Clarice (book I)

Chapter 24

Chapter 24

Met uitgemeten stappen loop ik in de richting van de tafel. Hij is voor drie personen gedekt, ik vraag me af wie de derde persoon is. Ik ga zitten en Tyler neemt plaats tegenover mij.

Hij vouwt zijn handen over elkaar en lijkt ergens op te wachten. Zijn ogen strijken gefocust over de ruimte, ze blijven haken bij de deur.

"Op wie wachten we?"

Tyler kijkt me aan en net op het moment dat hij zijn mond wil openen gaat de deur open en komen er vier wachters binnen lopen. De achterste twee hebben een meisje tussen hun in. Ik herken haar amper. Luce's haren zitten in de war en haar ogen staan dof. Ze word hardhandig op een stoel gedrukt.

Een onbehaaglijk gevoel borrelt op in mijn maag. Ookal ken ik het meisje nauwelijks, toch heb ik medelijden met haar. Wat hebben ze met haar gedaan?

Tyler trekt zich er overigens niks van aan en glimlacht, "Nou, beste Luce, ga je gang. Vertel het verhaal dat Clarice zo noodgedwongen wil weten."

Verwarring neemt de overhand en ik trek een niet begrijpend gezicht. Waarom moet Luce mij gaan vertellen waarom ik zo ben? Ik bedoel, waarom hijzelf niet?

Luce's ogen vinden die van mij en mijn lichaam veranderd in ijs door de mosgroene ogen. Ze doordringen me maar lijken ook dwars door me heen te kijken. Ze begint met vertellen.

"Er waren lang geleden drie broers. Ze hadden een moeder die zielsveel van hun hield. Op een dag werd helaas haar jongste zoon gewond gevonden in het bos. Ze brachten het kleine jongetje naar het dorp waar hij stierf in zijn moeders armen.

Hun moeder was zo verdrietig en gebroken om het verlies dat ze om hulp riep bij een wijze vrouw uit het dorp. Haar naam was Chayenna, men beweerde dat ze een heks was. Radeloos vroeg ze de heks of ze haar kinderen kon beschermen tegen de dood. De wijze vrouw antwoordde wijs, "Niemand kan worden beschermt tegen de dood, die zal hoe dan ook haar slachtoffer vinden." De moeder was zo wanhopig dat ze smeekte tot haar knieën rood waren van het knielen. Uiteindelijk gaf Chayenna toe, alleen kwam het met een prijs. De straf die kwam bij het creeëren van deze wezens was de bloeddorst en ze konden alleen maar naar buiten in de nacht.

De moeder ging er mee accoort en de heks gaf haar een kom behekst bloed wat ze aan haar zoons moest geven om ze vervolgens te doorboren met een special zwaard. Zenuachtig maar verblind door de angst haar zoons te verliezen, liep de vrouw naar haar zoons en liet hun zonder dat ze het door hadden het bloed naar binnen drinken. Die avond daarna toen ze sliepen, liep de moeder naar binnen en deed precies wat de heks aan haar had verteld. Ze stak het zwaard in beide lichamen van haar zoons.

Haar zoons werden wat de heks had voorspeld. Sterk, snel, sterke zintuigen en bovenal: onsterfelijk. Alleen de gevolgen kwamen ook vanaf een andere kant. Bloeddorst, hun gevoelens sloegen op hol en ze konden geen stap meer in het daglicht zetten.

De natuur kon niet toestaan dat er zoiets machtigs werd gecreeërd en zorgde ervoor dat ze konden worden vermoord door één soort materiaal: hout."

Luce is weer stil en staart naar het lege bord voor haar neus. Ze kijkt doodsbang. Ik weet niet wat er met het meisje in de kamer is gebeurd. Ik ben er niet eens meer zeker van of ze wel dezelfde persoon zijn.

Tyler ondersteunt met één hand zijn kin en tikt met zijn andere hand ongeduldig op en neer. "Ga je nog verder? Het beste stuk moet nog komen."

Weer verschijnt er een gemene grijns op zijn gezicht. Alsof hij ervan geniet hoe vreselijk ik dit verhaal vind.

Luce lijkt uit een trance te ontwaken en schraapt haar keel. Ze kijkt weer op en gaat verder.

"De oudste vond het geweldig maar mistte het daglicht. Zo verleidde hij op een dag een jonge heks en liet haar een speciale ring maken. Ze noemen het een daglichtring. Er zat een speciale behekste steen in wat de vampier tegen het daglicht beschermde.

Maar terwijl de oudste zich aanpaste verging de jongste van zelfhaat en verafschuwde zichzelf. Op een dag ontmoette hij een meisje. Hij was opslag verlieft op haar en steeds als hij bij haar was, verdwenen alle negatieve gevoelens. Alleen hij was een vampier en zij een mens. Zij werd ouder terwijl hij zelf dezelfde leeftijd bleef hebben. Tot hij een manier vond om haar te veranderen. Ze werd een vampier alleen was woedend en liet hem in de steek. Ze ging haar eigen pad.

De jongste ging naar de heks Chayenna en vroeg om verlossing. Hij vroeg of er ooit een manier was om weer mens te worden. Hij moest daarvoor tien mensen vermoorden die in hun hele leven goed hadden geleeft, hij moest hun hart in een kistje stoppen en hem bij de heks afleveren. De jongste zoon vermoordde tien gelovige en gaf hun harten aan Chayenna. Ze sprak een machtige spreuk uit dat er over 2000 jaar een meisje geboren zou worden die het bloed had om vampiers weer in mensen te veranderen. Ze zou tegen alle vampier hypnoses kunnen en het verleidelijkste bloed hebben van al. De jongste was blij maar radeloos. Hoe kon hij ooit tussen al deze miljoenen mensen, de persoon vinden die hem kon helpen? En dan moest hij zelfs nog 2000 jaar wachten. De vrouw zei dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ze voorspelde dat hij haar uiteindelijk zou vinden. Hij zou haar moeten leegdrinken tot ze dood op de grond viel en hij zou weer mens worden."

*~*~*~*

Nou, de antwoorden... Wat vinden jullie ervan?

Ik ben echt niet tevreden over dat verhaaltje. Ik ben daar gewoon niet zo goed in dus als iemand mij daar mee wil helpen zou ik dat echt heel erg waarderen :). Meestal ben ik radeloos over hoe ik het verhaal over moet laten brengen.

Laat een reactie achter op mijn profiel als je tips hebt of als je iets kwijt wil over je mening. Alle berichten zijn welkom omdat ik gewoon altijd uit mijn dak ga als ik een bericht krijg.

En sorry voor dit lange dikgedrukte stukje, vooral omdat de meerderheid dit gewoon niks boeit. Voor degene die wel de moeite nemen: bedankt ;)!

Groetjes,

_unicorns_are_realz_