Clarice (book I)

Chapter 44

Chapter 44

De stilte aan de eettafel is gespannen. Het is al helemaal ongemakkelijk omdat ik de enige ben die aan het eten is, maar de manier waarop Jack en Ryan steeds veel zeggende blikken met elkaar uitwisselen, werken op mijn zenuwen.

Ik laat een vermoeiende zucht mijn lippen verlaten als ik mijn vork met een klap laat vallen op mijn bord. "Wat is er toch aan de hand?"

Ryan fronst zijn wenkbrauwen. "Zou er wat aan de hand moeten zijn?" Vraagt hij met zijn ogen nog steeds op Jack gericht. Hij vermijdt oogcontact al sinds we terug kwamen van het 'uitstapje'.

Niet precies wetend wat ik moet zeggen sla ik mijn armen over elkaar en probeer de irritatie in me opborrelt te onderdrukken. "Wat is er aan de hand met dat dagboek?"

"Clarice, luister." Begint Jack. "Er is iets dat je moet weten over... over wat er aan de hand is."

Zijn ogen ontmoeten die van Ryan die behoorlijk pissig kijkt. Ik snap niet wat er aan de hand is. De manier hoe Jack en Ryan comminuseren is gespannen. Jack is gespannen. Ryan is gespannen. Ryan en Jack zijn allebij één grote brok van spanning.

De kamer waarin we ons bevinden lijkt niet genoeg zuurstof te bevatten als mijn ademhaling versnelt en mijn handpalmen beginnen te zweten. Ik kan de spanning haast niet meer aan. Er heerst zo'n grote wolk van wantrouw rond die twee dat ik er haast zelf ingetrokken word.

"Het is niks, niks waar Clarice zich zorgen over hoeft te maken." Kapt Ryan Jack pissig af.

"En waarom is dat Ryan? Je kan haar niet tegen de waarheid beschermen! Uiteindelijk zal ze er toch achterkomen!"

Verward laat ik mijn blik van Jack naar Ryan glijden. "Achter wat komen?"

"Het heeft niks met jou te maken, Clarice." Verteld Ryan kalm.

Er vervolgt een raar sissend geluidje uit Jack zijn mond. "Het heeft niks met haar te maken? Jesus Ryan! Wat is er mis met jou?" Schreeuwt Jack woest. "Snap je het na al die jaren dan nog steeds niet? Geheimen komen altijd uit. De vraag is alleen wanneer."

Die zin laat mijn hart voor een seconde stoppen. Wesley zei precies hetzelfde. Dezelfde zin.

Jack slaat zijn handen op de tafel, staat op en leunt zo ver mogelijk naar voren totdat onze gezicht nog geen centimeter of vijf van elkaar verwijderd zijn. "Er heerst een verwoestende oorlog tussen de bovennatuurlijke, Clarice. En weet je wat die reden van die oorlog is, hè?"

"Jack..." Probeert Ryan moedeloos.

"Jij. Er worden mensen vermoord door jou. Er worden hele volken afgeslacht, door jou. Mensen gaan dood, door jou. Het is allemaal jouw schuld. Jij en je stomme zieke genezende bloed." Sist Jack woedend. "Het zou beter zijn als je gewoon dood was. Dan was dit alles niet gebeurd zijn."

Elk woord dat hij uitspreekt, laat de brok in mijn keel veranderen in een waterval van tranen. Eerst begint het met enkele simpele tranen. Maar dan, stromen er tranen naar beneden tot ik het gevoel heb dat ik uitdroog. Ik weet niet waarom ik huil. Is het voor de slachtoffers? Of omdat Jack de woorden zo beschuldigend uitspreekt dat ik me zo schuldig voel. God, ik voel me zo'n slecht persoon.

"Technisch gezien is Clarice niet degene die de oorlog begon." Zegt Ryan die zijn blik op de grond gericht heeft en zo veel mogelijk oogcontact probeerd te vermijden.

Jack laat een vreugdeloze grinnik zijn mond verlaten. "Natuurlijk Ryan, probeer haar zich maar beter te laten voelen. Jij was natuurlijk ook weer zo'n idioot om die vervloekte weerwolven te vermoorden."

