Clarice (book I)

Chapter 38

Chapter 38

Haar ogen dwalen van mij naar Ryan's slapende lichaam. "Wat is er aan de hand? Waarom ligt Ryan op de bank?"

"Hij is gebeten door een hybride."

Langzaam maar zeker glijden Aubrey's wenkbrauwen op tot een frons. "Wat bedoel je?"

Aubrey's wantrouwige ogen blijven zeker niet onopgemerkt. Ze zijn zo helder blauw en groot dat je haar emoties kan zien dansen in de pastel kleurige zee van blauw. Ze loopt naar Ryan toe en neemt naast me plaats op het kleed op de vloer. Eigenlijk is het kleed best wel comfortabel.

Ik wrijf in mijn handen. Ik kan niet onkennen dat ik niet aan Aubrey durf te vertellen dat Ryan dood gaat. Bang voor haar reactie. Ik bedoel, ik denk niet dat ze ook maar een seconde zou nadenken over het breken van mijn nek. "Nou, je weet wel. Een weerwolf zet zijn tanden in de de huid van een vampier. Er ontstaat een wond en daar kan blijkbaar niks aan gedaan worden."

"Oke meiden. Klaar met jullie babbeltje?" Jack loopt de kamer in met drie flesjes bier. "Laten we even met z'n allen even een borreltje gaan drinken." Hij zet de bierflesjes op tafel en laat zichzelf in een grote leren stoel zakken.

Aubrey rolt met haar ogen en draait zich zonder nog iets te zeggen om en loopt weg.

Jack kijkt Aubrey even na voordat zijn ogen zich focussen op Ryan die juist op dat moment een enorme snurk zijn mond laat verlaten. Hij kijkt op. "Oke, dus alleen jij en ik."

Ik ben ook zo'n saai gezelschap. Schuivel voetend loop ik richting de rode leren stoel naast de bank waar Ryan op zit te dutten. Ik heb zin om een spannend boek te pakken en weg te zakken in één of andere roman. Altijd beter dan een ongemakkelijk gesprek met Jack hebben die alleen maar praat over op welke dagen van de week zijn haar goed zit en hoe hij probeert te herinneren wie hij allemaal gedate heeft in zijn leven.

Maar aan de andere kant kon dit gesprek ook wel interessant worden. Misschien kon ik wel wat informatie innen over die ene Julia waar hij het laatste over had.

Ik schut mijn hoofd als Jack mij een biertje aanbied. "Ik drink niet."

"Wat? Je drinkt niet? Hoe kan jij overleven?" Hij zet zijn eigen biertje an zijn lippen en neemt een paar flinke slokken. "Mijn belangrijkste survivle-skill is alcohol."

Ik slaak een diepe zucht. "Je kan je problemen niet oplossen met drank, Jack. Alcohol is niet het antwoord. Het laat je de vraag slechts vergeten."

Daar reageerd Jack niet op. Even opent hij zijn mond om iets te zeggen naar die sluit hij zodra hij doorheeft dat hij hier niks op te zeggen heeft. "Mooi gezegd." Zegt hij toch maar. "Maar dat houd mij niet tegen."

"Natuurlijk niet." Mompel ik binnensmonds. Met een twijfelende blik kijk ik even naar Ryan. Hij is weggezakt in dromenland. Hopelijk is het daar beter dan hier.

"Hij lijkt nu wel vredig naar hij vergaat van de pijn." Zegt Jack die mijn blik volgt. Hij klinkt zo emotieloos. Alsof het hem geen pijn doet om Ryan daar zo te zien liggen.

"Hoe zit het eigenlijk tussen hem en Luce? Waarom wil hij Luce niet zien?" Vraag ik terwijl ik het onderwerp probeer te veranderen en niet te veel probeer te denken aan hoeveel pijn Ryan op dit moment lijdt.

