καινουργιος...ερωτας

παρτ 82

PovΧριστίνας
Χαιρετησαμε όλους τους φιλουε και τους συγγενείς λιγο πριν φύγουμε για το σπίτι.
Τα παιδιά δεν είχαν τραπέζι και ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν θα άντεχα άλλο με τα ψηλοτάκουνα.

Κάποια στιγμη προσεξα την Ελενη,ήταν ανήσυχη αλλά είπα να μην της μιλησω. Ίσως θυμήθηκε τον Μιχάλη με όλα αυτά και δε θέλει να μιλήσει.

Φύγαμε με το αμάξι του Θοδωρή ξανα,αλλά κανένας δε μιλούσε.

Σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μας και πήγε να μας αποχαιρετήσει.

Θ"λοιπόν χάρηκα που σας ξαναείδα και ίσως σας δούμε και πουθενά αλλού. Τα λεμε"ειπε κλείνοντας του μάτι του και μπήκα στο αμάξι.

Ο αδερφος του χαμογέλασε ευγενικά και κουνώντας το κεφάλι του μπήκε στο αμάξι.

Λίγο πριν μπούμε στο σπίτι τους ακούσαμε να μιλάνε
Θ"τι θες να κάνω? Να κλαίω?"
Είπε και γέλασα σιγανά. Αδέρφια.

Μπήκαμε μέσα,και η Ελένη ανέβηκε στο δωμάτιο της γρήγορα.
Ε"φτιάξε μου ένα καφε"φώναξε και έκλεισε τη πόρτα δυνατά.
Μάλιστα.
Καθησα στο καναπέ,και πήρα το άλμπουμ απο το τραπεζάκι.

Α ρε Αντώνη. ΓΑΜΩ τους στρατούς και τους πολέμους.

Κοίταξα τη πρώτη σελίδα,ήμουν Εγώ και εκείνος,χαμογελουσαμε, ειμασταν χαρούμενοι.

Αλλά η ζωη δε μας ήθελε μαζί όπως το βλέπω Εγώ.

Στη δεύτερη φωτογραφια,ήμουν Εγώ,εκείνος,η Ελένη,ο Μιχάλης.

Πάντα πίστευα ότι θα είναι μαζί ρε παιδί μου. Επί τη μέρα οι τους είδα μαζί. Ως κολλητοί.

Άκου εκεί κολλητοί. Λες και δεν έβλεπα πως τη κοιτεζε κάθε φορά που ερχόταν στο σχολειο να την πάρει ή κάθε φορά που εκείνη έκλαιγε για κάποιον.

Με το Αντώνη δε περάσαμε πολλά,αλλά και αυτά είναι αρκετά για μένα ρε γαμωτο.

Χ"θα γυρισω"είπα σιγανά και τα δάκρυα έπεφταν βροχή από το μάγουλό μου. Μαλακα.

Θα γυρίσει λεει,ποτέ? Πριν ή μετά το θάνατο του? Ε?

Είσαι υπερβολική Χριστίνα. Αυτό μου λέγαν όταν έφυγε.

Δε πάει στο πόλεμο. Πάει απλώς σε άλλη χώρα.

Να Όμως που η άλλη χώρα ΆΡΧΙΣΕ ΠΌΛΕΜΟ.

Στην επόμενη φωτογραφία ειμασταν η παλιά παρέα, Εγώ ο Δημήτρης, η Ελένη,ο Μιχάλης,Ή Μαριάννα, ο Γιάννης με μια από τις πολλες..Χαχα,ο Οστιν , ο Χάρης. Ο Χάρης...Που τον θυμήθηκα αυτόν?