𝐒𝐜𝐞𝐧𝐭𝐬 𝐒𝐞𝐫𝐢𝐞𝐬 𝟎𝟏: 𝐒𝐜𝐞𝐧𝐭𝐬 𝐨𝐟 𝐃𝐢𝐫𝐭 (𝐂𝐎𝐌𝐏𝐋𝐄𝐓𝐄𝐃)

𝟒𝟒: 𝐓𝐡𝐞 𝐃𝐞𝐚𝐭𝐡 𝐃𝐞𝐯𝐢𝐥

     Paulit ulit sa utak ni Mathara ang mga mukha ng mga pinatay niya sa gabing iyon. Sa unang mission niya. It was the Fosters.

     Umaalingawngaw sa utak niya ang mga boses nito. Ang mga mukha nito. Tapos ang mga lapida sa tabi ng ilog. It was them. 

     Tumulo ang mga luha niya. Napailing iling siya sabay sigaw nang walang boses. 

     Hindi niya matanggap. Hindi niya kayang tanggapin. She killed Ronin's family. She was the devil. She did this to Ronin. She is the monster that took everything from Ronin.

     Ayaw niyang paniwalaan pero yun ang katotohanan. She is the Death Devil.

     Naghalo halo ang lungkot at poot niya sa sarili. She even felt the urge to hurt herself, scratching her face with her nails, digging into her skin. Parang hindi pa yun sapat, kulang pa ang sakit na yun sa binigay na sakit niya sa lalaking mahal niya.

     Hindi na niya mapigilan ang humikbi. "Hindi! Hindi!" 

    It was her total breakdown. Naalimpungatan si Ronin nang marinig ang iyak ng dalaga. "Mathara? Anong nangyari?" He attempted to comfort her with a hug, but it offered little solace. It didn't help at all.

     Humagulhol nang tuluyan ang dalaga.

     She felt as though she didn't deserve Ronin's love, believing he should have given it to someone more worthy. Sigurado siyang hindi siya mapapatawad nito pag nalaman nito ang katotohanan. Hindi din niya ito kayang sabihin. Paano naman niya sasabihin?

     Anong magiging reaction ni Ronin? Would he despise her?

     She don't want to lose him but their relationship does not have any future.

     "I'm sorry Ronin. Patawarin mo ako. Hindi ko alam, maniwala ka," she wailed. 

     "Ano bang nangyayari? Patawad saan?" Ronin is all confused.

     Tinulak niya si Ronin palayo sa kanya. She felt she didn't deserve his comfort. How dare she even think she deserved happiness? Peace seemed like an unattainable luxury. She believed she deserved nothing more than the wrecked life she had with her father.

     Nababagay siya sa impyerno.

     Tumakbo siya sa labas hanggang sa tabi ng dagat. She screamed her lungs out crying kaharap ang sunrise. The view was beautiful, a huge contrast to the turmoil she was feeling inside. It doesn't match.

     Ang mga sigaw niya hindi man lang nakatulong para gumaan ang sobrang bigat na nararamdaman niya. She's suffocating in sadness. Her throat is tight and her stomach felt like sinking. She is also ashamed of herself. 

    She even had the audacity to desire peace when she had ruined someone else's. Hindi lang ang pamilya ni Ronin ngayon ang bumalik sa utak niya. Every face - crying, scared, screaming, dying - flashed into her mind.

     Ronin ran to her. Tinutulak niya ito palayo. "Please, wag kang lumapit sa akin. Hindi mo ako kilala!" she blurted out, still in tears. Kitang kita na ni Ronin ang mga sugat niya sa mukha.

     "Hindi ko maintindihan, please sabihin mo anong nangyayari," Ronin is freaking out. He had never seen Mathara like this. 

     Mabilis ang bawat pag-iling ng dalaga habang humahakbang papaatras papunta sa dagat.

