Clarice (book I)

Chapter 25

Chapter 25

Hoe was het mogelijk? Mijn bloed kon vampiers weer menselijk maken. Dat was toch juist goed? Ik bedoel, waarom zou Ryan dan juist mijn bloed niet willen drinken. Was hij bang om menselijk te zijn?

"Zo, nu weet je het hele verhaal. Clarice, jouw bloed kan vampiers in mensen veranderen." Zegt Tyler. "Snap je nu waarom zoveel personen op jou bloed asen?"

Ik staar alleen nog maar voor me uit. De jongste zoon zou uiteindelijk mijn pad kruisen en mij vermoorden? Waar slaat dat op? Ik ken niemand die meer dan 2000 jaar oud is. Hoewel, misschien was het Ryan al die tijd wel. Ik moet lachen om het idee dat Ryan misschien die jongste zoon is.

Ik kijk op in Tylers ogen. Ze zijn bruin, chocolade bruin. Mijn maag krimpt samen en ik moet bijna overgeven. Bijna. Gelukkig niet helemaal. God, dat zou genânt zijn.

Tyler staat op en gaat achter mijn stoel staan. Zijn haden glijden door mijn haren en ik doe de grootste moeite niet hem niet een klap in het gezicht te geven. "Clarice, ik heb de macht je te laten gaan. Ik kan je de vrijheid geven waarnaar je diep van binnen naar verlangt. Ik kan ervoor zorgen dat niemand, geen vampier, geen weerwolf en zelfs geen jongste zoon van een stom verhaaltje je ooit nog lastig valt. Je kan weer je eigen leventje gaan leiden." Hij houdt zijn mond heel dicht bij mijn oor. "Het enige wat je daarvoor hoeft te doen is mij helpen."

Ik slik, ik weet niet wat ik moet doen. Zou hij de waarheid spreken? Zou hij ervoor kunnen zorgen dat ik weer terug naar school kan? Dat ik weer kan zeuren over huiswerk en doen alsof ik een zwaar leven heb? "En wat moet ik daarvoor doen?" Vraag ik met trillende stem.

"Ik wil graag dat Ryan met mij een deal sluit, en jij" hij streelt een paar haren achter mijn oor. "Gaat hem daartoe aansturen."

"Ik?" Piep ik. Dat zou geweldig zijn. Als ik dat zou kunnen. Ryan geeft niks om me, hij vermoord me in koele bloeden als hij erachter komt dat ik deze deal met Tyler heb gesloten. Hij zou mij nooit geloven.

Tyler zucht, "Ja, jij. Denk er maar over na." Hij maakt een gebaar met zijn handen waardoor er weer een paar wachters aangekomen en me weer terug naar de kamer brengen.

*~*~*~*

"Verdomme" vloek ik als het speldje in mijn hand bijna weer op de grond valt. Ik klem mijn vingers nog steviger om het glanzende voorwerp en frummel het weer in het slot.

Nog steeds geen geluid van een slot dat open klikt. Waarom werkt dit in films wel altijd? Waarom zit ik niet gewoon in een film? Dan had dit verhaal vast en zeker wel een happy end. Ik ontsnap en de daders gaan de gevangenis in. Alleen weet ik niet zeker of ze dat wel tegenhoud. Ik weet geen eens met hoeveel ze zijn.

Na een tijdje geef ik het op en laat mezelf op de grond tegen de deur glijden. Dit heeft geen zin. Op een één of andere manier voel ik me ellendig verdrietig. Ik heb zin om te huilen maar dat doe ik niet. Ik houd mijn tranen in.

"Oke, Clarice, optimistisch blijven. Het komt allemaal goed." Maar hoe vaak ik het mezelf ook probeer voor te houden. Ik weet dat ik ongelijk heb. Het gaat niet goed komen.

Heel langzaam stroomt er een zouten traan uit mijn ooghoek. Het zoekt zijn weg richting mijn kin waaraan hij blijft hangen. Ik ben echt zwak. Ik zit hier te huilen terwijl Luce misschien wel gemartelde word.

Mijn ogen glijden weer over de muurtekeningen. Waarom was mijn leven niet gewoon zoals het van die vrouw. Simpel, dan was je binnen een paar jaren alweer dood. Misschien is dat wel het beste voor iedereen. Ik ga toch uiteindelijk wel dood. Ik beslis liever zelf over mijn dood dan dat ik leeggezogen wordt door een gek die wanhopig hoopt weer mens te worden.

Ik schrik van mijn eigen gedachten. Denk ik nou gewoon na over zelfmoord? Nee, Clarice, je moet vol blijven houden. Ik veeg de traan weg en ga staan. Ik zal hoe dan ook hier uit komen. Ik zou vechten voor mijn vrijheid. Niet zielig zitten huilen.

Kloppen op de deur laten me weer opkijken. Het is vast weer Luce die weer mysterieuze dingen begint te fluisteren over duiven en kraaien. En over schilderijen.

De deur gaat van het slot. Kreunend gaat de deur open en verschijnen er twee bruine ogen. Tyler. Waarom komt hij mij opzoeken? We hebben toch net nog gesproken?

"Ah, daar ben je."

Alsof ik weg kan gaan ofzo. Gaat hij nu echt doen alsof het een verrassing is dat ik hier zit? Sorry hoor, maar hij heeft mij hier zelf in opgesloten. "Ja, daar ben ik, eikel." Mompel ik in mezelf. Ervan uitgaand dat Tyler het niet hoort.

Ik hoor de planken onder het tapijt kraken als hij een paar stappen in mijn richting zeg, "Je beseft je dat ik dat kan horen, hè?"

Ik verstijf, letterlijk. Ik sta als versteend met mijn ogen teneergeslagen. Ik wieger me op te kijken, ik ga niet meer het bange weerloze meisje spelen. Maar nu ik hier zo sta, heb ik weer zin om hem maar gewoon te gehoorzamen.

"Luister, ik snap dat je tijd hebt om het allemaal tot je te laten doordringen maar we hebben je nodig. De tijd begrinte dringen." Ik voel hoe hij een koude hand op mijn schouder legt. De hand is niet koud, hij is warm. Maar het gevoel dat door en heen trekt laat het koud aanvoelen. "Jij bent te enige die Ryan kan overhalen."

"Waarom?"

"Omdat, Ryan op één of andere gekke manier een zwak voor jou heeft. Hij gaat jou niet vermoorden, wat hij zou doen als ik iemand anders zou sturen, hij zou dwars door je leugens heenkijken. Hij zou niet eens door hebben dat je überhaupt dingen verteld die je niet hoort te weten." Weer trekt het koude gevoel door me heen als hij zijn hoofd op mijn linker schouder legt.

Ik snap waarom hij mij vraagt Ryan over te halen. Als het waar is wat hij zegt, wat ik sterk betwijfel, dan ben ik dus iemand om wie hij geeft en makkelijk gelooft word. Maar hij geeft ook om Luce, tenminste dat is wat Tyler beweert. Luce is minder makkelijk in te schakelen Ryan over te halen dan ik omdat zij een volhouder is en ik een zwakkeling ben.

*~*~*~*

Bij welke personages horen deze zinnen denk je?

- The prettiest smiles hide the deepest secrets...

- The prettiest eyes cried the most tears...

- The kindest hearts have felt the most pian...