Blinded (One and Only You)

CHAPTER TWENTY-SIX.

CHAPTER 26.

MUKHA MAN AKONG SUMAN SA DAMIT KONG ITO, iniisip ko nalang na normal ang suot ko.

Normal suit? The heck. Wearing an above knee shorts and a fitted jersey shirt. Is that normal? My subconcious mind is starting to hate me again.

Yes! I know. Darn it. I hate talking to myself. Shithead self. Nonsense and such a crap.

"Wag kang maarte sa pagkain Thunder. Kainin mo naman yang nilagay ko sa plato mo." Isa pa ang babaing to. Naglagay ng tatlong thin fried fish sa aking plato. Mas malaki pa ang daliri ko sa isdang to. What kind of specie...?

"Nepumoceno ... Ano ba kasi to?" Tinitigan na naman niya ako ng masama. And yes! Muntik na akong matunaw.

"Wag mo sabi akong tawagin sa apelyido ko. Master! Master ang itawag mo sa akin. Tyaka pwede ba! Ngayon ka lang ba nakakita ng tuyo?" Master? The heck with her. At tuyo? Tuyo ba ang tawag dito? Crap name.

"Wag kang maarte. Kainin mo yan tulad ng pagkain ng mga seafoods." Ganun? Fine.

Kinuha ko ang tinidor at kutsara. Sinimulan kong tanggalin ang scales gamit ang tinidor. Nang malapit na akong matapos ay pinalo niya ang kamay ko. Ouch!

"Gaga! Hindi ganyan." Giit niya. Tinulak naman niya ang kamay ko palayo at siya na ang kumuha ng laman ng isda. Gamit lang ang kamay niya.

"Simula ngayon matuto kang kumain ng mga ganito." Bakit? Araw-araw ba ganito nalang lagi ang kinakain mo? How poor.

"Pwede bang ako nalang ang magluto sa susunod?" Napahinto siya sakanyang ginagawa at tinignan ako ng may seryosong mukha.

"A.Y.O.K.O!" AT BAKIT?

"Ginto ba yang kitchen mo? Parang magluluto lang hah!" Tinaasan na naman niya ako ng kilay.

"Tandaan mo ang rule five and six. Ako ang tama. Ako ang masusunod." Fine! Psh! Nakakayamot.

"Kumain ka na." Utos niya at tinanggal ang kutsara at tinidor ko sa aking harapan.

"Mas masarap yan kung magkakamay ka." Eh! What? Bakit pati ang paggamit ko ng spoon at fork ay pinapakaelaman niya? Lahat nalang.

Pagtulog, pagkain, pagdadamit, pagsasalita, lahat nalang! "Psh!"

"May angal ka?" Bigla siyang sumigaw habang kumakain.

"Wala po master." Nagbabait-baitang sagot ko naman sakanya. Jusmiyo! Ilang araw nalang kaya ang itatagal ko sa mundong ito? Mukhang dito sa bahay ni Nepumoceno ako mamamatay. Wag naman sana.

"At isa pa." Napaharap ako sakanya ng bigla siyang nagsalita. "Mas gusto kitang tawaging Thun-thun." ANO? AMBAHO NAMAN NG PANGALANG YAN!

"Pati ba naman pangalan ko binago mo na rin?" Tumango naman siya at nagpatuloy sa pagkain. Oh crap! Bininyagan ako ng bagong pangalan ng master ko. Darn it!

I hate eating with my bare hands. I hate the word Thun-thun! I hate her dress's. I hate her! And hate this fucking sofa where I am going to take a deep sleep.

"Gusto ko dun sa higaan mo." Pagmamakaawa ko sakanya. Sa kadahilanang maraming flying cockroaches dito sa sala. May mga unknown insects. Damn house.

"Hindi pwede!" Pumasok siya sa loob ng kwarto at sinara ang pinto.

"Please. Im begging you. I dont want to die today with these pests beside me. I haven't accomplished anything yet. Please!" Pagmamakaawa ko sa harap ng nakasarado niyang kwarto.

"Manigas ka diyan." Damn! Ayoko sa mga pangit na mga ipis na to.

"Ahh! Tae! Please. Please..." Shit! Dapat may gawin ako. Yung tipong mabubulabog siya at papayagan akong matulog sa kwarto niya.