     "Mathara! Mathara!" Naiyak na si Ronin. Hindi talaga niya maintindihan anong nangyayari. Diba dapat masaya na sila gayong nakatakas na sila? Bakit ganito? Bakit biglang ganito?

     Ronin still attempted to approach her, but she continued to walk backwards, keeping her distance. Lumalalim at lumalalim na ang inaabot ng dalaga. Umiiling iling parin ito habang patuloy na tumutulo ang mga luha sa mga mata. May halong dugo na ito dahil sa mga sugat nito sa pisngi.

     He managed to catch her arm, pulling her back to the shallow parts of the waters. Nagpumiglas ang dalaga kaya't nasugatan niya sa braso ang binata dahil sa kuko niya. She cried even more. Sinaktan na naman niya si Ronin. It was torture to her.

     Sinugatan na naman niya ang sarili. She tore her neck's skin by that same nails. 

     "Ano ba, Mathara! Tumigil ka!" Nainis na si Ronin.

     Mas lalo lang itong sumigaw sa kakaiyak. Ginalit na naman niya si Ronin. She's going crazy.

     Nanlumo ang mga tuhod nang dalaga at hinayaang bumagsak ang sarili. Ronin caught her in his arms. Binuhos na niya lahat. Ronin hugged her as tight as he could, 'yong hindi na siya makawala. Hinayaan lang siya ni Ronin hanggang sa napagod ang dalaga.

     Medyo mainit na sa labas. Nakatulala na ito.

     She suddenly fell silent, her eyes fixed on nowhere. She looked as if her soul had departed from her body. Ronin carried her back to the house. Nakabantay lang ang mga mata niya dito habang dali daling naghanda ng makakain.

     He tried to force her to eat the sandwich he made, but she simply rejected it. Napabuntong hininga si Ronin. Hindi na niya alam anong gagawin. Kinuha na lang niya ang first aid kit para gamutin ang mga sugat nito.

     Tumulo na naman ang mga luha nito pero ang mukha ay blanko. Mathara was still consumed by anger and grief, mostly directed towards herself. Ni hindi nito kayang tignan si Ronin. Pagod na siya pero 'yong mga mata niya hindi pa nauubos ang mga luha nito.

     Hindi nag-agahan ang dalaga. Hindi din ito kumain ng tanghalian. Lagi itong nakapikit at umiiyak. Ni hindi alam ni Ronin ang dahilan. 

     Her eyes were blurred with tears, making it difficult to see clearly.

     "Mathara, andito ako. Makikinig ako. Ano bang problema?" he asked as gentle as he could. Hinahaplos nito ang kamay ng dalaga.  Hindi siya pinansin nito.

     Sumasakit na naman ng husto ang lalamunan ni Mathara. Umiiyak na siya pero sumasakit parin ito. Parang kulang ang umiyak lang. 

     She wanted to hurt herself. Gusto na niyang mamatay.

     Ni hindi enough ang isang buhay niya para bayaran ang lahat nang buhay na tinapos niya. She has to pay and she deserved all this pain and grief. Hindi deserve ng isang serial killer na magkaroon ng payapang buhay. As if, wala siyang pamilyang sinira. As if, wala siyang taong sinasktan. As if, wala siyang buhay na kinuha.

     The guilt is killing her. Ang bigat sa dibdib. Ang sakit sakit. 

     She can't die just yet. She has to suffer the pain first. Sinugatan niya ulit ang sarili gamit ang mga kuko. She scratched her arms. Mabilis siyang pinigilan ni Ronin kaya napasigaw ulit siya. Humiyaw siya sa sobrang lungkot na nararamdaman. 

     Napaiyak na ulit si Ronin habang niyayakap ulit ang nobya. She needed help. Alam ni Ronin na hindi siya ang makakatulong kay Mathara. She needed to go out. Pero paano? Paano kung ganito kalala ang reaction ni Mathara sa problema niya?

     Mariin siyang napapikit.

TakahashiKazumi2024