Clarice (book I)

Chapter 31

Chapter 31

"Welke?" Vraagt Jack terwijl hij drie pakjes fruit in de lucht houdt. "Frambozen, bananen of aardbeien?"

Ik zet bedenkelijk mijn vinger tegen mijn kin. "Wat dacht je van... Aardbeien?" Ik probeer het doosje aardbeien uit zijn hand te pakken maar voor de grap tilt hij het op.

"Pak het dan." Zegt hij plagerig, zich niks aantrekkend van de mensen die ons aanstaren. "Clarice is een beetje te klein."

Direct doe ik het eerste wat er in me op komt en ik trek zijn arm naar beneden. Maar hij had die zet al zien aankomen en geeft hem snel over aan zijn andere hand. "Slim, maar niet slim genoeg voor Jack!"

"Kom op, doe niet zo kinderachtig. Geef nou maar gewoon." Zeg ik zuchtend terwijl ik een hand door mijn bruine haren haal. Mijn ogen sporen de afdeling door die ondertussen al helemaal is leeggestroomd. Hebben ze nog nooit twee "tieners" gezien die elkaar plagen? Jack kan je eigenlijk geen tiener noemen. Ik weet niet hoe oud hij is, zelfs niet hoe oud hij was toen hij transformeerde.

"Ik wil bananen." Protesteerd Jack. "Die kan je lekker sensueel in je mond stoppen." Grapt Jack.

"Haha." Lach ik vreugdeloos met mijn armen over elkaar geslagen. Nu weet ik zeker dat ik nooit bananen in Jacks bijzijn zou gaan eten. "We moeten opschieten voordat Ryan ongeduldig gaat worden." Bedenk ik me.

Jack bijt op zijn lip en trekt een moeilijk gezicht. "Je hebt gelijk. Ryan is niet echt een geduldig persoon. Misschien rukt hij als we thuis zijn, wel mijn hart uit mijn borst."

"Dat zou hij nooit doen!" Protesteer ik. Waarom heb ik het gevoel alsof ik hem moet verdedigen?

Een instemmend geluidje volgt uit Jack's mond. "Je hebt gelijk. Ryan is niet echt het harten-uit-borstkassen-rukken-persoon. Meer een hoofden-eraf-trekken-persoon."

Ongelovig kijk ik hem aan. Zegt hij dat serieus over zijn eigen vriend. Nouja, het is maar wat je vrienden zijn noemt. "Heb je verschillende types moordenaars dan?" Koppig sla ik mijn armen weer over elkaar terwijl ik hem met gefronste wenkbrauwen aankijk.

"Ja joh! Die weerwolven zijn meer de nekken-omdraaien-heeft-zin types. Ze willen maar niet geloven dat het vampiers niet doodt. Niet gek dat ze zich bedreigt voelen door onze soort. Helaas is een getransformeerde weerwolf minder dom en zou een vampier daar niet eens tegen op durven. Dan heb je de irritante heksen, die zijn de ik-hoef-je-alleen-maar-aan-te-kijken-en-je-valt-al-dood-neer types." Ratelt Jack door.

Maar mijn gedachten zijn al blijven hangen bij de zin over getransoformeerde weerwolven. "Wat is er met getransformeerde weerwolven?"

Jack kijkt opzij en doet een stap naar achter als ik stil blijf stil staan. "Dat heb ik je toch verteld? Een weerwolvenbeet is fataal voor vampiers."

"Nee, dat bedoel ik niet. Maar waarom zouden vampiers niet tegen weerwolven opdurven?"

Zijn ogen kleuren donker en krijgen een duistere gloed. De plagerige glimlach is van zijn gezicht gegleden en er is niks meer van zijn speelse houding over. Dreigend loopt hij op me af tot vlak voor me en kijkt op me neer. "Wat wil je daarmee beweren, Clarice?"

Ik ben gedwongen omhoog te kijken als ik geen shirt in mijn gezicht wil hebben. Ik slik, ik kan niet ontkennen dat deze houding van Jack me bang maakt. Maar wat maakt me niet bang? Ik ben haast bang voor alles. Nee Clarice, laat je angsten niet zien. Wees sterk.

Zo zelfverzekerd als ik kan recht ik mijn rug en kijk hem recht in de ogen. "Ik wil daarmee zeggen dat de avond dat Ryan en ik omsingeld waren door weerwolven in het bos, Ryan bijna de helft van de groep getransformeerde wolven had uitgeschakelt"

"W-wa...h-hoe?" Begint Jack.

"Ho, pardon!" Een jongen met een mosterd gele trui wurmt zich tussen ons in maar faalt en struikelt. "Verdomme.." Vloekt de jongen terwijl hij overeind probeerd te krabbelen maar uitglijd door de tomatensaus die op de grond kapot was gegaan en de hele vloer nu dus bezaaid is met tomatenpuree.

Snel haast ik me naar hem toe en help hem overeind. "Gaat het?" Vraag ik. Ik trek me niks aan van de slijmerige tomaten waardoor ik er nu ook helemaal onder zit.

De jongen kijkt op. Twee schitterende groen oogjes kijken me verontschuldigend aan. "Het gaat wel, bedankt voor het helpen." Zijn ogen glijden over mijn -niet meer zo blauwe jas- heen.  "Alleen nu zit jij er ook helemaal onder."

Ik steek mijn hand uit, "Clarice"

"Simon"

Jack grijpt mijn arm vast. "Ja, heel leuk jou te ontmoeten alleen we moeten er nu echt vandoor." Jack probeerd me weg te trekken maar ik ruk me los.

Wat denkt die gek wel niet! Dat is me als een schoothondje laat besturen? "Ik beslis denk ik zelf wel waar ik heen ga."

Glimlachend kijk ik de jongen weer aan die zijn wenkbrauwen heeft opgetrokken. "Is dat je vriendje?" Vraagt hij.

Ik lach. "Alsjeblieft zeg. Gelukkig niet." In de verwachting een arrogante opmerking van Jack terug te krijgen zet ik mijn handen in mijn zij.

"Clarice we moeten echt-" sist hij maar wordt onderbroken door een zwaar geïrriteerde stem.

"Wat heeft dit te betekenen?"

Iedereen kijkt opzij naar het enorme, angstaanjagende figuur. Ryan. Zijn ogen staan donker en stralen kracht en duisternis uit. Geen goed teken.

Snel loopt de jongen -Simon- naar achter maar valt voluit in de tomaten drap. Ik snap volkomen waarom hij weg wil. Ryan is angstaanjagend.

Ik draai me om naar Ryan en zoals altijd stort mijn betonnen muur van moed in. Gelukkig is Jack er ook nog en weet hij de geladen stilte te verstoren.

"Ryan! Ja sorry dat het zo lang duurde maar we gaan al weer." Jack loopt naar Ryan toe en klopt op zijn enorme schouders. "Kom op, gast."

Ryan bromt alleen iets. Zijn ogen glijden eerst even over me heen en vinden dan die van de bange jongen Simon. Hij blijft hem ruim een halve minuut aanstaren met zijn zwarte doorkolkte ogen.

Ik snap niet waarom Simon het oogcontact niet gewoon verbreekt, want hij blijft Ryan gewoon aanstaren. Tot Ryan mijn arm vast grijpt en me meesleept naar de kassa.