καινουργιος...ερωτας

παρτ 49

Pov Ελένης
Ήρθε η μέρα. Αχ το περίμενα πολύ καιρο αυτο,ήταν κάτι σημαντικό για μένα και το κατάφερα. Στο δρόμο όποιος με έβλεπε θα νόμιζε ότι ήμουν καμία τρελή,που χοροπηδάει και τρέχει στους δρόμους, 6:30 ώρα το πρωί,αλλά δεν με ενδιαφέρει για το τι λένε,απλά το απολαμβάνω. Έφτασα στο σπιτι και ανοιξα τη πορτα με τα κλειδιά μου. Ησυχία είχε και μου έκανε εντύπωση. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και ανοιξα τη πορτα. Μέσα ήταν η μαμά μου,ο μπαμπάς μου και η αδερφή μου .
Ε"επ τι κανενετε Όλοι εδώ μαζεμένοι?"
Μπ"ήρθαμε να σε αποχαιρετισουμε παιδί μου"
Μ"Ναι να σε πάμε όλοι μαζί στο σταθμο"
Β"Ναι αν και πει φύγουμε κάποιος αλλος θέλει να σε χαιρετήσει"
Ε"Ποιος είναι? Ήρθε κάνας θείος ?" Είπα και περοατησα λίγο βήματα ακόμα.
Μ"όχι ,όχι απλά.."
Μπ"περιμενε εδω"
Φύγαμε και οι τρεις από το δωματιο και εμειναμονη μου. Κάθησε στο κρεβατι και κοιτούσε το πάτωμα. Ποιος να είναι?
Γ πορτα του μπάνιο άνοιξε και τρόμαξα τόσο που έπεσα κάτω από το κρεβατι.
Ε"ρε Μιχάλη, είσαι τρελός?"του φωναξα και εκείνος αμίλητος ήρθε και με σήκωσε.
Μ"καλημερα"ειπα απλά και Κάτσε με στο κρεβατι.
Ε"πως και από δω? Δεν έπρεπε να είσαι στο σταθμό? Το δικό σας πλοίο φεύγει πιο νωρίς σωστά?"
Μ"Ναι ναι σωστά"είπε και μια αμηχανία έπεσε στο δωμάτιο.
Ε"λοιπόν...Γιατί είσαι εδώ? Δεν θα χαθούμε σε δύο ώρες θα είμαστε θεσσαλονικ και μεις" εννοουσα Εγώ και τα κοριτσια.
Μ"Αυτό είναι το πρόβλημα...Ότι δεν θα σε δω σε δύο ωρες" με κοιταξε και μου έπιασε το χέρι.
Ε"..."περίμενα να συνεχίσει
Μ"θα σε δω σε 3...χρονια" είπε γρήγορα και σηκώθηκε.
Ε"Τρ..ια...χρο..νια..?"Είπα ψιθιριστα και με τρεμάμενα χειλοι
Ε"τι εννοείς Μιχάλη?" Ρώτησα και κοιταξα κάτω. Πέρασε κάπου αλλου?
Μ"Εγώ...Δεν περασα Θεσσαλονίκη και.."
Ε"που πέρασες ...ΜΙΧΑΛΗ?"ειπα το τονίζοντας το όνομα του.
Μ"Πέρασα... σε μια χωρα της Ισπανιας περασα ενταξει?"
Μπλας ,ένα ήχος ακούστηκε. Η Μιχάλης με κοίταζε φοβισμένος.
Μ"αν δεν θες να μιλήσεις ,δεν πειράζει,το ξέρω ότι είναι σκληρό που στο είπα τώρα ,Εγώ θέλω να ξερεις"είπε και έκατσε γονατιστός μπροστά μου"ότι σε αγαπάω και μπορούμε να τα καταφέρουμε,σχέση εξαποστασεως σιγά έτσι?"
Περίμενε να απαντήσω αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Και ας ήθελα.
Μ"καλά...Σου ζητάω πολλά έτσι?" Πάλι δεν μίλησα. Σηκωσα το κεφάλι και το πρόσωπο του έκανε μια γκριμάτσα θαυμασμού,αλλά και ένας ήχος θλίψης βγήκε από το στόμα του.
Μ"όχι αγαπη μου,μην μου το κάνεις αυτό,μην μου κλαίς,σε παρακαλώ πολυ"έπιασε το πρόσωπο μου με τα χερια του και τοσηκωσε ώστε να τον βλέπω.
Ε"γιατί δεν μου το έλεγες?"Είπα μόνο και μου χαιδεψε το χέρι απαλά.
Μ "δεν μπορούσα να στο πω,ήταν τόσο δύσκολο. Μου ήταν τοσο δυσκολο."
Είπε και πάλι δάκρυα έβγαιναν από τα μάτια μου.
Ε" γιατι?" Είπα μόνο και έπεσα πάνω του κλαίγοντας.
