Clarice (book I)

Chapter 28

Chapter 28

Onrustig begin ik aan de deur knopjes te frunniken. "Wat gebeurd er eigenlijk als Ryan instemt met die deal?"

Tyler blijft stil. Zijn vingers beginnen melodiën te tikken. Wachtend op een antwoord blijf ik hem aankijken tot hij uiteindelijk iets zegt.

"Zullen we de radio aandoen? Het zo saai zonder muziek." Vraagt hij. Ha, mannetje wil van onderwerp veranderen? Dat maakt me enigszins nog nieuwsgieriger.

Toch weet ik dat ik die informatie niet van hem af kan lospeuteren. "Doe maar." Ik leun met mijn hoofd tegen de stoel en sluit mijn ogen. Op onverklaarbare manier ben ik uitgeput terwijl ik net nog geslapen heb. En naar de auto lopen is ook wel heel vermoeiend.

Het liedje we don't talk anymore van Charlie Puth en Selena Gomez komt op. Ik ken de tekst van het hele liedje uit mijn hoofd. Nikkie en ik zongen dit op de avond van het open podium op school afgelopen jaar. Net voor de zomervakantie. Toen ik nog niet wist waar ik de volgende dag in verwikkeld zou zijn.

In mijn hoofd zing ik de tekst mee en neurie een beetje. Gewoon om de herrineringen die beginnen te vervangen weer terug te krijgen. Over hoe Nikkie mijn moed begon in te spreken wanneer ik plankenkoorts kreeg toen ik het grote aantal mensen in de zaal zag zitten. Mijn ouders waren toen zo trots geweest.

"Je mag gewoon hardop zingen hoor, Clarice. Ik hoorde al toen je sprak wat voor mooie stem je hebt." Zegt Tyler me uit mijn gedachten trekkend. Hij heeft een grijns op zijn gezicht. Dit keer is het een andere grijns. Geen gemene maar een normale plagerige grijns.

Ik slik maar weiger nog iets te zeggen. Ik weet honderd procent zeker dat ik nooit hardop bij iemand in de buurt zou zingen. En ik heb een vreselijke stem. Soms zing ik wel eens in mijn eentje maar de meeste stukken zijn te hoog en andere weer te laag.

"Nee dankje."

"Ah, toe nou, Clarice." Smeekt Tyler. Hij kijkt even weg van de weg in mijn richting. In zijn ogen glinsteren pretlichtjes en zijn mondhoeken zijn opgetrokken in een bijna glimlach. "Wat wil je dat ik doe zodat jij een stukje voor me zingt?"

Ik sla mijn armen over elkaar en draai mijn hoofd weg. "Ik doe het toch niet."

Ik hoor Tyler zuchten. En iets mompelen voordat we de oprit van het appartement op rijden. Het geluid van het versprinterende grind onder de banden van de auto dringen mijn oren binnen.

Tyler zet de auto stil en draaid de sleutel eruit. "Zo, hier zijn we dan."

Ik zit verstijft. Niet wetend wat ik in hemelsnaam moet doen. Moet ik uitstappen? Of is het de bedoeling dat ik blijf zitten omdat hij nog iets te zeggen heeft. Ik voel zijn blik op de zijkant van mijn gezicht branden.

"Je weet wat je moet doen, hou je daaraan. Ik heb connecties die precies in de gaten houden wat je doet."

Daar bedoeld hij vast Aubrey mee. Ik kijk hem nijdig aan voor ik de auto uitstap.

"Klootzak." Mompel ik, ervan uitgaand dat hij het niet gehoord heeft, maar ik realiseer me te laat dat hij met zijn bovennatuurlijke supergehoor dat natuurlijk wel kan.

In een flits staat Tyler voor mijn neus. Van de strik strompel ik achteruit tot mijn rug tegen de auto aan staat.

Zijn lichaam drukt tegen het mijne en ik buig me zo ver achterover als ik kan om ervoor te zorgen dat onze gezichten elkaar niet raken. "Pas op wat je zegt, Clarice." Gromt hij terwijl ik zijn ogen van zwart naar gelig, bijna goud zie verkleuren. Het kolkt rond zijn zwarte pupillen wat de rillingen van afschuw in mijn buik doet activeren. "Of ik doe dingen die jij..." Hij glijdt met zij hand over mijn wang. "..als onschuldig meisje niet fijn zult vinden."

