DESTİNA

Bölüm 53 Değmez

Merhabalar Canım Okurlarımm 👼🏹💘

Bu bölümü yukarıda bıraktığım şarkıyla beraber okumanızı tavsiye ediyorum 🙌

🎶Bölüm şarkımızdan;

Biraz geç olsa da uyandım bi' rüyadan

Yıkadım yüzümü gözyaşlarımla

Destina

Yavaşça gözlerimi açıp kendime geldiğimde Korayla kaldığımız odada olduğumu fark ettim. Başımı çevirmemle yanımda Koray'ın olduğunu gördüm.

"Nasılsın Destina'm. Beni çok korkuttun." Dedikten sonra elimi tutmak hamle yapmak istediğinde "Bana dokunma!" dedim.

"Destina'm yapma böyle. Her şeyi anlatmama izin ver."

"Ben mi yapmayayım? Ben ne yapıyorum ki? Koray sen bana bunu nasıl diyebiliyorsun? Sen bana yalan söyledin."

"Evet, sana yalan söylemek zorunda kaldım. Aslında ben sana başından her şeyi anlatmak istedim ama anlatamadım." Dediğinde başımın dönmesine aldırmayarak yataktan kalktım.

Sesim titreyerek "Borya'nın anlattıkları tamamen doğru yani öyle mi?" Diye sordum. Bu sorunun cevabını bir daha duymak istemesem de belki farklı bir cevap verir ümidiyle bir daha sordum.

"Evet doğru ailen.." dediğinde evet doğru cümlesinden sonrası beni ilgilendirmiyordu.

"Açıklamalarını dinlemek istemiyorum git!" bağırarak elimle kapıyı gösterdim.

"Gitmeyeceğim Destina. Önce her şeyi benden dinlemek zorundasın."

" Dinlemeyeceğim, artık seni dinlemeyeceğim. Ben sana güvendim, inandım." Dedim. Koray'ı dinlersem yine beni yalanlarıyla kandırmasından korkuyorum. Daha da kötüsü yalan olduğunu bile bile ona inanmaktan korkuyorum. Başımın dönmesiyle duvara tutundum. İyi olmayıp, duvara tutunduğumu gören Koray bana yardımcı olmak için hamle yaptığında "Sana bana dokunma dedim!" diye bağırdığımda Koray bir adım geri gitti.

"Dokunma bana istemiyorum! Senin dokunduğun her şeyden nefret ediyorum." Dedikten sonra odada elime ne geldiyse fırlatmaya başladım. Koray kaçmak yerine yanıma gelmeye çalışsa da izin vermedim. Sonunda ayaklarım beni taşıyamaz hale gelip dizlerimin üzerinde yere düşütüm. Koray hiçbir tepki vermeden öylece beni izliyor, hiçbir şey demiyordu.

Hıçkırıklar içerisine ağlayarak Koray'ın gözlerine baktım. "Bütün vücuduma dokunduğun için en çok kendimden nefret ediyorum. Ne olursa olsun bana sor, bana güven dedin. Bu muydu sana soracağım güveneceğim şey. Bunca sene her şeye katlandım. Ailem yani ailem sandığım insanlar beni dövdü, aç bıraktı, işkence etti ama hiçbiri şimdiki kadar canımı yakmadı. Sen onlardan da acımasızın, beni sevgine inandırdın. Beni hiç mi sevmedin? " diye sordum. Şu an her şeyin yalan olduğunu söylerken bile ondan sevgi kırıntısı dilendim. Ağlayarak Koray'a haykırırken titremeye başlasam da susmadım.

Koray'ın konuşmasına izin vermeden "Yan yana iken beraber vakit geçirdiğimiz zamanlarda, gecelerde hiç mi sevmedin hep mi rol yaptın? Sizin intikam dediğiniz benim hayatımdı. Başardın Koray, intikamınızı aldınız. Bak yıkıldım. Beni sevdiğine o kadar güzel inandırdın ki beni yalan olduğunu hiç anlamadım. Şu an bile gözlerine baktığımda hala beni sever gibi bakıyorsun. Bakma bana, bu bakışa katlanamıyorum. Ben senin yüzünden bundan sonra biri seni seviyorum dediğinde ona inanamayacağım. Değmezmiş senin için değmezmiş. Ruhumu öldürdün, bedenimi de öldür ben artık dayanamıyorum. " Dedikten sonra kendimi tekrar karanlığa teslim ettim.

Koray

Destina merdivenlerde bayıldığında onu hemen kucağıma aldım. Salondan çıkan Anton Sevastian, oğlu Borya'yı tuttu. Borya bir şeyler sayıklıyordu ama panikten ne dediğini anlamadım. Odaya çıktığımızda kimse yanımıza gelmedi. Sanırım dedem onların buraya gelmesine müsaade etmedi. Evin hemşiresi Destina'yı kontrol ettiğinde anlık bir bayılma olduğunu yakın zamanda kendine geleceğini söylediğinde rahat bir nefes aldım. Tahmin ediyorum ki Victor bu haberi dedemlere vermişti. Yoksa şimdiye kapımıza birileri gelirdi.