Με πήρε αγκαλιά
Μ"συγνωμη ,ίσως δεν έπρεπε να έρθω σημερα"
Ε"όχι καλα εκανες" ξαπλωσαμε μαζι στο κρεβατι,Εγώ είχα ξαπλώσει στο στήθος του και τον αγκαλιασα σφιχτα,και εκείνος με κρατούσε.
Μ"σε αγαπαω"
Ε"και γω"
Μετά απο λιγο κατεβήκαμε μαζί,και Αφού η πτήση του έφευγε μετά τις 10 σκεφτηκα να παμε όλοι μαζί στο σταθμο.
Ε"θα έρθεις μαζί?"ωτησα και τον κοιτουσα στα ματια.
Μ"δεν μπορώ πρεπει να πάω για κάτι τελευταία δουλειές. "
Λυπήθηκα και ένα μικρό δάκρυ βγήκε από τα μάτια μου,αλλά το σκούπισε αμέσως. Πρέπει να είμαι δυνατή.
Ε"εντάξει θα σε πάρω όταν φτασω"
Μ"Εγώ θα σε παίρνω τηλέφωνο κάθε μέρα και λεπτο"
Ε"το υποσχεσε?"
Μ"το υποσχομαι"μου χαρισρ ενα χαμόγελο. Δεν θα το ξεχάσω ποτε.
Μπήκα στο αμάξι και έφυγα με τους γονείς μου και την αδερφή μου. Με χαιρετούσε μέχρι που το αμάξι χάθηκε και δεν τον έβλεπα πια.
Ε"αντίο Μιχάλη...σε αγαπω"ειπα ψιθιριστα και έκλεισε τα ματια μου.
Pov χριστινας
Μιλάγαμε για πολύ ώρα με τα παιδιά,Εγώ καθόμουν στην αγκαλιά του Δημήτρη,ενώ ο Γιάννης έλεγε και έλεγε. Μάλλον θέλει να τα πει όλα πριν φύγει. Γέλασε με αυτή η σκέψη και ο δημητρης μου ψιθιρισε.
Δ"μου αρέσεις ακόμα πιο πολυ όταν γελας"
Χ"να γελαω πιο συχνά τοτε"του είπα και τον φιλησα.
Η πορτα άνοιξε και μέσα μπήκε ο Μιχαλης.
Χ"πως..πήγε?"
Μ"καλύτερα από ότι το φανταζόμουν,αλλά και πάλι " Ο Γιάννης σηκώθηκε και πήγε προς εκείνον.
Γ"θα τη ξαναδείς φίλε,δεν πεθανε και ολας"είπε και εκείνος χαμογέλασε
Μ"όχι δεν πεθανε"γελάσαμε όλοι. Καθησαμε λίγο ακόμα και μετά Εγώ έπρεπε να αποχαιρετήσω το Γιάννη , το Μιχάλη και...Τον Δημήτρη.
Χ"Εσύ βλακα φρόντισε να γυρίσεις σώος, μη σε πλακωσω στο ξυλο"προσταξα τον Γιάννη και με ένα χαιρετισμό στρατιωτικού είπε
Γ"μάλιστα κυριε"γελάσαμε και τον αγκαλιασα.
Χ"Εσύ καλε μου ισπανε μαλακα , έτσι και βρεις άλλη γκόμενά εκεί πέρα,δεν θα στα κοψω μονο. Αυτό σου λέω."
Ξεροκαταπιε για πλάκα και γέλασε μετά.
Μ"καμία γκόμενά για μένα εκει κυριε"
Χ"έτσι μπραβο" τον αγκαλισα και μετα ήρθε σειρά του δημητρη.
Χ"Εσύ κύριος,θέλω να προσέχεις και εσένα και τον αδερφος ου και να γυρίσετε και οι δυο,και οι δυο λεω ,όχι μόνο ο Γιάννης και συ να μείνεις εκεί με κανέναν τσουλι. Κατάλαβες?"Είπα αυστηρά και εκείνος με τράβηξε και με φίλησε με πάθος.
Δ"με τρελαινεις όταν έχεις και τη παραμικρή ζηλεια" χαμογελασα και με άφησε μετά.
Χ"μπορείτε να φυγετε" έφυγε ο Γιάννης με το Δημήτρη να φορτωσου τα πράγματα. Ο Μιχάλης ηταν σκεπτικός.
Χ"τι έχεις? Εκτός από το ότι την αφηνεις"ειπα και με κοιταξε
Μ"νιώθω ότι κάτι ξέχασα,αλλά δεν θυμάμαι τι"
Χ"πφ είναι σημαντικό?"
Μ"πολυ νομίζω...ωχ οχι"
Χ"τι είναι?..οχι, όχι όχι πες μου ότι δεν το ξέχασες?"
Μ"το ξέχασα γαμωτο"
Χ"πάμε γρηγορα"
Γ"τι έγινε?" Ρώτησα ο Γιάννης,βλέποντας το Μιχάλη πανικόβλητο.
Δ"άλλη μια φορα σε έχω δει έτσι Μιχάλη...πες μου ότι δεν το ξέχασες?"
