ZOO - ostatni Obiekt

Rozdział 21.

- Raven, obudź się, zaraz będziemy na miejscu - wymruczał Carter, potrząsając mną lekko. Niechętnie uchyliłam powieki i burknęłam coś bez ładu i składu. - Tak dostaniesz budyń, ale teraz musimy porozmawiać - dodał ze śmiechem, a mój zmęczony umysł zaczął analizować jego wypowiedź.
- Jaki budyń? - zapytałam nagle otrzeźwiona.
- Powiedziałaś, że chcesz zjeść budyń i wtedy możemy pogadać - parsknął śmiechem.
- O boże... - mruknęłam, przecierając twarz dłońmi.
- Halo, gołąbeczki, my też tu jesteśmy! - Scott zwrócił na siebie naszą uwagę. Dopiero teraz zorientowałam się, że siedzę na kolanach Cartera, skanując jego twarz. Na moje policzki wpłynął lekki rumieniec, traciłam głowę i to przez faceta!
- Co się stało z Mią? - zapytała szeptem Marisa. Miała podpuchnięte oczy i niezdrowo bladą skórę. Musiała dużo płakać tej nocy.
- Mia była kretem. To ona wydała Harriet i... chyba zabiła Loren - odpowiedziałam przytłoczona tym wszystkim. Westchnęłam, przywołując w pamięci wydarzenia z nocnej ucieczki. Próbowała mnie zabić.
- Ale przecież ona... - załkała Marisa. Chwiejąc się lekko, usiadłam obok niej i objęłam ją ramieniem.
- Ja też byłam w szoku, ale ona mnie zaatakowała i... - umilkłam na chwilę, ważąc następne słowa - zginęła podczas wybuchu, nie sądzę, by udało jej się tego uniknąć.
- Od początku trzymałyśmy się razem. Jak ona mogła?
Łzy płynęły po jej twarzy, a ja nie wiedziałam jak jej pomóc. Była wykończona psychicznie tak jak my wszyscy.
- Teraz to już nie ważne - ucięłam temat. Rozmawianie o zdrajczyni nic nie zmieni. - Boję się, że Bill przeżył - oświadczyłam.
- Przeżył, jestem tego pewny - poparł mnie Scott. Tylko my dwoje widzieliśmy, jak rozerwałam mu gardło, a potem zniknął.
- Pozostaje tylko pytanie, czym on jest. To, co zrobił, nie było normalne dla zwykłego człowieka.
- Jak "to, co zrobił"? O czym wy mówicie? - dopytywał Carter zbity z tropu.
- Zabiłam go, uwolniłam Scotta, a ciało tej gnidy zniknęło - wyjaśniłam.
- Może jest jakimś popromiennym? - zaproponował.
- Możliwe. Mam dziwne przeczucie, że jeszcze go spotkamy - mruknęłam pod nosem.
- Czujecie to? - nagle odezwał się Carter. - To... krew?
Rzeczywiście, po chwili też ją poczułam.
- O cholera - jęknęłam, spoglądając na ramię, którym obejmowałam Marisę. Na koszulce pokazała się niewielka plama szkarłatnej cieczy.
- Teraz rozumiem, czemu jesteś bez koszulki! - zakrzyknęłam z uśmiechem w stronę Cartera. - Ale czemu żadne z was nie pomyślało o tym, żeby mnie ubrać? - zapytałam, a dziewczyna poderwała się z miejsca i rzucając krótkie "zaraz coś przyniosę", wybiegła z przedziału. Zawsze bała się krwi...
- No nie wierzę... Krwawisz, a bardziej przejmujesz się ciuchami? - jęknął dragon i parsknął gorzkim śmiechem.
- Pokaż to - rozkazał Scott, kucając naprzeciw mnie, ale uśmiech wpłyną na jego wargi. Wyciągnęłam prawą rękę z rękawa i cicho syknęłam. Najlepsze w tej sytuacji było to, że rana ani trochę mnie nie bolała, a przyczyną dźwięku, który niekontrolowanie wydobył się z moich ust, był widok dziury w moim ciele. Tuż pod obojczykiem znajdował się ślad po kuli, którą dostałam jeszcze w ZOO.
- Jak to możliwe, że jej nie czułaś?! - prawie krzyknął dragon. - Już tu czuję, że pocisk jest ze srebra! - zbeształ mnie, dotykając mojej skóry i zajmując miejsce obok anioła, który z lekarską precyzją oglądał ranę.
Jak to bywa z tym metalem, dziura po postrzale lekko zaropiała, a olbrzymi fioletowy siniak miał średnicę kilku centymetrów. Pewnie zużyłam energię na usunięcie bólu.
- Masz szczęście, że nie utknęła głęboko - stwierdził anioł, przyglądając mi się. Położył palce po obu stronach rany i docisnął je mocno, przesuwając kulę. Dobra, to już nie było przyjemne. Zagryzłam wargi, dusząc jęk, który boleśnie próbował wydostać się z moich ust. Całe szczęście, po chwili pieczenie ustąpiło.
- Już po wszystkim - odezwał się Carter. Mówił spokojnie, ale wyczuwałam nutkę niepokoju.
- Dziękuję - skierowałam się do Scotta.
