DESTİNA

Bölüm 61 Hamileyim

Merhabalar Canım Okurlarımm 👼🏹💘

Umarım hepiniz çok iyisinizdir. Bir hafta kadar uzak kaldık, sizleri özledimm 💕

Geçen hafta yeni bölümümüzü maalesef ki müsait olup yeni bölüm yazmadığım için atamadım. Bölüme geçmeden önce hepinizden geçen hafta adına özür diliyorum. 🙏

Umuyorum ki bir daha böyle bir şey yaşanmasın ama eğer yaşanırsa da bölümün gelmeyeceğini duyuru panomda kontrol edebiliriniz. 🌺

Geçen hafta bölümümüz yoktu ama bu haftaki bölüm sonu 💣🤭

Hepinize keyifli okumalar diliyorumm 🎈🍭

Destina

Sabaha gözlerimi mide bulantısıyla açtım. Yataktan kalkıp hemen odanın içerisindeki lavaboya koşup klozetin içerisine midemde ne varsa çıkarmaya başladığım sırada arkamdan bir el saçlarımı tutup sırtımı sıvazlamaya başladı. Bu elin sahibi ne zaman düşsem, zorda kalsam yanımda olduğunu bildiğim Koray'dan başkasına ait değildi. Her ne kadar beni bu halde görmesini istemesem de şu an ona itiraz edecek bir durumda değilim. Mide bulantım geçtiğinde ayağa kalkmama yardım etti.

"İyi misin hayatım?" dediğinde kafamı salladım. Ağzımı çalkaladıktan sonra iyi olup olmadığım konusunda endişe eden Koray'a döndüm.

Önemsenmek ne güzel şeydi. Yüzümde oluşan tebessümle "İyiyim Koray'ım. Sanırım miniklerimiz bugüne biraz erken başlamamı istedi." Dediğimde Koray ellerini karnıma koydu.

"Sizinle bunu konuşmuştuk, anneyi yormak üzmek yok."

Koray'ın daha şimdiden bebeklerimizle bağ kurup onlarla sohbet etmesi mutluluktan gözlerimin dolmasını sağladı. O hem benim için hem de bebeklerimiz için başımıza gelmiş en büyük şanstı. Bebeklerimiz daha doğmadan anne, baba sevgisini hissedebiliyorlardı. Anne ve baba sevgisini bu hayatta hiçbir şeyin dolduramayacağını bildiğim için bebeklerimizin onları şimdiden bu kadar seven bir babaya sahip olmaları çok güzeldi.

"Merak etme beni üzmüyorlar aşkım. " dedikten sonra Koray'a sarıldım. "İyi ki hayatımızdasın, seni çok seviyoruz Koray'ım."

"Asıl siz iyi ki benim hayatımdasınız Destina'm. Siz olmasaydınız her şey çok eksik olurdu." dediğinde yanağına minik bir öpücük bırakıp geri çekildim.

Odaya geçtiğimizde uykumuz kaçtığı için yatakta birbirmize sarılıp uzandık. Koray ellerini karnıma koyup severken miniklerimize beni üzmemeleri konusunda nasihat verirken onu yüzümde oluşan büyük bir gülümsemeyle diniyordum.

Karnımın iyice acıkmasıyla "Babaları, bebeklerimiz diyor ki bu kadar nasihat yeter karnımız acıktı." dediğimde Koray gülümsedi.

"Bak sen şunlara ben ne anlatıyorum onlar ne söylüyor. Ee madem acıktınız sizi doyuralım Destina'm." dediğinde hazırlanıp aşağıya kahvaltı yapmaya indik. Koray bütün yiyecekleri tabağıma yığıp yemem gerektiğini söylüyordu. Tabağıma koyduğu yiyecekleri yemediğimi fark ettiğinde elleriyle beni yediriyordu. Bolca kahkaha eşliğinde geçen sabahımız devam ederken Adem içeriye girdi.

"Günaydın Koray ağabey ve Kaplan ailesi." Dediğinde istemsizce gülümsedim. Normalde Destina yengem derdi ama bugün bebeklerimize de günaydın demek için Kaplan ailesi dediğini anlamıştım.

"Günaydın Adem. Son durum nedir?"

Adem "Gelmen gerekiyor ağabey." dediğinde kendi aralarında benim anlamamı istemedikleri bir şekilde konuştuklarını anladım. Koray, Adem'e çıkabilirsin işareti verdiğinde ona döndüm.