De pijn en schuldgevoelens verscheuren me vanbinnen terwijl ik opkijk in Jack's ogen, opzoek naar een spoortje medelijden. Waarom doet hij plots zo? Waarom? "Waarom zeg je het op deze manier?"

"Ik zeg enkel de waarheid." Niks. Zijn ogen zijn steenhard. Geen emotie is af te lezen van zijn zwarte ogen.

"Jack, stop. In deze tijden kunnen we niemand vertrouwen en..." Hij zucht en kijkt omhoog. "Ik kan niet geloven dat ik dit echt ga zeggen." Mompeld hij in zichzelf voordat hij verder gaat. "Maar op dit moment ben jij de enige die ik vertrouw."

Bij die woorden lichten Jack's ogen even op. Een twinkeltje van ontroering vindt plaats in zijn bruine ogen voordat hij zich afwent van mij en zich rustig op de stoel laat zakken.

Een zucht van opluchting verlaten mijn lippen. Ik kan niet zeggen dat alles weer beter met me gaat, maar nu Jack weet bij zijn verstand lijkt te komen, voel ik me een stuk veiliger.

Jack kijkt op. "Waar komt dat plotselinge vertrouwen vandaan, Ryan? Ik kan me nog goed herrineren dat je zei dat je me een nutteloze dronkelap vond."

"Dat heb ik inderdaad gezegd en ik ga mijn woorden ook niet terug nemen want het is gewoon zo." Zucht Ryan. "Alleen in tijden van oorlog kun je beter bondgenoten hebben."

"Jij was degene die zei dat je alles wel zelf kon. En hier sta je dan alsnog." Je kan duidelijk horen dat Jack hiervan geniet. Zijn armen zijn over elkaar geslagen terwijl hij probeerd een geamuseerde grijns te onderdrukken. "Ik wil je horen smeken."

Ryan bromt, "Genoeg Jack, dat gaat over mijn grenzen. Ik smeek niet."

De wenkbrauwen van Jack schieten de lucht in. "En wat nou als je een kus van Clarice zou krijgen door alleen maar te smeken? Zou je dan smeken?"

"Ik zei genoeg."

Ik zit verstijft op mijn stoel, met alle kracht die ik in me heb probeer ik de gevreesde blos op mijn gezicht te verdringen. Alleen ik heb er geen controle over en ik voel de rooie kleur mijn gezicht opkruipen.

"Ahh, kijk dan Ryan! Kleine Claricje moet zelfs blozen!" Zegt Jack zogenaamd ontroert als hij zich naar me toe draait en de rode kleur op mijn gezicht opmerkt.

Ryan gromt alleen maar en slaat chagrijnig zijn armen over elkaar. "Oke Jack, klaar met dit zoetsappige gedoe. We hebben een oorlog om ons op voor te bereiden."

De woorden klonken zo heftig dat ik het gevoel had dat er een derde wereldoorlog op het punt stond te beginnen. Maar ik wist dat dat niet het geval was. Deze oorlog zou anders worden. De oorlog wakkerde tussen Vampiers, weerwolven en heksen. Deze strijd zou niet een strijd zijn met pistolen en bommen. Dit zou een strijd worden waar vampiers harten eruit rukken en nekken omdraaien in een vingerknip. Dit zou een strijd worden hoe heksen mensen dood neer lieten vallen door er enkel naar te kijken. Dit wordt een strijd hoe weerwolven nekken open reten en hoofden eraf rukten.

Kortom, dit ging vreselijk worden.

*~*~*~*

Haii,

Dit is het één na laatste hoofdstuk van deel 1. Ik heb bedacht deel 2 in een apart boek te doen ondat ik begin het schrijven van dit boek (ongeveer chapter 5) me verveelde en dacht; "Hé! Laat ik een cover voor een denkbeeldig deel 2 maken!"
En nu gebruik ik hem ook nog eens. Maar ja, er komt hierna dus nog alleen een epiloog en dan ga ik deel 2 erop zetten.

Ik ben echt heeeeel erg aan het twijfelen of ik deel 2 er nou in moet doen of niet want je krijgt er verschrikkelijk veel vote's en reads voor. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat alle boeken die boven me staan allemaal de delen in het boek zelf doen.

Ik twijfel nog steeds...

Liefs,

_umicorns_are_realz_