Jack laat een vreugdeloos lachje zijn mond verlaten. "Er zijn wat... complicaties gevallen tussen die twee."

Ik vouw mijn armen over elkaar en frons mijn wenkbrauwen. "Wat is er dan gebeurd?" Vraag ik.

"Nou gewoon, je weet wel, hij is een vampier, zij een heks. Het is een lang verhaal." Probeerd Jack.

"Ik heb alle tijd."

Hij zucht diep terwijl hij zich achterover laat zakken in de grote maroon kleurige stoel. Ik vind de kleur van de stoel niet echt prettig. Het doet me denken aan bloed.

"Lang geleden toen Ryan net veranderd was in een vampier, kon hij er niet mee omgaan. Hij probeerde het angtstvallig te verbergen door zijn bloeddorst te onderdrukken. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk naar hem opkeek hoe goed hij het kon onderdrukken." Verteld terwijl zijn ogen glazig worden van herinneringen. "Alleen toen ging het mis. Op een gewone dag, toen hij terug kwam van zijn werk in de fabrieken en hij zijn huis binnenwandelde trof hij zijn familie aan. Dood. Ze waren in stukken gereten en lagen verspreid door de kamer. Hij ging kapot van verdriet. Het knaagde aan hem, hij was een vampier waardoor alle gevoelens die hij voelde drastisch versterkten. Dus ook het verdriet dat door zijn hele lichaam stroomde en elke emotie onderdrukte."

Mijn hart krimpt ineen. Het klinkt allemaal zo zielig. Om het alleen al aan te horen doet me al ellendig voelen. Hoe moet het dan wel niet voor hem geweest zijn, en dan het feit dat zijn gevoelens versterken er ook nog bij.

"Ergens is het misgegaan. Nog niet eens een jaar later was hij veranderd. Hij was koud, hard en kil. Hij had de hele tijd een enge glimlach op zijn gezicht en genoot van de pijnkreten van zijn slachtoffers. Hij was zo veranderd dat je de oude Ryan niet meer on herkennen. Dat kon maar één ding betekenen. Hij had zijn menselijkheid uitgezet."

Ergens vaag herinner ik me Ryan zeggen dat Aubrey degene was die hem tot moorden heeft aangespoord. Kan het zijn dat Aubrey Ryan zijn menselijkheid heeft laten uitzetten?

"Zodra Luce er achter kwam dat Ryan een vampier was, was ze woedend. En in plaats degene die hem veranderd heeft te beschuldigen, schoof ze alle schuld op Ryan. Ze vertelde hem hoe erg ze hem haatte om wat hij was. Alleen Ryan had zijn menselijkheid al uitgezet. Geen enkel woord dat ze uitsprak, drong echt tot hem door. Hij vertelde haar hoe sterk en machtig hij zich voelde en dat hij iedereen aan kon. Daar lachte zij enkel om en ze riep uit pure woede en wanhoop dat zij vampiers sterker kon maken dan ooit tevoren en hij daarmee vergelijken een slappeling was. En zo begon Ryan zijn zoektocht naar de kracht om sterker te worden dan een vampier ooit geweest zou zijn geweest. Iedereen vertelde hem dat het onmogelijk was. Je kon een vampier niet sterker maken dan hij of zij al was. Maar dat is hem meer dan duidelijk gelukt."

*~*~*~*

De WiFi bij mij thuis lag er vanmiddag uit dus ik kon niet updaten. Daarom heb ik hem nu evemet de hotspot van mijn vader geplubiceerd.

Maarrr wat vonden jullie van het hoofdstuk? Ik heb het volgende hoofdstuk al geschreven en kan niet wachten om hem te publiceren.

Hoe zit het met Luce? Maar bovenal, gaat het nog wel goedkomen met Ryan? Of nadert hij langzamerhand zijn dood? De tijd begint te dringen, want de jongste broer is op komst, of loopt hij al onder hun neuzen rond zonder dat iemand iets doorheeft...