𝐒𝐜𝐞𝐧𝐭𝐬 𝐒𝐞𝐫𝐢𝐞𝐬 𝟎𝟏: 𝐒𝐜𝐞𝐧𝐭𝐬 𝐨𝐟 𝐃𝐢𝐫𝐭 (𝐂𝐎𝐌𝐏𝐋𝐄𝐓𝐄𝐃)

𝟑𝟗: 𝐂𝐮𝐫𝐬𝐞𝐝 𝐂𝐞𝐥𝐞𝐛𝐫𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧

     Wala naman silang magawa kundi ang lumabas. They can't just make a ruckus there. Madamay pa ang mga tao sa loob. 

     Mahigpit paring magkahawak sina Ronin at Mathara habang kaharap ang tatlo sa parking lot. Mainit sa labas dahil malapit nang magtanghali. They both stood there not knowing what else to do.

     "So, saan tayo magcecelebrate?" Jaxon asked na para bang walang nagaganap na kung ano sa pagitan nila. The tension is just heavy but he managed to act really normal na para bang friends sila.

     "Ano bang dapat i-celebrate?" Mathara asked still wearing a completely blank face, her voice doesn't have a doze of energy on it. She just doesn't like what'as happening.

     Perfect na sana ang lahat, e. Ngayon, parang nagsisi tuloy siya bakit pa sinama niya si Ronin. 

     "It's April 30." Jaxon just stated something vague to answer her question. Napakunot lang ang noo niya.

     Bumalik kay Ronin ang ala-ala sa 4 years ago. 

     April 30, 2019. Ang mismong araw ng nangyaring massacre sa pamilya niya. 

     "Anong meron sa April 30?" Siya naman ang nagtanong. 

     Jaxon gave him a smirk. Para pa itong natutuwa sa nakikitang galit na nakikita sa mukha ni Ronin. Lumuwag din ang pagkakahawak nito sa dalaga kaya napalingon si Mathara dito.

     Kumawala na ang kamay nito. Mathara was confused kung anong nangyayari, kung bakit biglang napalitan ng sobrang galit ang takot ni Ronin. Ano bang dapat i-celebrate sa araw na ito? 

     "Hindi mo pala alam? Anong klaseng boyfriend ka?" Jaxon mocked. Mas lalo lang gumulo ang utak ni Ronin. Kung hindi iyon konektado sa pagkamatay ng pamilya niya, e ano?

     "It's my 22nd Birthday," Mathara spoke as she realized.

     Mathara's Birthday is Ronin's family's death anniversary. Hindi malaman ng binata kung ano ba dapat ang maramdaman niya sa mga oras na yun. Pain, for not even knowing her special day. Anger, as it only serves as a painful reminder of his past. Awkwardness  and sadness, because he doesn't know whether to celebrate or not.

     Mathara knew. Naaalala niya ang date kung kailan namatay ang pamilya ni Ronin. 'Yong nabasa niya sa articles tungkol sa nangyari noon. She understood his emotions, empathizing with how he felt.

     Muling kinuha ni Mathara ang kamay nito. It gave Ronin a small relief. His eyes are all watery dahil sa halo halong emosyon na nararamdaman. 

     He gave her a small smile. "Happy Birthday, love," he whispered. Hindi na kumontra si Mathara sa tawag nito sa kanya. Hinigpitan lang niya ang hawak sa kamay nito habang doon na sa titigan na yun nilalabas ang gusto niyang iparating sa binata.

     Nasa isang restaurant sila. Kinakantahan si Mathara ng mga servers doon ng happy birthday. May palibreng cake pa, pero parang hindi nila naririnig ang kanta.

     Naka-upo lang silang lima, magkaharap sa isang mesa.

     "Happy Birthday!" huling bati ng mga servers sabay alis kasi wala naman silang natanggap na sagot. 

     The candle was still lit. Hindi man lang ito hinipan ni Mathara. What is there to celebrate? Pagkatapos nito, babalik na naman siya sa madilim na mundo na yun ng ama.

     Maraming in-order si Jaxon pero parang walang gustong kumain sa mga yun. Naubos nalang ang kandila, wala pang kumikilos sa kanila.

