𝐒𝐜𝐞𝐧𝐭𝐬 𝐒𝐞𝐫𝐢𝐞𝐬 𝟎𝟏: 𝐒𝐜𝐞𝐧𝐭𝐬 𝐨𝐟 𝐃𝐢𝐫𝐭 (𝐂𝐎𝐌𝐏𝐋𝐄𝐓𝐄𝐃)

𝟒: 𝐇𝐨𝐭 𝐧 𝐂𝐨𝐥𝐝

     Mabilis lang ang paglipas ng isang linggo, hindi man sang-ayon si Mathara sa kagustuhan ni Ronin, wala parin naman siyang magagawa. She doesn't know where to go, wala siyang maalala. Sumasakit lang ang ulo niya pag pinipilit ang sarili.

     They arrived at Ronin's house without bringing anything, and she was dressed in clothes provided by the guy thus it looked so baggy. Her hair was tied in a messy bun, a huge contrast to her previous luxurious appearance and life.

     "This will be your temporary home, Luci," ani Ronin with his arms open. Umikot pa siya para harapin si Mathara. Yep, he will be calling her Luci.

     Nakatayo lang sa bukana ng pinto ang babaeng kinakausap niya. Nakatingin ito sa magulong bahay niya. Receiving no reaction, he dropped his arms, shrugged, and settled onto his couch, surrounded by a chaotic mix of dirty and clean clothes. Hindi parin natinag si Mathara, nandun parin siya sa bukana. Hindi nito maintindihan bakit parang nandidiri siya sa kalagayan ng bahay.

     "Hindi ka papasok?" tanong pa ni Ronin habang pinipwesto ang sarili para humiga. His old, dirty pair of Converse still worn to his feet as he raised them to rest on the armrest of the couch.

     "You call this a home?" taas kilay na tanong ni Mathara dito sabay cross arms. She shot a disgusted look at Ronin.

     He seriously looked used to it.

     Well, sino namang hindi mandidiri sa bahay na 'yun. Parang walang nakatira. 'Yung mga pinagkainan hindi man lang hinuhugasan at nakakalat lang ang mga plastics at carton sa paligid. Matatawa ka nalang habang iniisip na gusto ni Ronin na may mag-alaga sa bahay niya gayong parang wala naman talagang nag-aalaga.

     "Ayaw mo? Edi wag! Do'n ka tumira sa labas," iritadong sabi ni Ronin sabay tanggal nung mga sapatos gamit ang mga paa. He acted as if he's going to sleep turning his body away from Mathara.

     Hindi din maintindihan ni Ronin ang sarili bakit mas lalong ang bilis niya ma-irita ngayon. Babae pa naman ang kinakausap niya at may amnesia. May kaunting guilt sa loob niya pero inaalis niya 'yun sa isip niya.

     He felt a little uncomfortable too that he's no longer alone. Hindi na mapapanis ang laway niya sa mga susunod na mga araw.

     Dahil sa sama ng amoy ng paa ng binata, napatakbo ito palayo. Mathara is so disgusted that she chose to walk away. Maghahanap na lang siya ng ibang matutuluyan. Walking a few meters away from the house, she realized the town was nearly empty. Sobrang tahimik ng buong lugar at parang walang tao ang mga bahay. 

     Santa Elizabeth is almost like a ghost town. Mas maraming tao sa hospital and it's weird.

     Unfamiliar with the area, she headed towards the nearest bus stop. Yun lang naman ang nakikita niyang pwede upuan.

     Parang wala namang dumadaan na bus doon kasi kanina pa siya nakaupo't wala namang dumaan. As the rain began to pour, she soon discovered that the roof of that old bus stop she sought shelter with had holes in it. Water leaked through it, making her shiver as she attempted to dodge the drops. No matter where she positioned herself, she still ended up getting wet.

     Gininaw na siya ng husto lalo na't malamig ang hanging tumatama sa balat niya. 'Yung bandage sa ulo niya nababasa narin at parang matatanggal na. Feeling pity for herself, her thoughts scolded her, saying, 'Sobrang mapili ka kasi. Napala mo!' She rubbed her shoulder with her arms hugging herself in an attempt to give herself warmth.

     We can't blame Mathara, hindi madaling magtiwala sa taong hindi mo kilala. Wala siyang tiwala kay Ronin pero kabaliktaran ang aura na nararamdaman niya sa lalaking 'yun. Kahit kasi hindi niya ito kilala ay parang magaan ang loob niya dito at pakiramdam niya hindi ito masamang tao. Woman instinct, you call it.