Wróciłam na swoje ulubione miejsce na kolanach dragona, którego skóra działała jak koc elektryczny, i zapatrzyłam się na widok za oknem. Drzewa przy torach przesuwały się z nadzwyczajną szybkością, zlewając się w rozmazaną plamę zieleni i żółci. Słońce majaczyło nad horyzontem, a jego promienie zabarwiły niebo na wszelakie odcienie pomarańczu.
- Mogę już wejść? - zapytała Marisa, ostrożnie zaglądając do przedziału. Parsknęłam cichym śmiechem i wtuliłam się w mój piecyk.
- Wchodź, powódź ustała - zażartował Carter.
Zmieszana podała mi małą stertę materiału. Wciągnęłam szare dresowe spodnie i - ku uciesze dragona - musiałam obyć się bez bielizny. Pozbyłam się zakrwawionej koszulki, a jej miejsce zajęła bluza w barwach drużyny hokejowej Barrie Colts ( żółto-czerwono-biała) i ich nazwą. Była o wiele za duża, ale co mogłam zrobić?
- Dlaczego wracasz na jego kolana? Ja też mam miejsce - rzucił Scott, kiedy ponownie usadowiłam się na Carterze.
- Kocice wiedzą na czyich kolanach im najlepiej - wymruczał w moją szyję.
- Od kiedy jestem kotem? - zapytałam z głupkowatym uśmiechem na twarzy.
- Od dzisiaj.
- Nie chcę wam przeszkadzać, ale co zrobimy, kiedy wysiądziemy z pociągu? - zapytała nieśmiało Marisa.
- Większość wróci z rodziną. Całą noc gadali przez radio, a my coś wymyślimy - wyjaśnił Carter.
No właśnie, pozostała kwestia znalezienia domu. W duchu błagałam, by Harriet zorganizowała i to. Nie jest głupia i nie pozostawiłaby nas samych sobie.
Jak na zawołanie, po kilku minutach pociąg zatrzymał się. Na peronie kłębiła się masa ludzi i byłam niemal pewna, że każdy obecny jest popromiennym lub nadnaturalnym. Obiekty wybiegały z pociągu i ze łzami szczęścia rzucały się na szyje swoich bliskich.
Wysiedliśmy dopiero, gdy tłum się przerzedził i na peronie zostało jedynie kilka innych osób czekających na przyjazd swojego pociągu. We czwórkę stanęliśmy na zewnątrz i wreszcie odetchnęliśmy z ulgą.
- Jesteśmy wolni - szepnęłam.
- Wolni - powtórzyła smętnie Marisa, a już po chwili na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. - Jesteśmy wolni! WOLNI! - krzyknęła z euforią, tańcząc wokół. Cieszyliśmy się tą chwilą spokoju, póki trwała. Byłam świadoma tego, że w każdej sekundzie mogą pojawić się helikoptery i znów nas gdzieś zamkną, ale to nie nastąpiło.
Minęło kilka minut, zanim dostrzegłam jakąś postać skuloną pod ceglanym murem. Ruchem ręki opanowałam towarzystwo i wskazałam płaczącą dziewczynę.
- Kto to? - szepnął Scott.
- A ja wiem? - burknęłam i ruszyłam w jej stronę. Kiedy przykucnęłam przed nią, niechętnie podniosła głowę, patrząc na mnie załzawionymi oczami. - Lena, wszystko w porządku? - zapytałam. Wiem, jakie to pytanie było absurdalne. Widać, że nic nie jest w porządku, gdyby tak było, nie szlochałaby pod ścianą.
- Nie mam dokąd pójść - wyszeptała, przełykając kolejne łzy. - Tata! - wykrzyknęła nagle, patrząc na coś ponad moim ramieniem. Jej brązowe oczy zaświeciły szczęściem i rzuciła się do przodu. Odwróciłam się w chwili, kiedy nieznany mi mężczyzna przytulił ją mocno do siebie. Nagle poczułam się jak intruz. Przeszkadzałam w tym obrazku. Jej ojciec wyglądał na 40 lat, a oczy Leny były idealną kopią jego. Jeszcze raz ją przytulił, a po chwili rozpłynęli się w powietrzu.
- Była nimfą... - wymruczałam pod nosem i usiadłam, opierając się o ścianę. Przymknęłam oczy i czułam, że zaraz zasnę. W powietrzu rozszedł się zapach mokrej sierści, przez co odzyskałam przytomność zmysłów. Przede mną stał wielki pies o paraliżujących szarych oczach. Przypominał wilka, a jego brązowe futro mieniło się w świetle słońca. Pochylił się i przekręcił łeb, przypatrując mi się. Ostrożnie wyciągnęłam rękę i zatopiłam ją w jego szyi. Mruknął cicho, by po chwili złapać zębami rękaw mojej bluzy. Pociągnął mnie wzdłuż peronu, a mi nie zostało nic innego, jak iść za nim.

~~~~~~~~~~~~~~

Jako że właśnie zaczęłam naukę w liceum, mam mniej czasu na pisanie, ale kolejne rozdziały na pewno się pojawią.
Jeszcze raz chciałam wam podziękować za to, że przez trzy dni to opowiadanie zajmowało pierwsze miejsce!

Do następnego!