     "Bakit ba kailangan pa ng ganito?" Mathara broke the silence. She gave Jaxon a sharp stare.

     "I see you don't like it." Jaxon's voice is filled with scorn. He knew exactly what is happening. He can't help but show a lopsided smile with lips closed. 

     Alam na alam niyang ang araw na yun ay anniversary din ng massacre. 

     Mira is a bit worried. Hindi niya gusto ang nangyayari. She's a changed woman at pilit niyang binabalik ang dating sarili pero parang nahihirapan siya. Alam na alam niyang gusto na ni Mathara ang tahimik na buhay.

     Dati rin siyang naging kagaya nito, sinira lang ni Mathias. Yes, she already knew. Narinig niya mismo ang sinabi ni Mathias sa araw na yun.

     "Make sure Lucas is doing his job. Sasabihin mo sa akin lahat ng kilos niya," Mathias instructed her.

     "I need a murder mission. Paano ko ibabalik ang dating galing ko kung magbabantay lang pala ako ng tao?" reklamo ni Mira.

     "You will kill him, if--" Mathias smiled evilly. "--he fail his mission."

     "That's more like it," she snatched the envelope from Logan's hand and walked away. 

     The doors were closed. Napahinto si Mira, hihingi lang sana siya ng karagdagang mga gamit sa mission. Bumalik siya sa pinanggalinan. Kakatok na sana siya para pagbuksan siya ulit pero natigilan siya dahil sa narinig.

     "Siguro ay alam niyang may kinalaman ako sa pagkamatay ng asawa niya." That was Mathias' voice. Nanginig siya sa galit sabay kuyom ng kamay na ikakatok sana niya.

     She could still recall what happened. She's just acting as if she doesn't know. 

     "Tapusin na natin to, bumalik na tayo. Ikaw Mira, sumama ka muna sa samin," Logan spoke. Tumayo na ito. 

     Ano pa bang magagawa nila? They have to follow. Alam na ni Mathias ang balita at nagpadala na ito ng maraming tauhan. 

     Naiwan ang mga pagkain sa mesa na hindi man lang ginalaw. 

     Sumalubong sa kanila ang mga lalaking nakasuit. They are all waiting for them.

     Tahimik na pumasok sa sasakyan sina Mathara at Ronin. Kasama nila nag tatlo. Ang sasakyan na yun ay binubuntutat ng tatlong sasakyan. Ni wala silang armas na magagamit para tumakas. 

     "I'm sorry. Ayaw sana kitang madamay sa magulong buhay ko," bulong ni Mathara kay Ronin. 

     "Shh. Sasamahan kita kahit sa anong sitwasyon ng buhay," he whispered back. Mas lalo lang kumukulo ang dugo ni Jaxon habang tinitignan ang dalawa sa rearview mirror.

     Siya sana dapat ang minahal ni Mathara. Hindi sana ganito kagulo ang lahat. Kung siya sana yun, everything would be as it was before. It would be in order.

     Just him and the Death Devil.

     Mathara is no longer treated as a guest kahit birthday niya. They are both thrown in that room kung saan kinukulong ang mga kinikidnap ng organization. 'Yong kwarto na yun na wala man lang bintana. 

     May mattress lang na kasya ang isang tao. Marumi din ang loob at ang tanging liwanag doon ay galing sa nag-iisang itim na pendant light. Its dim illumination cast a gloomy atmosphere over the room. It only make them both sadder.

     Nakaupong magkayakap ang dalawa sa mattress na yun na nasa sahig. Si Ronin nakasandal sa sahig habang nakasandal sa dibdib ang ulo ng dalaga. Ang mga kamay nito nakapulupot sa mga balikat nito. 

     Hinaplos ni Mathara ang braso ng binata. 

     They don't blame each other but themselves. 

     Iniisip ni Ronin na sana ay malakas at makapangyarihan din siya para iligtas ang dalaga. Tanging pera lang ang meron siya.

     Habang si Mathara iniisip na sana ay ipinanganak siya sa ibang pamilya.

     Nagkatitigan ang dalawa. If this would be an end, why don't they make most of it?

TakahashiKazumi2024