Clarice (book I)

Chapter 4

Chapter 4

"Auw" weet ik uit te brengen als Ryan het touw om mijn polsen extra hard aantrekt met een gemene grijns op zijn gezicht. Hij lijkt zich helemaal geen zorgen te maken over het feit dat de politie nu misschien wel mijn bewusteloze vriendin had gevonden. Die zich overigens vast nog prima kon herrineren dat een persoon met bruine haren en grijze ogen, haar bloed had opgeslurpt.

Toen we de sirenes hadden gehoord, vertrokken Ryan en Aubrey gelijk nadat ze nog een tijdje hadden gediscuseerd wat ze met mij zouden doen. Veel tijd hadden ze niet want de club werd helemaal overvallen door politie agenten en ziekenhuismedewerkers die zochten naar het slachtoffer. Wie hun had gebeld wist ik niet. Uiteindelijk kwam Aubrey met het idee me mee te nemen inplaats me te hersenspoelen zoals ze het noemde.

"Ryan, zo doe je dat toch helemaal niet" zegt de blondine die het hele schouwspel met opgetrokken wenkbrauwen had bekeken. Ze legt het oude boek dat ze op haar schoot had liggen aan de kant en komt met elegante passen op me aflopen. Het valt me nu pas op hoe slank ze is, ze heeft echt een lichaam om jaloers op te zijn. En dan hebben we het nog niet eens over haar schoonheid.

Ze legt haar slanke handen op mijn schouder en kijkt me met haar vel blauwe ogen diep aan.  "Jij houd je bek dicht en doet alles wat Ryan je opdraagt"

"Dat wou ik net doen, Aubrey" mopperd de bruinharige jongen. "Trouwens, mijn hypnose is veel sterker dan de jouwe"

Mijn aandacht is volledig gefocust op de blauwe ogen waarvan de pupil langzaam groter wordt en dan weer verkleint. Er gaat een raar gevoel door me heen, mijn maag verkrampt en mijn hoofd begint te bonken alsof het gaat ontploffen, ik wil schreeuwen van de pijn maar mijn keel weigert. Het lijkt bijna alsof het een eigen wil heeft gekregen.

Aubrey negeert Ryans beledigende opmerkingen compleet en glimlacht, ik kan bijna wedden dat ze geniet van het ellendige gevoel dat er door me heen gaat. "Zie je, ze werkt gewoon mee. Nu kan je haar als je persoonlijke bloedbank gebruiken"

Haar woorden dringen tot me door als messteken. Persoonlijke bloedbank.. Bedoeld zij dat hij me nu gaat leegdrinken zoals hij eerder bij Nikkie heeft gedaan? Weer dringt er een steek mijn lichaam binnen als ik aan mijn beste vriendin denk. Ik hoop dat ze het overleeft.

Ryan gromt alleen iets onverstaanbaars en verdwijnt door de bruine deur waar ik al een hele tijd naar aan het staren was. Ik frunnik onrustig met mijn vingers om me uit de snijdende touwen te bevrijden.

Aubrey grijnst, buigt zich over mij heen en knijpt in mijn wang zoals een oma bij haar kleinkinderen doet.  "Achh wat ben je toch een schat, en je ruikt zo lekker" ze komt, naar mijn mening, te ver in de buurt van mijn nek waar ze diep inademt en de geur tot zich door laat dringen. "Hoe komt het dat je zo lekker ruikt? Ik bedoel het meeste mensen bloed is lekker en in het algemeen kan ik best goed tegen mijn bloeddorst vechten alleen jouw bloed heeft iets......" Ze trekt zich tot mijn grote opluchting terug en bekijkt me grondig. "- ja ik weet niet, het trekt me meer aan dan het meeste bloed"

"Blijf bij me uit de buurt" mijn stem trilt maar een beetje maar het genoeg om haar haar spierwitte rechte tanden bloot te grijnzen.

"Ohh, is het meisje een beetje bang?" ze neemt plaats in de stoel tegenover haar. "Als ik zeg dat je je mond moet houden, doe je dat"reageert ze kil terwijl ze me weer diep in de ogen kijkt waardoor haar pupillen weer veranderen van grootte.

En alweer herhaalt het bonkende proces in mijn hoofd zich weer, het lijkt bijna alsof het me wil waarschuwen dat dit niet goed is. De woede borrelt bij me op. Ik weet niet wat dat irritante gevoel steeds is maar het moet ophouden. "Laat me met rust"

"Houd je kop" reageerd het meisje stroef.

"Nee"

"Wat?" vraagt Aubrey ongelovig.

"Nee, ik ga mijn kop niet houden totdat jullie me terug naar huis brengen" Ik weet dat deze zet nutteloos is maar ik moet het op zijn minst proberen.

"Heb je verbena om?" vraagt ze terwijl ze haar ogen over mijn lichaam laat glijden.

"Wat is verbena?" Het woord komt me ergens wel bekend voor alleen wat het is me een raadsel.

"Heb je het ingeslikt?" Ze pakt mijn kin vast en snuift weer diep in in mijn nek waarna ze nog iets mompeld. De zelfvoldane blik in haar ogen verdwijnt en maakt plaats voor een verwarde. Langzaam zet ze een paar zorgvuldige stappen richting de deur waar Ryan net is verdwenen.

Alsof Ryan alles heeft gehoord opent hij de deur en kijkt Aubrey fronsend aan. "Is er een probleem?"

De moed zinkt me naar de schoenen zodra ik zijn gezicht zie. Ik word gewoon bang van hem, ik klap gewoon dicht. Ik ben niet van plan te antwoorden en ontwijk zijn blik door naar mijn schoot te staren. Aubrey heeft echter door dat ik niks ga zeggen en stamelt wat onhandige woorden waarvan ik me moet aanspannen om ze te horen. Waar ik de energie dus echt niet heb.

"Wat bedoel je?" Hoor ik Ryans zware norse stem zeggen. Ik moet moeite doen om niet op te kijken wat zijn gezichtsuitdrukking is. Bang voor een woedende uitdrukking waar ik van ineen moet krimpen.

Ondertussen beginnen mijn touwen steeds losser te zitten.

*~*~*

Hihi, ik kom er dus achter dat mijn boek ook nog echt serieus gelezen word. Ik dacht dat dit gewoon een boek werd dat niemand interessant leek omdat ik weinig reads en vote's heb enzo. En ik alleen maar schreef omdat ik schrijven gewoon leuk vind. Maar blijkbaar zijn er dus echt mensen die mijn boek leuk vinden! Ik ben degene die mijn boek lezen echt dankbaar.

Echt super bedankt voor de vote's! 😘
Dat moedigt me echt aan om verder te schrijven.

Groetjes,

_unicorns_are_realz_