Clarice (book I)

Epiloog

Epiloog

2 februari 1890

Zijn leven was niets meer dan een droom. Een afleiding van de werkelijkheid. Een waas om zichzelf te beschermen van de afgrijselijke waarheid. Soms wenste hij dat hij de tijd terug kon draaien. Dat hij zichzelf op een plaats neer kon zetten waardoor alles wat er gebeurd was, simpel weg niet gebeurd was. Maar het kon niet. Het was zo en het zou altijd zo blijven.

Hij keek naar de donkere houten deur voor zijn neus. Zijn handen zouden als hij menselijk was, allang bevroren zijn van de kou, maar in tegenstelling daarvan voelde hij niks. Geen warmte en geen kou. Zijn adem blies wolkjes uit, hij voelde hoe hij de koude wind inademde maar het liet hem niet rillen.

Langzaam maar zeker bracht hij zijn hand omhoog om de deur te kloppen. Alleen de deur ging al open voordat zijn vuist contact maakte met de houten deur.

"Wat kom je doen?" Vroeg het blonde meisje nieuwsgierig toen ze haar hoofd om de hoek van de deur stak.

Ze wist wat hij kwam doen. Hij was niet dom, hij liet zich niet voor de gek houden door haar onschuldige uiterlijk, daar kende hij haar te lang voor. "Dat weet je."

Een zucht verlaatte haar lippen zodra ze de deur verder opendeed en hem de ruimte gaf hem het kleine knusse huisje te betreden. Hij liep naar binnen en werd verwelkomt door de bekende geuren van dennenappels. De geuren die altijd rond het meisje rondzweefden.

Hij hing zijn jas aan de kapstok en liep samen met haar de kamer in.

"Ik wil je om een gunst vragen." Begon hij. Hij liet geconcentreerd zijn ogen glijden over de boeken in de enorme boekenkast, op zoek naar iets, maar hij wist nog niet wat.

"Dat weet ik." Reageerde ze stroef.

"Ik wil krachtiger worden. Machtiger. Ik wil sterker zijn dan andere vampiers, ookal zijn ze honderden jaren ouder."

"Dat is onmogelijk." Zei het meisje snel, te snel. Hij had al door dat wat ze zei niet waar was.

Hij pulkte aan de rand van de stoffige stoel en keek haar diep in de ogen. "Niet liegen Luce, ik weet dat je dat kan. Je hebt de woorden per ongeluk over je lippen laten ontglippen."

De ogen van het meisje stroomden van emoties. Hij zag duidelijk dat ze er alles aan deed haar kracht binnen te houden. Hij wist dat ze te veel kracht had dan goed voor haar was. Ze kon makkelijk een beetje kracht afstaan om hem sterker te maken.

"Ryan. Je hebt geen idee wat de gevolgen kunnen zijn." Ze legde haar handen op haar schoot. "Mijn krachten zijn niet in staat om zulke spreuken te voltooien."

"Je krachten nemen toe, Luce. Ik merk het aan je. Aan je houding, aan de manier waarop je praat." En dat was waar. Ze zat op het puntje van haar stoel en durfde geen vin te veroeren. Haar vuisten waren gebald en hij zag dat ze haar adem onder controle probeerde te houden terwijl de kaars op de tafel extra hard begon te branden. Hij voelde de kracht van haar afstralen.

"En wat nou als ze dat doen? Dat betekent nog niet direct dat ik mijn krachten uit ga geven aan het creeëren van een monster."

Woedend stond hij op en ontblootte zinn messcherpe hoektanden. Zag ze het dan niet? Hij was al een monster. Alleen het maakte hem geen moer uit. Het enige wat hij wilde was macht. Hij wilde gerespecteerd worden en niet worden onderworpen door de eerste beste vampier die een jaar of honderd ouder was dan hij. Maar bovenal wilde hij wraak.

Langzaam schudde Luce haar hoofd. "Waar gaat dit heen, Ryan? Wat ga je doen zodra ik je die macht geef?" Vroeg ze terwijl ze zijn handen vastpakten en ze tussen de de hare klemden. Haar handen waren klein, maar verrassend rustgevend. Hij voelde de rust door hem heen stromen en zuchtend zette hij zichzelf weer neer op de stoffige oude stoel in Luce's woonkamer.

"I-ik wil gewoon wraak." Bracht hij uit. "Ik wil botten tussen mijn handen voelen breken. Ik wil bloed zien vloeien en ik wil afgrijselijk geschreeuw om genade horen."

Hij voelde de woede weer opborrelen. En dit keer was Luce niet in staat hem te kalmeren. Hij greep het dichtbijzijnde glas vast en smeet hem kapot tegen de deur. Hij ging met een schreeuw opstaan en duwde de tafel omver.

Geschrokken stond Luce op en tilde haar handen voor zich uit. Gericht op hem.

Een gillende pijn nestelde zich in zinn schedel. Snel greep hij zijn hoofd vast, proberend de pijn te verminderen, maar het was hopeloos. Het voelde alsof zijn schedel werd vermorzeld in zijn hoofd. Het werd verpletterd. De pijn bleef niet alleen in zijn hoofd. Al snel voelde hij de moordende pijn zijn hele lichaam doen verstarren. Hij voelde hoe elk bot in zijn lichaam leek te breken. Hoe zijn oren piepten totdat het geluid niets meer was dan een drilboor die zijn schedel doorboorde.

"Onthoud dit Ryan. Kom nooit, ooit weer naar mij toe als je om een gunst wil vragen." Zei de ijskoude stem van Luce. Maar hij hoorde haar amper door de pijn die maar niet leek te stoppen. Hij probeerde de kreten te smoren maar enkele schreeuwen ontglipten zijn lippen.

En eindelijk hield het op. Langzaam voelde hij de pijn verminderen. Alleen zijn lichaam voelde verzwakt. Hij was niet in staat zijn lichaam overeind te houden en liet zichzelf op de grond zakken. Nog steeds half verdoofd van de pijn, maar bovenal boos, keek hij naar haar op.

Een gemene grijns trok op zijn lippen. "Wacht maar Luce. Je bent nog lang niet klaar met mij. Je gaat mij die kracht geven. Of je het nou wil of niet. Als ik iets wil, dan krijg ik het. Je hebt geen keus, ik krijg het altijd voor elkaar."

Ze wist niet waar toe hij instaat was. Zij kende hem dan wel zijn hele leven. Maar ze kende de nieuwe hij niet. De Ryan zonder menselijkheid. Die niet een seconde nadacht over het breken van een nek of het doorboren van een hart.

Hij wist nog niet hoe of wanneer Luce hem krachtiger ging maken. Maar hij wist dat hij al gewonnen had.

*~*~*~*

Dit is het einde van Clarice. Deel 2 zal ik zo spoedig mogelijk publiceren. Iedereen bedankt voor het lezen en hopelijk zie ik je bij deel 2 waarvan ik heb besloten "Luce" te noemen.

Ik wil nog een keer iedereen bedankten met het lezen van dit boek. Zonder jullie steun had ik het nooit voor elkaar gekregen dit boek te eindigen. Hopelijk vonden jullie het leuk en zijn jullie benieuwd naar deel 2; Luce.

Super super super super super veel liefs,

_unicorns_are_realz_