Clarice (book I)

Chapter 42

Chapter 43

Voor ik de kans krijg te reageren slaat de deur van de toiletten weer open. Deze keer is het Ryan.

Hij kijkt van mij naar Wesley, die overigens over me heen gebogen staat, en dan naar de lopende kraan. Zijn bruine haren zitten een beetje in de war en in zijn mondhoeken zitten kleine druppeltjes bloed.

"Ryan?" Vraag ik verward terwijl ik weg stap van Wesley die zich tegelijk ook terug trekt en zijn blonde haren even goed doet.

Ryan knijpt zijn ogen tot spleetjes en kijkt ons allebei onderzoekend aan. "Wat is hier aan de hand? En waarom loopt de kraan?" Vraagt hij terwijl hij zich langs ons heen wurmt en de kraan dicht draait.

Ik doe mijn mond open om te reageren alleen er komen geen woorden uit. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Er zijn wel duizend dingen die ik wil vragen alleen het goeie moment om ze te stellen kan ik nooit vinden. Ze blijven allemaal ronddwalen in mijn gedachten.

Gelukkig schraapt Wesley zijn keel en krabt zenuwachtig achter zijn oor. "We waren gewoon even aan het praten."

Ryan vernauwt wantrouwig zijn ogen tot ze bijna gesloten zijn. "Waarover?" Snauwt hij. Hij zet een dreigende stap in zijn richting en boort zijn stormachtige grijze ogen in die van Wesley.

Wesley is maar een centimeter of vijf kleiner dan Ryan maar alsnog laat Ryan hem lijken alsof hij een klein scharminkeltje is.

Wesley lijkt alles behalve bang, toch slikt hij en laat zijn adamsappel even op en neer gaan. "Wat gaat het jou aan?"

Dat antwoord staat Ryan absoluut niet aan want een brommerig geluid rolt over zijn lippen. Even vinden zijn ogen contact met de mijn in de spiegel. En dan in een flits grijpt Ryan zijn keel met één hand vast en beukt hem in met een knal tegen de muur. "Antwoord mijn vraag." Schreeuwt hij woest.

Angstvallig zet ik een stap naar achter en zie via de spiegel de ogen van Ryan verkleuren naar inktzwart en de aderen onder zijn ogen beginnen te sidderen als wilde slangetjes. Ik wil ingrijpen maar de angst laat mijn lichaam verstijven. Mijn bloed veranderd in ijswater, netzoals mijn buik inneem krimpt alsof ik ga overgeven.

De ogen van Wesley rollen bijna naar achter. Hij kan nog net zijn bewusteloosheid de baas blijven en grijpt met zijn handen naar zijn keel. "N-nergens!"

Als de paniekerige ogen van Wesley de mijne vinden, pak ik de controle terug. "Ryan! Laat hem los!" Ik twijfel. Moet ik hem van achter vast pakken en terug trekken? Of moet ik voor hem ga staan?

Ik ga voor Ryan staan, leg mijn handen op zijn arm en pak zijn andere hand vast met mijn vrije hand. "Ryan, laat hem los." Fluister ik zacht en twijfelend, zodra ik zie dat Ryan's ogen nog donkerder worden zodra hij zich op mij focust.

Dit heeft dus niet het effect waar ik op hoopte. Waarom werkt dit in boeken wel altijd?

"Clarice, laat mijn arm los of ik breek zijn nek." Bromt Ryan.

Ik laat spijtig mijn armen zakken en kijk naar de grond waar ik Wesley met een klap op de grond zie vallen. Hij hapt naar adem terwijl hij achteruit krabbelt om zoveel als de toiletruimte toelaat van Ryan vandaan te blijven.

Ik voel een hand mijn bovenarm vast pakken en me mee slepen naar buiten. "Kom Clarice, we gaan."

-