Clarice (book I)

Chapter 36

13 januarie 1826

Zodra hij zijn ogen opende, verwelkomde het onaangename zonlicht zijn ogen. Ze lieten vlekken doen verschijnen in de hoek van zijn gezichtsveld. Knipperend beschermde hij zijn ogen met zijn hand tegen de velle zon. Het leek in zijn ogen te branden en was onvoorwaardelijk onprettig.

Het enige wat hij zich kon herrineren was de brand. Was iedereen oke? Had Luce het overleeft?

Langzaam duwde hij met zijn armen zijn lichaam overeind en keek waar hij zich bevond. Vaag groen gras omringde hem en grensde aan een schattig beekje.

Fronsend keek hij naar de vreemde mysterieuze ring om zijn vinger. Hij kon zich niet herrineren dat hij die omgedaaan had. Hij bracht zijn andere hand ernaar toe en draaide de ring rond. Langzaam maar geconcentreerd schoof hij de ring omhoog om hem af te doen.

"Dat zou ik niet doen." Waarschuwde een maar al te bekende stem uit het niks. Aubrey liep op hem af met haar hoepel rok achter zich aanslepend. Haar blonde krulllen lieten zich met alle macht en glorie zien terwijl ze meedanste net elke stap die ze nam.

"Aubrey? Wat is er aan de hand. Ik herriner me dat..." Begon hij verward. Alleen de herrineren dat hij aan het stikken was, lieten hem zijn zin staken.

Aubrey schraapte haar keel. En zakte naast hem beer in het gras. "Ik weet dat dit alles heel verwarrend is maar..." Ze nam een grote ademteug en liet de woorden uit haar mond stromen. "Je bent overleden, Ryan."

"Wat? Nee, ik zit gewoon hier." Niet bergijpend keek hij haar aan.

"Je bent een vampier. Net als ik. Weet je wat dat betekend? Die ring om je vinger beschermt je tegen het zonlicht dat jou hoort te verbranden." Fluisterd de zacht.

"Een vampier?"

Aubrey verborg haar hoofd in haar handen. En haalde beverig adem. "Het spijt me.. ik weet niet wat me bezielde maar ik kon je niet zomaar laten sterven..."

"Jij hebt me veranderd?" Maakte hij uit van de woorden die ze uitsprak. Hij wist wat het inhield om veranderd te worden door een vampier. De boeken stonden er vol mee. Je hoefde alleen een betrouwbare bron te vinden en je wist alles over vampiers.

"Ryan, ik wil gewoon niet weer alleen achter blijven. Je weet niet hoe het is om je zo eenzaam te voelen als ik me voel. De mensen om je heen worden ouder, trouwen, krijgen kinderen en sterven terwijl ik hier achterblijf. Gevangen in dit lichaam van een zeventienjarige tiener." Haar adem begon te haperen terwijl haar ogen langzaam begonnen vol te lopen met tranen.

Hij schudde langzaam zijn hoofd terwijl het vreselijke besef echt tot hem door drong. "Jij hebt de kerk in brand gestoken."

Beschamend sloeg ze haar ogen neer. Ze gaf niet toe maar ontkende het ook niet. Haar blinde krullen verhulde haar gezicht waardoor hij niet kon raden hoe ze zich voelde.

Maar alles was hem te veel. Zijn emoties gierde op sneltempo door zijn lichaam. Hij was verdrietig, teleurgesteld, woedend maar vooral hongerig. Hij had zo veel honger dat hij de neiging had om de kippen die in het veld liepen in stukken te scheuren.

"Al die mensen, Aubrey."

Ze legde haar handen op zijn schouder met de bedoeling hem te kalmeren. "Tijdens je verandering slaan je gevoelens op hol. Je moet mensenbloed drinken om de verandering te voltooien."

Het idee dat hij mensenbloed moest drinken liet hem bijna overgeven. De honger verschroeide hem bijna. Hij moest iets eten. Maar zijn gedachten beven nog altijd bij het feit dat Aubrey zonder zijn toestemming hem in een vampier had veranderd. Hij had nooit gedacht dat ze het in zich hebben. Hij was zo boos.

Hij stond op en keek op haar neer. "Ik sterf nog liever dan dat afschuwelijke wezen te worden wat jij bent. Een moordenaar, onmenselijk, een beest. Je hebt mijn keuzes al beperkt, ik wil deze keuze zelf maken."

Aubrey stond ook op en keek hem smekend aan. "Alsjeblieft Ryan, laat me niet achter. I-ik..." Ze zocht hulpeloos naar woorden. "Ik heb je nodig."

"Zoek het zelf uit. Heb een fijn eeuwig leven, Aubrey." En met die woorden liep hij weg. Haar achterlatend. Hij had niet gedacht dat ze hem achter na zou komen. Het gebeurde allemaal in een flits. En nu zeker dat hij zo ongelofelijk kwetsbaar was, kon hij niet beseffen wat er gebeurde.

Eerst stond Aubrey nog achter hem, gebroken. En de andere seconde had ze een vrouw vast en zette haar tanden in haar pols. Vol afschuw keek hij naar het schouwspel voor zijn neus. Hij wou de vrouw te hulp schieten alleen de geur die zijn neus binndrong hied hem tegen.

De onbekende geur rook zo lekker, zo onverrukkelijk onweerstaanbaar. Het liet het water hem in de mond lopen.

"Ik kan je niet verliezen, Ryan." Sprak Aubrey terwijl ze de pols van de vrouw tegen zijn ond drukte en hij zijn mond opende voor het rode goedje. De smaak explodeerde op zijn tong en verschroeide zijn smaakpupillen van verrukking. De sensatie gierde met een snelvaart door zijn lichaam en hij voelde de kracht naar binnen stromen. Zoiets had hij nog mooit gevoeld.

Toen hij er niet langer bloed uit de pols stroomde, voelde hij zich anders. Hij voelde het verdriet met een slag toeslaan, vermengd met het gevoel van kracht. Hij had geen controle over de emoties die allen bezit probeerde te nemen van zijn lichaam.

Hij stapte geschrokken achteruit. Verafschuwd keek hij naar het lijk voor zijn neus. Hij had iemand vermoord. Hij had een onschuldige vrouw van haar leven beroofd. De haat spatte van hem af terwijl hij opkeek naar Aubrey die een vage glimlach op haar gezicht had.

"Nu kunnen voor altijd samen zijn." Zei ze. Ze probeerde haar hand op zijn arm te leggen maar hij stapte achteruit en rende weg. Hij had tijd nodig om te denken. Hij had tijd nodig om dit vreselijke besef tot hem door te laten dringen. Hij hoefde het niet te accpeteren. Hij moest er maar mee leven.

*~*~*~*

Haii,

Sommige hebben wel gezien dat het vorige hoofdstuk genummerd is als 25. Excuses daarvoor. Ik zal proberen het zo spoedig mogelijk veranderen.

Liefs,

_unicorns_are_realz_