Blinded (One and Only You)

CHAPTER THIRTY-SEVEN.

CHAPTER 37.

BECAUSE OF YOU Magic, naging miserable ang buhay ko. Simula noong nakilala kita, hanggang sa ngayon ba naman ginugulo mo pa rin ako. Walanghiya! Halos mamatay-matay na nga ako noon makapagmoved on lang, tapos heto ka ngayon. . . Babalik na parang walang nangyaring hindi maganda.

Damn you Magic. Dahil sayo nabuksan ang utak ko sa sakit ng pagmamahal.

Pero salamat na rin. Dahil sa ginawa mo natuto ako. Nagising ang utak ko. Natuto akong lumaban. Naging matatag ako simula noon.

Pinatunayan mo lang Magic, na hindi dapat nagmamahal at nagtitiwala. Dahil sa panahon ngayon, sarili lang ang dapat pagkatiwalaan.

"Thunder, nandito na si Magic." Pagpapaalala sa akin ni Lightning. I just gave her a stare. Bumalik ulit ang tingin ko sa floor-to-ceiling window. Tanaw na tanaw ang kulay pulang sunset. I hate sunset! It reminds me of my past. I hate the red color it. It reminds me of my heartaches. Still, It hurts me a lot.

"Hindi mo ba siya haharapin?" Hindi ko pinansin ang sinabi ni Nepumoceno. Kahit pa lumuhod siya sa harapan ko ay hinding-hindi ko siya kakausapin.

Why should I? Is she my life? Hindi ako mamamatay kapag nagawa ko siyang tiisin. She's just a piece of my past. A piece that makes my life harder and harder everytime she is around.

"Should I? Lightning, I might die today if I do that. Mas gugustuhin ko pang maging aso mo kaysa ikasal sa hayop na tulad niya. You have the guts, why dont you talk to her?" Humarap ako sakanya para alamin ang kanyang reaksyon.

"Ayoko. Natatakot ako." Sagot niya. With a husky voice.

"Why? Alam mo Lightning, baka nga kung mas nauna ka pang dumating... mas minahal pa kita kaysa sakanya." Nagulat siya sa sinabi ko. Parang nakarinig siya ng isang bagay na mahirap paniwalaan. I maybe a man of lust and jokes pero sa pagkakataong ito, seryoso ako. Sa totoo lang, madaling magustuhan si Nepumoceno. She's innocent but brave. Thats why I like her. Madali siyang pakisamahan kahit na pasaway.

"Give her just a piece of your time." Piece of my time? Hindi na. Noon ba binigyan niya ako ng oras? Hindi! Kasi tira-tirang oras lang ang kayang ibigay niya sa akin. Napipilitan lang siyang makipagusap sa akin.

"Tama na Lightning. Hindi mo rin naman--" Nanlaki ang aking mata ng pumasok si Magic. Nagmadali akong hatakin si Nepumoceno papalapit sa akin. Hinawakan ko kaagad ang kanyang pisngi at hinalikan ang kanyang labi. Ang isa kong kamay ang nagdala sa mga daliri ni Nepumoceno papunta sa aking leeg. Noong una nga'y ayaw pang magpahawak ni Nepumoceno. Pero hinigpitan ko ang aking yakap.

Makisama ka Nepumoceno!

Nararamdaman kong Magic is around. Nakatingin at naglalakad palapit sa amin.

"Ahem." Sadyang pagubo ang ginawa ni Magic nang sa ganun ay mapansin siya. Ang kapal talaga.

Unti-unti ko nang pinakawalan si Nepumoceno. Hinawakan ko ang kanyang kamay at nginitian.

Namumula siyang tumingin kay Magic at ngumiti.

"Sorry. Pinapatawag na kasi kayo ni Tita. Dinner is ready." Tumango lang ako kay Magic at inilipat ulit ang aking atensyon kay Lightning.

"Ahm.. Magic, sige susunod nalang kami." Ngumiti si Magic sa sinabing yun ni Nepumoceno. Tumalikod na siya at naglakad palabas.

Sinundan ng tingin namin ang kanyang paglabas at siniguradong wala na ang kanyang presensya. Nang mawala na siya ay dinakma ko ulit ang labi ni Nepumoceno.

Nabitin ako sa ginawa namin kanina. Simula kasi ng nakasama ko siya ay hindi ko na nagagawa pang magenjoy, gaya ng pageenjoy namin ni Asha. Nagiinit na ang aking katawan. Sa sabik.