     "Tss. Choosing to freeze instead of staying in my house, huh?" inis na saad ni Ronin nang mahanap na niya ito. Mathara cast a slow gaze at the man in front of her. She noticed he wasn't wearing shoes, only a pair of old, dirty socks with tears in them. Lumabas pa 'yung hintuturon ng paa nito.

     Yep! Nagmadali na si Ronin para hanapin siya. His conscience was not granting him peace, lalo na't may bagyo na paparating. Ano nalang ang iisipin ng pamilya ng dalaga pag nahanap na nila ito? 

     Tumingala si Mathara sa lalaking basang basa na rin ng ulan. He looked pissed.

     Hindi naman gano'n kasama si Ronin, sadyang namamalditahan lang siya kay Mathara. He wanted to ignore and punish her for being too ungrateful, but he simply can't bring himself to punish her this way. He maybe cold but he can be warm at times. 

     Kung babae lang itong si Ronin para siyang laging nireregla.

     Hindi na nagmatigas si Mathara, tumayo na siya. She is accepting defeat for the first time. It felt weird for her kasi sa totoong Mathara, hindi siya nagpapatalo. Hindi nga lang niya maalala ang side na 'yun.

     Yes, a bit uncomfortable but she chose to trust her instincts. 

     Napatingin siya sa kamay ni Ronin na in-offer sa kanya. Confused about it, inabot parin naman niya ang kamay niya dito. Ronin pulled her, and they ran through the rain together.

     Parang bumagal ang takbo ng oras. She felt like she's enjoying it like it's the first time she ever ran like this under the rain.

     Well, yes. She had never experienced this before. Ang saya pala sa pakiramdam maligo sa ulan. Parang healing your childhood lang, ika nila.

     Bumalik lang siya sa sarili nang niyakap siya ni Ronin. May sasakyang dumaan at tumalsik sa kanila ang tubig sa daan. Parang normal lang kay Ronin ang ginawa niya. It's nothing kahit babae si Mathara.

     "Bwes*t na driver 'yun ah!" inis na sambit nito pagkatapos siyang bitawan. Nakaharap ito sa direksiyon kung saan tumungo ang sasakyan.

     It was the first time she truly looked at and focused on Ronin's appearance. Dahil sa ulan at dahil basa na ito, bumakat ang magandang hugis ng katawan nito. He looks like a man capable to save his maiden. Medyo kulot ang brown nitong buhok at may balbas sa mukha na halatang shinishave araw-araw.

     Bumaling si Ronin kay Mathara. His eyes are light brown in color, halata ito kahit medyo madilim. Matangos ang ilong at manipis ang mga mapuputlang labi. Namutla sa ginaw.

     Natawa ang binata sa mga itsura nila. Parang nawala ang banas nito. Ligo lang siguro ang kulang.

     Mathara didn't find the situation funny pero nahawa na siya kay Ronin. Natawa na rin siya ng kaunti. For the record, she never have laughed before. Seryosong tao si Mathara. She's raised to take everything seriously. 

     Nakabalik na sila sa bahay. Binigyan siya ni Ronin ng tuwalya. She hesitated to dry herself with it, aware of Ronin's living conditions. But what can she do? Napilitan nalang siyang gamitin 'yun with her grimaced face. Ni hindi niya ito pinunas sa mukha. Napapaisip ka talaga kung malinis ba 'yun.

     "Saan ako matutulog kung dito ako magsi-stay?" tanong niya kay Ronin habang abala ang binata kakahanap ng masusuot sa kalat niya. He's smelling them one by one.

     "Sa kwarto, wala namang gumagamit no'n," sagot nito. Nakahanap ito ng damit na maayos pa ang amoy, 'yun na ang hinagis niya kay Mathara. Dahil sa mabilis ang reflexes nito, mabilis itong nasalo ng dalaga bago pa ito dumikit sa mukha niya. Baka anong germs makuha niya at baka magbreak out mukha niya pag dumampi doon.

     Binuksan ni Mathara ang kwartong sinasabi ni Ronin at muntik pa siyang matumbahan ng mga laman nito. Ang daming mga carton doon buti nalang at napigilan niya ito. Kaya pala walang gumagamit ay dahil ginawa na itong stockroom ng mga walang kentang bagay.

     She sighed. Cleaning this room will be a challenge. Doon na lang muna siya nagbihis sa cr at tiniis ang amoy ng ihi sa loob. May nakalimutan pang i-flush sa toilet bowl na nakalutang na mga alam niyo na. She even tried holding her breath. Lumabas agad siya nang matapos. Pawis na pawis siya at hinihingal. She darted deadly stares at Ronin sabay duro dito.

     "You pig!" sigaw niya na umalingawngaw sa buong lugar.

TakahashiKazumi2024