Ik probeer met alle macht mijn tranen terug te dringen maar ik ga kapot van angst van binnen. Ik word zo tussen zijn lichaam en de auto gedrukt dat mijn benen pijn beginnen te doen. Ook mijn rug heeft het zwaar. "W-wil j-j-je me a-alsjeblieft...l-loslaten?"

Hij gromt nog een keer boos en buigt zich voorover zodat onze monden nog maar hoogstens 2 centimeter van elkaar verwijderd zijn. "Ah, je vraagt het zo onschuldig met je 'alsjeblieft' dat ik me bijna schuldig voel." Een klein gemeen lachje glijd om zijn lippen wat een eng contrast heeft met zijn kolkende gouden ogen.

"L-laat me los." Smeek ik. Terwijl er een kleine traan van angst mijn ooghoek verlaat.

Hij buigt zich weer een stukje voorover. "Waarom zou ik..." Hij heeft een kusje in mijn nek. "...als ik ook gewoon..." Weer een kusje op mijn kaak. "...dit kan doen." Hij buigt zijn hoofd omlaag en brengt zijn mond naar de mijne. Bijna. Bijna raken onze lippen elkaar maar een stem houdt hem tegen.

"Tyler?"

Tyler kijkt op. Godallemachtig, mijn reddende engel! Ik kijk opzij recht in de steengrijze ogen van Ryan die met gefronsde wenkbrauwen en armen over elkaar geslagen tegen een andere auto op de parkeerplaats staat geleund. "Stoor ik?" Vraagt hij.

Er is geen emotie te horen in zijn kille stem. Ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik ooit emotie heb gehoord in zijn stem, als je de keren dat hij dronken was niet meetelt. En geloof me, die tellen niet mee.

Tyler trekt zich zo snel als hij kan terug en doet een paar stappen bij mij vandaan. "Nee hoor, we waren net klaar."

Ryans frons verbreed zich, "En met wat dan wel, als ik vragen mag?" Vraagt hij.

Tyler negeerd zijn vraag en grijpt mijn arm vast. "Hier, denk maar na over mijn voorstel." Hij duwt me ruw in Ryan's richting. Zo hard met zijn bovennatuurlijke krachten dat ik struikel en recht voor Ryan's voeten in het grind op de vloer val.

Ryan heeft geen oog voor mij en staart Tyler voor een tijdje aan. "Ga." Zegt Ryan beangstigend kalm. Dat ene kleine woordje kan de onprettige rillingen in mijn ruggengraat omhoog doen kruipen. Zijn stem klinkt duister, kil en uiterst beheerst.

Ook Tyler krijgt een glans van iets dat in de buurt komt van angst in zijn ogen. Zonder dat ze nog een woord met elkaar wisselen stapt Tyler de auto in en scheurt weg. En laat hij mij hier achter met de bloeddorstige vampier.

"Kom." Bromt Ryan. Hij draaid zich om en loopt het appartement in, met mij op de hielen. Terwijl hij op een razendtempo loopt trekt hij zij mond open. "Ben je oke?" Bromt hij chagrijnig.

Ik knik tot ik me realiseer dat hij dat niet ziet. "Ja." Eigenlijk tril ik op mijn benen en zijn mijn wangen nat van de tranen. Ik ben moe en bang, vreselijk bang.

We wandelen het appartement in en Ryan wenkt naar de bang als teken dat ik erop mag gaan zitten. Ik laat me op de zachte warme bank zakken. Een gelukzalig gevoel overspoelt me. Ik ben eindelijk weg uit dat vreselijke paleis van Tyler. Een zucht verlaat mijn lippen.

Ook Ryan gaat op de bank zitten. Hij slaat zijn armen over elkaar maar blijft stil.

"Ryan, je moet het begrijpen. Het is niet haar schuld je moet-" klinkt een stem vanuit de kleine keuken. Zodra de ravenzwarte haren van Jack verschijnen en zijn bruine ogen de mijne vinden, kaapt hij zijn zin.