Clarice (book I)

Chapter 43

Chapter 43

Het gevoel dat door me heen stromen, zette me in brand. De hitte stroomde met een snelheid door mijn bloed en het kippenvel was verdwenen en maakte plaats voor hete plekken op elke plekken die zijn handen aanraakten.

Ik kus hem niet terug. Ik ben verstijft. Ik kan niets doen. Te verward door zijn onechte woorden en te verlamd van dit plotselinge gebaar. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb de drang gewoon toe te geven alleen mijn verstand schreeuwt om hem weg te duwen.

Zijn handen pakken mijn heupen vast en drukken hem tegen hem aan. Weer een gebaar waar ik geen flauw idee van heb waar het vandaan komt. Hij lijkt een heel ander persoon.

"Kus me terug, alsjeblieft." Fluistert hij zachtjes als hij heel even zijn lippen terug trekt en vervolgens ze er weer op drukt.

Zijn warmte, hitte en kracht omringen me. En dan heel voorzichtig, kus ik hem terug. Ik weet niet wat ik dacht. Maar de manier waarop onze lippen bewogen was magisch. Het leek of de wereld in mijn handen lag terwijl de kracht tegelijkertijd langzaam uit me leek te stromen.

Ik wist ergens in mijn achterhoofd dat dit verkeerd was maar het voelde zo goed. Hoe kon iets wat verkeerd was zo goed voelen?

Een zachte kreun verlaat Ryan's lippen zodra hij me nog dichter tegen zich aandrukt. En dat is het moment waarbij ik bij verstand kom. Met zoveel kracht als ik in me heb, duw ik hem van me weg en strompel achteruit.

Natuurlijk ben ik weer zo handig en glij ik uit over een plasje gesmolten sneeuw. Ik knijp mijn ogen dicht in verwachting de harde klap op te vangen, maar Ryan met zijn vampier geflexen vangt me op voordat mijn lichaam de grond ontmoet.

Ik vind mijn evenwicht terug en richt mijn blik op de grond. Proberend mijn gloeiende wangen te verbergen.

Ryan schut zijn hoofd. "Het spijt me... ik..." Hakkelt hij terwijl hij zijn handen in zijn nek legt. "Ik weet niet wat me bezielde."

Ik wel. Hij wil zijn menselijke gevoelens niet accepteren. Dat is wat hem bezielde. Hij bevecht zijn menselijkheid.

"Ik weet niet wat het was. Maar het was een fout." Zegt hij terwijl mijn hoofd langzaam omhoog gaat om hem vervolgens verward aan te kijken. Ik herken dit van zoveel boeken en films. Is het nu de bedoeling dat ik me gekwetst voel? Want ik voel me alles behalve dat.

Ik sla mijn armen om me heen. "E-" ik schraap mijn keel, omdat die vreselijk schor en breekbaar klinkt. "En nu?"

Zijn steengrijze ogen kijken dwars door me heen. "Jack weigert mijn appartement te verlaten. Ik denk dat we maar moeten gaan."

Ik knik. Hij heeft gelijk. Jack weigert te vertrekken sinds Ryan's wond elk moment kon terug komen. Ik begon te twijfelen of de wond nog wel echt terug kwam. Het was al een hele dag geleden.

Alweer zwijgend lopen we naast elkaar. Miljoenen vragen flisten door mijn hoofd terwijl ik de drang onderdruk zijn arm aan te raken. What the... Waarom zou ik zijn arm willen aanraken? Dat slaat toch nergens op?

"Ryan?" Vraag ik als we voor de deur van zijn appartement staan. Ik draai me om zodat ik Ryan in de ogen kan aankijken. "Als ik..." Ik haper in mijn woorden. "Als ik je verteld dat ik om je gaf, zou je dan zeggen dat je ook om mij gaf of jou je dan zeggen dat ik een idioot was om het te zeggen?"

Hij kijkt me verward aan. Na alles wat hij vandaag gezegd en gedaan heeft, is dit nog niet eens het gekste. Hij is niet degene die vreemd moet opkijken.

"Ik zou..." Ik zie hem duidelijk nadenken over de woorden die hij gaat zeggen. "Ik zou zeggen dat-"

"Jullie weten dat ik jullie kan horen toch?" Hoor ik Jack roepen vanachter de deur.

Ik zucht en kijk op in Ryan's kille, maar vooral gefrustreerde ogen. Hij kijkt niet boos, blij of verdrietig. Zijn hele gezicht vertoond geen emotie. "Je bent geen idioot." Dan opent hij de deur en loopt de kamer binnen waar Jack met een fles bier in zijn hand voor de tv zit.

Jack kijkt op van de tv. "Zo, hoe was jullie date?" Vraagt hij terwijl hij zijn armen over elkaar slaat en zich omdraait naar ons.

Ryan geeft geen antwoord en bromt iets voordat hij naar zijn slaapkamer loopt en de deur met een klap dichtslaat.

"Oke, ik veronderstel niet heel goed dus?"

Ik ga op de bank naast hem zitten en pak een fles bier. In één keer sla ik een heel slok bier naar achter. Mijn keel begint te branden en met een vies gezicht hoest ik de helft uit.

"Wow, rustig aan Clarice." Bemoeit Jack zich ermee. Hij trekt de fles bier uit mijn hand en zet hem neer op de tafel. "Even over iets anders, ik moet je wat vertellen."

"Alsjeblieft niet." Zeg ik terwijl ik mezelf achterover op de bank laat vallen en vermoeid mijn ogen sluit. "Ik heb er genoeg van."

Ik voel een arm op mijn been. "Het gaat over Ryan's weerwolvenbeet. Ik weet hoe we de verspreiding van het gif tegen kunnen gaan."

Ik open voorzichtig mijn ogen. "Waar heb je het over?"

"Hij wist het." Fluisterd Jack. "Ryan wist het al die tijd al. Hij weet wat de genezing tegen het weerwolvengif is."

Niet begrijpend kijk ik hem aan. Waar heeft hij het over? Als Ryan zelf al weet wat de genezing van de weerwolvenbeet is, waarom zou hij het dan niet vertellen?

"Ik sprak met Luce vandaag. Ik vroeg of zij kon helpen met Ryan te genezen." Jack kijkt voor zich uit alsnog hij zijn ergste nachtmerrie werkelijkheid ziet worden. "Ze vertelde me dat hij zelf alle antwoorden heeft."

Ik kijk hem vragend aan. "Wat probeer je te zeggen?"

"De dagboeken die in Ryan's kamer liggen, zitten vol met geheimen. Zijn hele leven staat erin. Hoe hij denkt, wat er gebeurd is in zijn verleden. Als iemand het in handen zou krijgen, zou dat niet veel goeds betekenen. Er staat in hoe hij jou heeft ontmoet. Er staat alles in over mij, jou en Aubrey. Er staat in hoe hij vampier is geworden. Er staat in hoe hij zo sterk is geworden."

Een hard woeste brul klinkt uit Ryan's kamer. Met eeen enorme klap slaat de deur open en staat er een bloeddorstige Ryan met zo'n woest gezicht dat er haast stoomwolkjes uit zijn mond lijken te komen.

"Mijn dagboek van 1800 tot 1900 ontbreekt."

*~*~*~*

Oke, ik ben even aan het denken. Want ik wil graag een deel twee maken alleen ik vraag me af of ik dan een ander boek moet maken of deel twee hier gewoon in moet stoppen. Ik bedoel, alle boeken in de ranglijst vampier hebben bijna allemaal deel 1, 2 en 3 in één boek.

Dus laat me weten wat je ervan denkt!

Liefs,

_unicorns_are_realz_