KOYU KIRMIZI |Anlaşmalı Aşklar Serisi 2 • FİNAL| #Wattys2020

AR/33

Genç adam elinde ki mavi kimliğe bakıyordu. Yavaşça parmağını 'Baba Adı' yazan yerde gezdirdi. Kendi ismiyle gülümserken hemen üste olan oğlunun ismine baktı. Bu his bir daha sahip olamayacağı kadar kuvvetli ve güzeldi. İlkti, beklenmeyen ve en güzeliydi. Camın önünden yavaşça çekilip etrafa koşuşturan insanlara baktı. Dışarıda ki insanların telaşı her ne kadar fazlaysa Yiğit'in de bir o kadar telaşı vardı. Kurduğu yeni hayatı kurtarma ve hayalinde ki gibi yaşama telaşı. En önemli madde ise pes etmemekti, Merve'ye bunu en güzel şekilde göstermekti.

Şimdilik işinin en zor tarafını bitirmişti. Geriye bir tek Merve kalmıştı.Genç kadını bir daha yüz üstü bırakmayacak, ya da onu bir daha üzmeyecekti ki Merve bunu ona göre daha önceden hak ediyordu. Sevilip korumayı,yeri geldiğinde bir arkadaş belkide bir baba bile olacaktı.

Çünkü o bir erkekti. Sahip çıkacak ve karşısında ki kadını asla üzmeyecekti. Kanında ,ruhunda bunun yemini vardı.

Elinde ki kimliği cebine koyup yatağın üzerinde duran kırmızı kurdeleyi aldı. Ceren Hanım sabah erkenden Yiğit'i aramış,önce kimliği çıkartmasını daha sonra ise evden bir kaç parça ile kırmızı kurdeleyi istemişti. Merve bir kaç hafta daha hastanede duracağı için ona gerekli olan her şey küçük bavulun içindeydi. Yiğit kırmızı kurdeleyi bavula koydu ve yatak odasından çıktı.

Elinde ki bavulu bırakıp etrafa bakındı. İlay'ın tavşanını ayaklarının ucundan çekti,yerde olan bir kaç oyuncağı daha alıp koltuğun üzerine koydu. Etrafta olan her yastığı düzgünce yerleştirdi.Koltuğa kendini atıp çıkmadan önce gözlerini kapattı. Artık mantık yetisini kaybetmişti ve bunun farkındaydı.

Kaybettiği kişilerin yerine daha değerli insanlar geliyordu ve bunun farkındaydı. Babası asla Ammar'ın üzülmesini istemeyen bir adamdı. Ammar ne der ise o yapılır,yeri geldiğinde Aahkar Bey oğlundan akıl alırdı. Yiğit şimdi ise he şey için babasına minnettardı.

Ayağa kalkıp daha fazla geç kalmamak için yola koyuldu. Yerdeki bavulu aldı ve kapıdan çıkıverdi. En son dün gece Merve ile beraberdi,genç kadın rahatça uyuyana kadar onunla beraber kalmıştı.

Her ne kadar söylemeye cesaret edemese de Merve'nin yanına gider gitmez bir titreme alıyordu bedenini. Eskiden böyle olmadığını biliyor, ve bu onu daha da zor durumda bırakıyordu.

Yiğit tam anlamıyla değişmişti. Hele ki aileye minik bir bebeğin girmesi ile daha da hassas olmuştu. Eve girip, kimliği halletmeye önce minik bavula son bir şey eklemişti. Ne olursa olsun kızına giydireceği ilk elbiseyi bavula atmış hastaneye gidince minik elbiseyi Aahkar'a giydirecekti.

Beyaz arabasına atladığı gibi ekmeğini bağladı. Elinde ki bavulu yan koltuğuna bırakınca Merve'yi görür gibi oldu, gülümsedi ve o gece kemerini bile bağlayamayan kızı ne kadar özlediğini düşündü.

O salakça gülümserken yavaşça arabayı çalıştırdı. Hafızasında geçen her anı artık Merve ile doluydu ve Aahkar ile dolmaya devam edecekti.

Yola çıktığı an herşeyi kafasından atmak istedi. Hem kendi geçmişini, hemde Merve'nin geçmişini.

🍃

"Anne lütfen? "

" Asıl sana lütfen. Giysen ne olurdu sıkılmadın mı o ameliyat kıyafetinden?" Merve sabahtan beri tabiri caizse başımı şişiren Ceren Hanım'a baktı. Ona sürekli kıyafet getiriyor hatta giymesi için psikolojik baskı yapıyordu.

"Gerçekten kalkacak halim yok. "

" Aman kalkarsın, hem  bak ben eve gideceğim Yiğit gelecek. Tek kalacaksınız yani. "