Clarice (book I)

Chapter 33

Chapter 33

In een razend tempo staat Ryan weer overeind en pakt de bewusteloze hybride vast. Zijn ene hand pakt de schouder stevig vast en de andere het hoofd.  Met een ruk trekt hij het hoofd eraf.

Dit keer ben ik niet in staat mijn gil binnen te houden. Weer druk ik mijn handen tegen mijn mond. De tranen stromen over mijn wangen en de snikken laten me bijna stikken.

Het bloed druipt over Ryans handen zodra hij het lichaam en het hoofd tegelijk laat vallen. Hij kijkt er even naar voordat hij zijn bebloede handen aan zijn jas afveegt.

Ik ben in shock. De beelden van het hoofdeloze lichaam verschijnen steeds weer voor mijn oogleden telkens als ik mijn ogen sluit. Ryan heeft het hoofd van de hybride er afgetrokken. 'Ryan is meer een hoofden-eraf-rukken-persoon.' Jack had het duidelijk geformuleerd. Maar ik had er nooit bij stilgestaan dat Jack ook echt gelijk zou hebben en Ryan dat wel vaker gedaan zou moeten hebben.

Maar hoe hij er nu bijstaat. Volkomen ontspannen, zijn bebloede handen afvegend aan zijn broek met een gezicht van staal. Zijn ogen stralen geen emotie uit terwijl je mijn verdriet en afschuw in mijn ogen zou kunnen lezen. Zijn scherpe gelaatstrekken lijken extra scherp onder de zwakke lantarens. Hij ziet er aantrekkelijk uit. Gevaarlijk aantrekkelijk.

"Clarice, ik denk dat we maar moeten gaan. Ik zorg wel dat Aubrey het lichaam opruimt." Zegt Ryan. Met de rug van zijn hand gaat hij langs zijn kin waardoor er een streep bloed op zijn kin zit.

Aubrey. Ik was haar helemaal vergeten. Eigenlijk zou ik hem nu moeten vertellen dat ze bij Tyler hoort. Alleen dan zou ik duidelijk maken dat Tyler de vijand is en Tyler wil juist dat ik Ryan overhaal een deal met hem te sluiten. Nee, het is beter om gewoon mijn mond dicht te houden.

Ik knik. Ik zeg niks, nog steeds niet in staat woorden over mijn lippen te laten rollen. Zwijgend volg ik de twee vampiers.

Ze lopen op een normaal tempo, maar toch houd ik ze nauwelijks bij. Mijn kieeën knikken nog steeds als een gek en mijn ademhaling is nog steeds onregelmatig van het huilen. Zodra ik door heb dat er nog tranen over mijn wangen stromen, veeg ik ze ruw weg. Nu is niet het moment. Ookal blijven de beelden van het door planken doorboorde hoofdloze lichaam me nog steeds achtervolgen. Toch zwelt er een soort trots in me op. Ik ben dit keer niet blijven staan verlamd van angst, dit keer heb ik iets gedaan.

Als we een winkelstraat tegemoet komen, kijken Jack en Ryan de straat door.

"Wat dachten jullie ervan even een borrel te gaan drinken?" Stelt Jack voor. Hij trekt de kraag van zijn jas even goed en kijkt om naar een groep giechelende meisjes dat voorbij loopt. "Ik heb gehoord dat er in deze straat een paar goede cafés hebben. Ookal maakt het niet uit zolang ze maar bier hebben."

Ik zie Ryan vanuit mijn ooghoek met zijn ogen rollen. "Borracho, je bent echt niet goed bij je hoofd" Hij pauzeert even en kijkt bij een bar naar binnen waar Jack net gestopt is. "maar tegen een drankje zeg ik geen nee."

Jack grijnst en loopt het café binnen. Ik blijf staan en kijk Ryan vragend aan. "Hoe kunnen jullie overal zo makkelijk over doen na wat jullie gedaan hebben?"

Ryan zucht, "Geloof me, ik heb heel wat ergere dingen gedaan. Doe niet moeilijk en ga naar binnen."

Ik sla mijn armen over elkaar. "Nee." Antwoord ik koppig. Ik gedraag me nu als een klein kind maar dat ben ik ook vergeleken Jack en Ryan.

"Je denkt toch zeker niet dat we je hier gaan achterlaten terwijl je net aangevallen bent door een hybride?" Vraagt Ryan terwijl hij me aankijkt alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben.

Ik haal mijn schouders op en richt mijn blik op de grond. Zijn doorborende blik kan ik niet langer verdragen. Verschillende groepjes jongeren struinen voorbij.

De wind raast voorbij en voelt akelig koud aan van mijn gedroogde tranen. "Ryan?" Begin ik twijfelend. "Waarom vermoord je me niet gewoon?"

Hij doet een stap naar voren en steekt zijn hand uit. Maar ik zet een stap naar achter en blijf zoveel mogelijk van zijn hand vandaan. "Je hebt niks aan me, ik veroorzaak alleen maar problemen. Ik ga uiteindelijk toch wel dood." Ik ga uiteindelijk wel dood.

"Clarice..." Begint Ryan terwijl hij nog een stap naar voren doet. "Je gaat niet dood."

"Hoe weet jij dat nou?"

Ryan staat voor me en pakt mijn kin vast. Langzaam tilt hij hem omhoog. Zijn aanraking is onverdraaglijk teder. Ik bezwijk bijna onder zijn aanraking. Het laat iets diep in mij breken. Een zoute traan ontsnapt uit mijn ooghoek, zich een weg badend naar mijn kin. Maar die bereikt hij nooit want Ryan veegt met zijn duimen mijn tranen weg. Dit gebaar was zo liefelijk dat er nog een traan volgt. En nog één, en nog één.

Ik zie zijn steengrijze ogen voor me. Ze zijn donkerder dan ze horen te zijn. En dan, heel lngzaam opent hij zijn mond. "Clarice, je gaat niet dood. Ik moet je iets vertellen..."

"Jemig! Daar zijn jullie! Jullie nemen wel je tijd hè?" Jack komt aangelopen. "Zullen we maar gaan? Deze bar zit vol weerwolven. Blijkbaar is het weerwolven avond ofzo." Grinnikend om zijn eigen woorden loopt Jack langs ons heen.

Ryan schraapt zijn keel. "Ja, laten we gaan."

*~*~*~*

Haii!

Dus, ik zit erover na te denken ook nog een hoofdstuk te schrijven met het POV van Ryan alleen ik zit te twijfelen. Ik bedoel, is het niet veel interessanter als Ryan gewoon mysterieus blijft?

Laat je mening weten. ;)

Groetjes,

_unicorns_are_realz_