Clarice (book I)

Chapter 10

Chapter 10

"Hier Clarice, neem ook een slok!" zegt Ryan lacherig. Ik merk dag dit de eerste keer is dat ik ooit een oprechte glimlach op zijn gezicht heb gezien. En ik kan niet ontkennen dat het hem goed staat.

Toen we net het café hadden verlaten en naar zijn appartement waren gereden had Ryan een hele voorraad drank tevoorschijn gehaald waar hij met grote teuge uit zat te drinken. Hij probeerde mij ook over te halen wat te drinken maar ik heb een grote afkeer voor drank.

"Nee, dankje" fluister ik. Ik kan mezelf nauwelijks horen maar het is bij Ryan overgekomen. Ik kan nog steeds niet geloven wat hij tegen die Jack geschreeuwt had. Zou hij het echt gemeend hebben, over zijn hart doorboren en zijn hoofd eraf rukken? Vast niet, toch?

Aubrey komt het appartement binnen lopen en zucht diep als ze Ryan onderuit gezakt op de bank ziet zitten. "Serieus, Ryan? Meen je dit nou?" Haar blik glijd maar mij die verstijft van angst op de stoel tegenover hem zit. "En wat ben jij aan doen? Je houd hem niet eens tegen zichzelf vol te zuipen met drank?"

Als ik niet reageer slaat ze dramatisch haar armen in de lucht.

"Wat ben jij een watje zeg, dat jij ooit familie kan zijn van Lennon"

Mijn oren spitsen zich bij die naam. Die komt me ergens bekent voor. Alleen ik kan er zo niet op komen. Mijn hersens draaien op volle toeren om te herrineringen waar ik die naam van ken. Aubrey gaat verder met haar geklaag.

"Maar ja, misschien ben je meer als je vader. Wat zeggen ze ook alweer? Zo vader zo..... dochter" een gemene grijns speels rond haar knappe gezicht. Haar blauwe ogen glinsteren gevaarlijk maar daar trek ik me niks van aan.

Ze had het over mijn vader. Is het enige wat zich op dit moment in mijn hoofd afspeeld. Verblind door verwarring sta ik op en loop haar af. Duidelijk niet nadenkend wat ik aan het doen ben.

"Hij was net zo'n watje als jou. Hij liep weg van zijn problemen, weg van verantwoordelijkheden"

"Jij weet niks over mijn vader!" Ik blijf woest naar haar kijken en loop op haar af tot ik voor haar sta. Ze deinst niet terug. Waarom zou ze ook? Ze zou zo mijn nek in twee tellen kunnen omdraaien. Of me zo tegen de muur smijten.

Ik zie in haar ogen dag ze niets liever had gedaan alleen iets houdt haar tegen. Iets weerhoud haar ervan om mij pijn te doen. "Ohh, wat een wonder. Ze praat!"

Haar blik schiet naar Ryan die glazig voor zich uit staat te staren. Dan flitsen haar ogen weer naar mij. "Je hebt geen idee wat ik allemaal weet, meisje" sist ze tussen haar tanden door voordat ze naar Ryan toeloopt en zijn zware lichaam optilt richting de kamer.

Ik verbaas me erover hoe zij het eruit laat zien alsof Ryan zo licht is een veertje. En geloof me, als je naar de hoeveelheid spieren kijkt kan ik je verzekeren dat dat absoluut niet het geval is.

Aubrey loopt de kamer weer uit en kijkt me met gefronsde wenkbrauwen aan. "Ga je daar nog de hele dag staan of ga je slapen?"

Snel knik ik maar voordat ik achter de kamerdeur verdwijn kan ik het niet laten haar een uitdagende grijns toe te werpen.

"Clarice! Wat is het mij een genoegen jou hier te zien!" Geeuwt Ryan terwijl hij met zijn handen tekeningen maakt in de lucht.

Ik had nooit verwacht dat ik Ryan ooit zo zou zien. Bijna.... vrolijk.

Zonder me om me te kleden ga ik op de bank liggen, sluit mijn ogen en probeer wat te slapen. Maar Ryan begint in zijn niet helemaal nuchtere staat een gesprek. Nu begint hij bewegingen te maken met zijn hand waardoor het lijkt alsof hij zwemt.

"Weet je hoe aantrekkelijk je bent, Clarice?" Zegt Ryan, hij gaat op zijn zij liggen om mij aan te kijken.

Ik voel het bloed naar mij gezicht stijgen. "D-dankje, denk ik" stotter ik. Ik weet niet waar die complimenten vandaan komen. Ik bedoel, ja ik weet dat hij een beetje heel erg aangeschoten is. Alleen dat hij dan in zo'n opslag kan veranderen? Nee, dat had ik nooit verwacht.

Zijn grijze ogen twinkelen in het licht van de lampjes die de kamer schaars verlichten. Vanaf hier kan ik zijn zware ademhaling horen. "Je bent echt mooi, Clarice. Met je mooie kastanje bruine haren en je mooie chocoladebruine ogen. Je bent perfect"

"Stop" Is het enige wat ik uit mijn mond kan krijgen. Ik haat mezelf dat ik zo slecht tegen complimenten kan.

"Je hebt een goed hart, een prachtige persoonlijkheid, je bent even mooi vanbinnen als vanbuiten. Ik heb alles voor je verpest. Je verdient een fijne familie, een fijn leven"

Waarom zegt hij dit? Waarom gaat hij hiermee door? Weet hij dan niet hoe zenuwachtig dit me maakt? Nee, natuurlijk weet hij dat niet. Hij is dronken, hij weet niet wat hij zegt. "ga slapen"

"Vroeger had ik ook een familie, een hele fijne" gaat hij verder alsof ik niks gezegd heb. "Amy speelde altijd tikkertje met onze buurjongen Joseph en mijn moeder was gelukkig getrouwd met mijn vader. Tenminste, dat dachten wij. We hadden het nooit zien aankomen" In zijn stem klinkt immens verdriet en pijn. Het verscheurt mijn hart alleen al bij het aanhoren van die toon. Hij klinkt op dit moment gebroken en er niks meer te vinden van zijn harde houding die hij normaal altijd heeft.

Ik ben totaal verward door deze stemwisselingen.

Zijn woorden gaan over in gemompel waarvan ik maar enkele woorden kan onderscheiden. "Allemaal dood.....allemaal dood"

"Bloed overal" Is het laatste wat ik hoor voordat de slaperigheid mij het donkere gat intrekt.