Μ"το ξεχασα"
Δ"πω ρε φίλε ελεος"
Γ"τι ξέχασε?"
Χ"θα δεις ,πάμε γρήγορα στη μαριαννα" έστειλα ΜΥΝΗΜΑ και της ειπα τι έγινε.
Ανοίγω τη πορτα και τη βλέπω έξω, μαζί με κάποιον άλλο.
Χ"μαριαννα" ειπα και την κοιταξα,νομίζω καταλαβε.
Μ"Ναι καλά κατάλαβα το ξέχασες έτσι? Ξέρεις πόσο σημαντικό ειναι ρε μιχαλη"
Τρέχαμε στο δρόμο σαν τρελοί μέχρι να βρούμε ταξί να μας πάει.
Φορτώσαμε όλοι τα πράγματαμας εκεί εκτός από του Γιάννη και του Δημήτρη που ήταν στο δικό τους και πήγαμε στο σταθμό.
Μ"θα τη προλάβω?"
Χ"ναι ρε αφού μαζί μας φεύγει,παμε"
Τρέχουμε και τρέχουμε μέχρι να βρούμε το σωστό λεωφορείο.
Μ"νατο"φωνάζει η μαριαννα και πάμε όλοι εκεί. Βάζουμε τις βαλίτσες μας Εγώ και εκείνη μέσα ,χαιρεταμε τους άλλους.
Χ"θα τη φωνάξω εγω"ανεβαίνω πανω αλλα δεν τη βρίσκω.
Χ"που πήγε?" Λέω και η μαριαννα τρέχει να βρει τη Ελένη σε άλλο λεωφορείο.
Μ"τι βρηκα"φωναζει και τρέχουμε όλοι πάλι προς τα κει.
Ε"τι κάνετε εσείς εδώ?"αναφέρεται στον Δημήτρη και το Γιάννη.
Γ"πρώτον θέλαμε να σε αποχαιρετισουμε και δεύτερον Ξεχάσατε κατι"
Η Ελένη κοιτούσε μπερδεμένη μέχρι που είδε το Μιχάλη. Κατέβηκε κάτω και έτρεξε σε αυτόν. Αρχίσανε να φιλιούνται και όλος ο κόσμος κοιτούσε αυτούς. Εγώ με το Δημήτρη καθόμασταν αγκαλιά μέχρι που με γύρισε σε αυτόν και άρχισε να με φιλαει. Σταματήσαμε και όταν γύρισα μπροστά ένα ξανθό αγορι,λογικά αυτός ο Γιάννης φίληγε τη μαριννα και ο Γιάννης κοιτούσε προς τη πορτα του σταθμού.
Δ"τι έγινε?"
Γ"νόμιζα ότι θα έρθει ρε"αν κατάλαβα καλά αναφέροντας σε κάποια κοπελα. Το εβλεπα πληγωμένο και ανήσυχο. Πρώτη φορά ,πρέπει να την αγαπάει πολύ.
Ξαφνικά μια κοπελα ,με μακρια καστανοξανθα μαλλια και πράσινα μάτια εμφανίστηκε ,τα μάτια του Γιάννη αστραψαν και κατευνθηνθηκε προς εκείνη.
Γ"Κρις"ειπε και η κοπέλα τον αγκαλιασε.
Χ"Ποια είναι?" Ρωτάω το Δημήτρη και με κοιτάει.
Δ"αυτή είναι η κρυσταλία , του Γιάννη του αρέσει πολυ, αλλά μέχρι τώρα είναι απλά κολλητοί." Χμ ωραία κοπελα πάντως.
Ανεβαίνουμε όλοι στο λεωφορείο μας,δηλαδή εγώ ,η μαριαννα και ο Γιάννης,που είναι και αυτός να πάει Θεσσαλονίκη και η Ελένη και άκουσα κάτι πριν μπω μέσα.
Ε"το ξέχασες αλλα και πάλι ηρθες "
Μ"δεν πρόκειται να το ξαναξεχασω...Ποιος βλάκας ξεχνάει το αποχαιρετιστήριο φιλι?"
Ε"εσυ"είπε η Ελένη και τον αγκαλιασε μια τελευταία φορά.
Χ"Δημήτρη σε αγαπάω το ξέρεις Ε?"
Δ"ναι ναι τοξερω. Και εγώ το ιδιο. Καλό ταξίδι μωρό μου" το φίλησα και μπήκα μέσα.
Φύγαμε . Πάει και αυτό. Ξεκινάει κατι καινούργιο, αν και το παλιό μένει ακόμα. Για Ν δούμε τι με περιμένει στη θεσσαλονικη.
Τέλος παιδάκια σορυ για το ξαφνικό τελείωμα στο προηγούμενο αλλα ήταν αργά και κοιμόμουν ότι θα. Ευχαριστώ για την υποστήριξη. Δεν ξέρω αν θα γράψω άλλο γιατί έχουν μπει οι εξετάσεις αλλά θα δούμε. Μπαί πατάτες και καλή επιτυχία στις δικές σας εξετάσεις