အပိုင်း(၂၀)
"ရှူး"
ဆုပိုင်က မြေပြင်မှ တဖြည်းဖြည်းချင်း ထရပ်ရင်း သူ၏နှုတ်ခမ်းရှေ့တွင် လက်ညိုးတင်လျက် သူ၏အရှေ့မှ မျောက်ဝံကို အသံမထုတ်ရန် အချက်ပြလိုက်သည်။ သူ ဒီနေရာသို့ မလာခင်ကအထိ ဆုပိုင်က စိုးရိမ်ခဲ့ရသေးသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ မျောက်တိုများက တောရိုင်းတိရိစ္ဆာန်များ ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ အသိဉာဏ်က မနှိမ့်သည့်တိုင်အောင် သူ၏ညွှန်ကြားမှုအတိုင်း အပြည့်အဝ နာခံပါ့မလားဟု မသေချာပေ။ သို့သော်_ _ _
ကံကောင်းသည်မှာ မျောက်ဘုရင်က ဆုပိုင်လုပ်ပြသည့် ဟန်အမူအယာကို နားလည်သည်။ သူက အသံမထွက်ရုံသာ မကသေးလေပဲ ဘေးဘက်ရှိ မျောက်တိုင်း၏ မသက်မသာ ဖြစ်နေသော ငြီးငြူသံကိုပင် ဖိနှိပ်ခိုင်းလေသည်။
"ကောင်းပြီ"
ဆုပိုင်က လက်မထောင်ပြသည်။ ထို့နောက် ခေါင်းလှည့်ပြီး ဘေးဘက်ရှိ ရွက်ဖျင်တဲ သုံးခုကို ကြည့်သည်။ သူက ဟောက်သံကို ကြားရသည်။ သူတို့အားလုံးက နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျလေသည်။
ဆုပိုင်က သူ၏ခြေထောက်ဘောင်းဘီနားမှ ဓားမြှောင်ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲနုတ်လိုက်ပြီး ပိုက်ကွန်ကြိုးနားသို့ ကပ်သွားသည်။
"လိမ်လိမ်မာမာနေ။ ခဏနေရင် အဲ့ဒီဘက်ကို ပြေးသွားနော်"
သူက သူ့ကိုယ်သူ လက်ညိုးထိုးပြပြီးနောက် အဝေးရှိ တောစုများကို ပြန်လည်ထိုးပြသည်။ ထို့နောက် မျောက်ဘုရင်နဖူးမှ သွေးများကို သုတ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။
ရုတ်တရက် မျောက်ဘုရင်က ဆုပိုင်၏လက်ဖဝါးကို လှမ်းကိုင်သည်။ အသိဉာဏ်ပြည့်ဝလွန်းသော မျက်ဝန်းတစ်စုံနှင့် သူ့အား ကြည့်ကာ တည်ငြိမ်စွာ ခေါင်းညိတ်ပြလာသည်။
"ကျွီ"
ဓားမြှောင်က ပိုက်ကွန်ကြိုးကို လှီးဖြတ်သောအခါ ထွက်ပေါ်လာသည့်အသံက တိတ်ဆိတ်သော ညအတွင်း စူးရှသော အသံတစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်။
ဒါက အလုပ်မဖြစ်ဘူး။
ဆုပိုင်က အောက်ကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပိုက်ကွန်၏ကြိုးကို ဆက်မဖြတ်တော့ပဲ ရပ်တန့်လိုက်သည်။
