Clarice (book I)

Chapter 18

Chapter 18

Jack knikt en slaat zijn armen over elkaar. "Wat wil je weten?"

"Wat is verbena?" Vraag ik. Ik voel de adrenaline door me heen stromen van opwinding. Ik krijg eindelijk antwoorden. Waar ik echt aan toe ben.

"Verbena is een plantje waar vampiers niet tegen kunnen. Als ze het aanraken verbrand als het ware hun huid en als ze het in hun bloedbaan krijgen verzwakt het hun. De vampier jagers gebruikten het vroeger heel vaak."

Ik knik, alleen het slaat nog steeds nergens op. Waarom Aubrey vroeg of ik het aan had of had ingeslikt? "Wat gebeurt er als je verbena om hebt of hebt ingeslikt?"

Jack grijnst, "Dan kan een vampier je niet meer hypnotiseren."

"Hypnotiseren?" Vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.

"Je weet toch wel wat vampiers allemaal kunnen en wat niet?" Jack begint een ongelovige uitdrukking op zijn gezicht te krijgen. Als ik mijn hoofd schut zucht hij. "Er zijn een paar dingen wat vampiers kunnen. Hypnose, snelle refelxen, beter gehoor en ze zijn onvoorstelbaar snel. Als ze bloed drinken worden ze sterker. Maar..." Jack haalt een vinger in de lucht. "Er zijn ook dingen waar vampiers zich aan moeten houden, als vampiers een woning willen betreden hebben ze een uitnodiging van de bewonder nodig."

"Hoe vermoord je een vampier?" De vraag heeft mijn mond al verlaten voordat ik de kans heb erover en te denken.

Jack grijnst, "Is Clarice toch niet zo'n goodgirl als we allemaal denken?" Ik geef hem een vuile blik wat Jack aanmoedigd verder te gaan met zijn verhaal. "Maar goed. Dingen die dodelijk zijn voor een vampier zijn zonlicht, onthoofding, een staak door het hart en een beet van een weerwolf. Vampieren kunnen niet tegen hout, houten kogels kunnen hun bijvoorbeeld tijdelijk afstoppen."

Hout. Als ik met iets van hout hun harten doorboor dan gaan ze dood. Ik schut die gedachten gelijk weer van mij af. Wat voor hekel ik ook aan Ryan en Aubrey heb, ik ga niemand vermoorden. Dan ben ik geen haar beter dan zijzelf.

"Maar ik moet gaan want ik heb het gevoel dat Aubrey elk moment kan verschijnen." Jack glijd met zijn vinger over de rug van mijn hand. "Dus zullen we ons maar aan onze deal houden?"

Ik slik, naar steek toch mijn hand uit. Als het moet, dan maar snel. Een enorme pijn in mijn pols laat mijn ogen abrupt open vliegen.

Jack heeft een spuit in mijn arm gedrukt en zuigt het bloed heel zorgvuldig omhoog. Ik probeer niet te laten merken dat ik in verschrikkelijk duizelig word van prikken en pers mijn lippen stijf op elkaar. De stekende pijn in mijn hele arm verdwijnt niet als Jack klaar is.

"Heb je een pleister?" Vraag ik terwijl ik mijn ogen alweer heb geopend en het bloedende wondje op mijn pols bekijk.

Jack haalt zijn wenkbrauwen op en stopt het flesje met mijn bloed erin op. "Een pleister? Denk je dat dat gaat helpen?" Hij brengt zijn pols naar zijn mond en bijt er in met zijn aangescherpte hoektanden. "Hier"

Vol walging kijk ik naar de twee bloedende gaten die hij steeds dichter maar mij toe brengt. Ik deins terug en druk met mijn handen tegen zijn arm om het bloed buiten mijn bereik te houden. Maar hij pakt met zijn andere hand mijn hoofd vast en drukt het tegen zijn pols waardoor ik gedwongen ben het bloed door te slikken.

Ondertussen maakt hij sussende geluiden, "Ssst, slik het maar door Clarice. Het is oké."

Ik hap naar adem en verslik me in het walgelijke bloed. Mijn armen zwaaien om me heen om iets vast te pakken om deze maniek mee te slaan. Eerst heb ik kokhalsneigingen alleen op een gegeven moment krijgt het bloed een vreemde smaak. Het begint lekker te smaken, nee verrukelijk zelfs. Een vreemde sensatie giert door mijn lichaam heen en smacht naar meer. Mijn hersens werken niet meer mee en ik kreun van genot. Ik trek zijn pols nog dichter naar me toe alsof het helpt nog meer binnen te krijgen.

Jack trekt jij pols met veel geweld terug, "Ik denk dat het zo wel genoeg is."

Een schok dringt tot me door. Ik heb zojuist Jack zijn bloed gedronken. En dat niet alleen. Ik vond het lekker. Verward schut ik mijn hoofd. Waarom vond ik dat lekker? "Wat gebeurde er?" Vraag ik vol verwarring

Jack grijnst. "Lekker hè?" Geen antwoorden. Niks. Net als ik wil vragen hoe het kwam is hij alweer verdwenen. Het ene moment staat hij nog naast me en het andere moment is hij weg. Nog voor ik met mijn ogen kon knipperen.

En dat is maar goed ook want Aubrey komt de bibliotheek weer ingelopen. Haar ogen scannen de ruimte en blijven hangen bij mij. Ze loopt op me af en pakt mijn arm beet. "Kom we gaan."

*~*~*~*~*~*~*

Zo weer een hoofdstukje. Ik ben zelf niet echt tevreden over het hoofdstuk alleen hopelijk is de vaagheid over de vampiers een beetje minder geworden. ^-^