Clarice (book I)

Chapter 1

Chapter 1

"Kijk niet zo sip, Carice. Dit word de beste avond van ons leven, we gaan niet naar een begrafenis" grapt Nikkie als ze me een klein stootje geeft in mijn zij. Ik geef haar een waterige glimlach als ik me naar haar omdraai.

De zenuwen gieren door mijn maag en laten mijn handen trillen. Ik heb nog nooit iets illegaals gedaan. Nooit. Ik hield me altijd keurig aan de regels en vermeed het contact met de politie. En zie mij hier dan staan. In de rij voor één van de grootste discotheken van heel Amerika, met een neppe identiteitskaart.

"Volgende" bromt de man in het zwarte pak, die waarschijnlijk bepaald wie er allemaal in mag en wie niet. Een meisje die er echt te perfect uitziet om menselijk te zijn naar mij mening, stapt naar voren. Haar prachtige blonde krullen wipt ze over haar schouder en ze knipperd heftig met haar knalblauwe ogen.

"Meneer..." De rest van het gesprek werd overmeesterd door de mompelende menigte. Mijn ogen laat ik gericht op het meisje en de man. Ze kijkt hem diep in de ogen, de man lijkt wel gehypnotiseerd. Ik kan de ogen van het meisje vanaf hier niet zien omdat z meet haar rug naar ons tie staat.

Een flinke ruk aan mijn arm last mijn aandacht weer terug glijden naar Nikkie die me ongeduldig aankijkt. "Clarice, als je nu niet ophoud met zenuwachtig om je heen kijken, worden we sowieso gepakt"

Voor ik de kans heb antwoord te geven komt de man tussen beide om om onze identiteitsbewijzen te vragen. Met trillende vinger geef ik het valse kaartje aan de nors kijkende man. Ik neem het hem niet kwalijk, ik zou ook chagrijnig worden als ik de hele dag opgewonden tieners naar binnen moet laten.

Hij kijkt het enkel door en laat kan er dan in. Opgelucht laat ik mijn ingehouden adem ontsnappen. Het is gewoon gelukt!

Nikkie haakt haar arm door de mijne en knipoogd, "ik zei toch dat het goed ging komen"
We lopen een tijdje door de mensen massa, Nikkie haakt halverwege af om met één of andere dude te gaan dansen.

Zuchtend laat ik mijn kont op één van de barkrukken zakken en bestel een glaasje water. Ik heb nog nooit echt gedronken. Het verpest je hersenen enkel en als je teveel drinkt ga je dingen doen waar je spijt van krijgt. Nee, doe mij maar water.

Ik laat mijn ogen over de mensen massa glijden, op zoek naar Nikkie. Ze is nergens te bekennen, ze is vast weer met een random jongen aan het dansen. Waarom moet bij mij alles altijd zo moeizaam gaan? Nikkie hoeft alleen maar iets van haar coole dansmoves te laten zien en dan krijgt ze vanzelf wel alle aandacht. Terwijl ik dans als een stijve hark.

"Waarom zit jij hier zo alleen?" Vraagt een zware stem naast me aan de bar. Langzaam draai ik mijn hoofd maar kijk zodra ik het gezicht zie gelijk weer vooruit. Een super knappe jongen zit met een glaasje drank in zijn hand niet helemaal nuchter voor zich uit te staren.

Ik besluit hem te negeren en wil opstaan om Nikkie te gaan zoeken alleen de jongen pakt mijn arm vast en trekt me terug. Met glazige ogen kijkt hij me aan en snuift diep. "Je ruikt lekker" is het enige wat hij zegt alleen het genoeg om me de stuipen op het lijf te jagen.

Ik trek zo hard als ik kan aan mijn arm alleen de dronken jongen laat pas los als hij merkt dat ik probeer me te bevrijden uit zijn grip. Zo snel als ik kan wring ik me tussen de menigte op zoek jaar Nikkie. Overal waar ik kijk zie ik bezwete dansende mensen. Alles wat ik hoor is de bas van de muziek die ik door mijn merg en schedel heen voel dreunen.

Ik zoek de blonde haren van Nikkie, alleen het probleem is alsvolgt. Veel mensen hebben blonde haren. Ik ga op mijn tenen staan om over de mensen heen te kijken waardoor ik nog net een stel blonde krullen door een kier van een deur zie verdwijnen. Ik twijfel geen moment en volg de haren die volgens mij aan Nikkie toebehoren.

Nog net voordat de zware deur dichtvalt zet ik mijn voet ertussen. Wat me een pijnlijke kreet kost. Die deur is zwaarder dan ik dacht. Met een pijnlijk gezicht volg ik de blonde krullen die naar een donker steegje lijden.