Blinded (One and Only You)

CHAPTER FOURTEEN.

CHAPTER 14.

GULAT NA GULAT SI NEPUMOCENO. Hindi maipinta ang mukha niya. Para bang nagpipigil siya ng tawa at the same time gulat na gulat dahil sa paglipad ng mesa.

"Shit! Pack our things. Were going to my house." Ayoko na. Suko na ako dito sa bahay niya. Pests ruined my day. You call this living? Living with the insects, pests and animals that are creepy.

Holy crap! I might die today.

"Ang isang Cancillar? Takot sa ipis at butiki? HAHAHAHA! BADING! HAHAHA! BADING! HAHA!" Tawa siya ng tawa habang inaayos ang gamit at ang mesa. Nagpapadyak habang hawak ang tiyan. Namumula ang kanyang mukha dahil sa sobrang pagtawa.

"SHUT THE FUCK UP!" Napahinto siya ng sumigaw ako at tahimik na inayos ulit ang mga gamit.

God! Help me. I dont want to die with these creepies. At the same time with Nepumoceno.

"May regalo ako." Bigla akong kinalabit ni Nepumoceno sa likod.

Anong regalo?

Pagkaharap ko. Tinaas niya ang butiki malapit sa aking mukha kaya napatalon ako paatras. Sumubsob ang pwetan ko sa sahig habang pilit niyang inilalapit ang butiking hawak niya sa buntot.

Yuck! Halos mapahiga na ako sa sahig. Malapit na malapit na ang butiki sa mukha ko. Kinikilabutan na talaga ko. Bumibilis ang tibok ng puso ko.

"BOLT! BOLT! HEEEEELLLLLPPPPP MEEEEE!!! BOOOOLLLLTTT!" Napahinto siya ng marinig ang pangalan ni Bolt. May pagtataka sakanyang mukha habang tinatapon ang butiki sa trash.

"Sino si Bolt?" Tumayo ako at naupo sa silya na nasa harap ko. Nakataas ang paa at yakap-yakap ang aking tuhod. I can't stop my eyes from crying. I have a phobia with those pests. Ang nakakainis pa, kapag nasimulan ko nang umiyak ay hirap na hirap na akong tumahan.

Lumuhod sa harap ko si Nepumoceno upon saying, "Sorry." Dala-dala niya ang baso ng tubig.

"Sorry." Napatalon ako kay Nepumoceno at biglang yumakap. Naipit ang baso sa gitna naming dalawa at natapon ang laman nito sa damit naming dalawa. Hindi ko napigilan ang aking sarili. My heart is full of fears.

"Sorry." I can hear her heartbeat. Nakasubsob ang mukha ko sa kanyang dibdib habang paulit-paulit na bumabalik sa aking memoryang ang mga nangyari noong bata pa ako.

Gradeschool pa ako noon. Nalaglag ako sa isang balon sa likod ng school. Malalim, madilim, wala na itong tubig dahil matagal nang di nagagamit.

My body is full of blood. Nagpagulong-gulong ako pababa ng balon. Puros sugat, galos, gasgas at dumi.

Hindi ko alam ang gagawin ko noon. Medyo mataas ang pinagbagsakan ko kaya wala akong choice kung di ang magintay ng tulong.

I can hear squeaks. Nakakapangilabot. Lalo na nung naramdaman kong may kung anu-anong gumagapang sa aking balat. Maliliit sila. Madudumi. Malalagkit. Nakakatakot! All I can feel that time is fear and hurt.

"Im sorry." Nang medyo nahimasmasan ako'y nakapagsabi ako di ko inaasahang salita. Pinunasan ko ang mga luhang gumagapang sa aking pisngi. Hindi ako makatingin kay Nepumoceno. Nahihiya ako. Ayokong kaawaan niya ako.

Bumitaw ako sa pagkakayakap at napatakbo ng Bathroom. I dont want people to see me cry. Ayokong makitang naaawa sila dahil sa nakita nila akong umiyak.

I wash my face in the faucet at pilit na kinakalimutan ang mga nangyari. Im tough! Ang isang Thunder Cancillar ay walang kinakatakutan.

Lumabas ako ng Bathroom na tanging twalya lang ang tapis. Basang-basa kasi ang aking damit.

"Hanapan mo ako ng damit." Medyo nagulat si Nepumoceno na makitang gamit ko ang kanyang twalya. Medyo bumalik na ang boses ko sa normal at di na ito husky.

"Sinong nagsabi sayong gamitin mo yan hah?!" Hinubad ko sa harap niya ang twalyang nakatapis sa akin at hinagis sa mukha niya.

"AHH!" Napatili siya ng makita ang buo kong pagkalalaki. Namumutla at parang nakakita ng multo.

"Gamitin mo na to!" Hinagis niya sa akin ang twalya.

Akala ko ba bawal gamitin?

"Wag na wag kang maghuhubad sa harap ko! Tandaan mo yan!" Galit na galit niyang sabi habang problemado kung saan ako ikukuha ng damit.

-END OF CHAPTER FOURTEEN.-