KOYU KIRMIZI |Anlaşmalı Aşklar Serisi 2 • FİNAL| #Wattys2020

AR/1

(2016)

Kapağımı yapan @_YabanCicegi_ 'ne çok teşekkür ederim. ♥ İlk bölüm ithafı ona gelsin ♥

Medya : Yiğit Ammar Karaer ❤ *yandan gülüşlü çarpık emoji.s*

Kendi masalınızı kendiniz yazmanız dileği ile,

Russilexa.

"Bu böyle bitmemeliydi." diyen adama baktı Merve. Gülümseyen yüzü bir anda solmuştu.

"Nasıl bitmeliydi?" derken sağ yüzük parmağında ki tek taşı çıkarıp gözlerini baydı.

"Boşanmamalıydık Merve! Her şey bu kadar basit miydi?"

"Basit mi? Senin yüzünden ailem beni red etti! Benim beynimi yıkadın ulan sen! "

"Her şeyi düzeltebilirdik ama! Aileni geri döndüre bilirdik. "

"Peki sonra ne olacaktı? Beni evlendikten sonra yine dövecek miydin? Bana yine zorla mı sahip olacaktın?" derken dişlerini sıkmış , ve sesini sadece o duyacak kadar kısaltmıştı.

"Merve bak onlar bir hataydı."

"Susar mısın? Bitti artık! Bak bu da sana kapak olsun , tut haydi!" derken parmağında ki tek taşı karşısında ki adamın kafasına fırlattı.

Arkasında ki adamın itirazlarını duymadan ona son bir kez dahi bakmadan yürümeye başladı.Elini kot pantalonunun cebine koyarak merdivenlerden adeta koşar adımlarla indi. Sonunda çıkışa geldiği zaman yüzünde ki o büyük gülümsemeyi bozmadan çıktı adliye kapısından.

Şaka gibi geliyordu fakat o artık bekardı! Adliye önünde bekleyen taksilerden birine atladı genç kadın. Cebinde son kalan şey bir uçak bileti ve bir miktar paraydı.

Taksi şoförüne 'Atatürk Havaalanına' dedikten sonra daha rahat bir nefes vererek arkasına yaslandı. Hayatta bu saniyeden sonra hiç bir şey kalmamıştı. Ne bir evi , ne karnını doyuracağı yemeği, ne de sığınacak bir omuz. Ailesinin yanına gidiyordu , iki yıldan sonra...

Kafasını sağ tarafında ki cama yaslamış gelen geçen insanlara bakıyordu. Elleri bir anlık karnına gidince burukça gülümsedi. Ankara'ya tek gitmiyordu!

//

Yolculuğun sırasında her ne kadar midesi rahatsız olsa da Ankara'ya ayak basınca gülümsedi kendi kendine. Kollarını bedenine sararak yüzünde ki büyük gülümsemeyi gizlemeye çalıştı , başaramıyordu ama hiç olmazsa buna seviniyordu. Yanak kasları ağrıyana kadar gülümsedi, bunun burada ki ilk ve son gülümsemesi olduğunu bilmeden.

Esmer saçlarını eli ile yüzünden atarak yürümeye başladı. Taksiye binip gitmek istemiyordu , özlediği ve arkadaşlarıyla gezdiği sokakları gezmeyi özlemişti. Tek başına olsa da tabii. Soğuyan ellerini cebine koyarak daha hızlı yürümeye başladı. Buranın soğuğunu tahmin etmişti ama alışık olmayınca vurmuştu onu.

Caddeye çıktığı zaman yanından geçen hızlı arabalara baktı. Gülümserken gözünden süzülen bir damla yaşla yüzünü silerek alışkın olduğu caddede hızını daha da arttırdı. Yürürken birisini görmesiyle duraksadı. Hızlı adımlarını yavaşlattı ve karşısında ki kişiye gözükmemek için bir iki adım geriledi.

Kalbinin sesini kulağında duyarken adımlarını geriye doğru hızlandırdı ve bir kafenin içine hızla giriverdi. Çıkardığı sesten dolayı ona bakan insanlara utanarak gülümserken bakışlarını cama çevirdi. Babası gidiyordu , onun aksi yönüne. Onu sadece uzaktan görmek bile onu o kadar heyecanlandırmıştı ki!