုင်သေးခင် ရှေ့မှမြင်ကွင်းကို မယုံကြည်နိုင်စွာ တွေ့လိုက်ရသည်။
လရောင်အောက်တွင် ...
ဖျော့တော့သော ခန္ဓာကိုယ်သုံးခုက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်လျက်သား ရှိနေကြပြီး သူတို့သုံးယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရွှေမြွေ၏ ခန္ဓာကိုယ်က တင်းကြပ်စွာ ရစ်ပတ်ထားသည်။
သူတို့သုံးယောက်၏ အရှေ့တွင်လည်း ပန်ဒါကြီးက မြေပြင်တွင် ထိုင်ရင်း ဝါးမျှစ်ကို ကြိတ်ချေကာ ဝါးနေကာ ရှေ့မှသုံးယောက်ကို မကြာခဏဆိုသလို ကြည့်နေသည်။
