Clarice (book I)

Chapter 13

Chapter 13

"Komt het nog goed met haar?" Ryans stem klinkt als een echo en mijn kloppende oren hebben moeite om zich te concentreren op het geluid.

"Denk het wel, ze heeft alleen rust nodig" Een korte stilte volgt na de woorden van een krakende stem. Het klinkt als een oude vrouw.

Ik probeer voorzichtig mijn ogen te openen. Maar geef het gelijk op als ze zo goed als dichtgelijmt aanvoelen.

"Waarom is ze flauwgevallen?"

De persoon met de krakende stem zucht, "Ik heb geen flauw idee, wat heb je met haar gedaan?"

"Niks ik...." Zegt Ryan maar hij kaapt zijn zin abrupt als hij ziet dat mijn ogen eindelijk open lukken. Ik kan niet geloven dat ik ooit zoveel moeite heb gedaan om gewoon mijn ogen te openen. Dat hoort toch niet zo moeilijk te zijn?

Twee paar ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ryans gezichtsuitdrukking staat neutraal en het lijkt hem vrij weinig te schelen wat er is gebeurt. De andere onbekende vrouw heeft twee helder bruine ogen en kijkt me op een manier aan die me verdacht bekend voorkomen.

"Hoe is het meisje van me?" Vraagt ze. Haar ogen glimlachen met haar gezicht mee als ze mijn hand vastpakt en haar warme vingers er omheen klemt.
Opeens weet ik waar ik haar van ken.

"Oma?" Vraag ik verward. Toen mijn vader mij en mijn moeder verlaatte verbad mijn moeder ooit nog contact te hebben met familie van mijn vaders kant. Waaronder mijn oma dus viel. Ik vroeg nooit naar een verklaring, ze was al verdrietig genoeg. Ik wou haar toen niet belasten. Dat betekende immers niet dat ik niet bloed nieuwsgierig was.

Mijn oma glimlacht, "Ja, Clarice. Dat is lang geleden. Wat ben je groot geworden"

"Wacht eens even, jullie kennen elkaar?" Vraagt Ryan die helemaal verward met zijn hoofd schut waardoor er een paar bruine plukjes een beetje uit model schieten. Wat er op zich best schattig uitziet.

Mijn oma grinnikt een beetje, "Ja Ryan, alleen heb ik haar na haar vaders vertrek niet meer gezien" vertelt ze.

Ik kijk om me heen om mijn omgeving te bekijken. We zitten zeker weten in het appartement van Ryan. Ik had gehoopt dat we bij mijn oma thuis waren. Blijkbaar wou Ryan geen risico's nemen.
"Hoe kennen jullie elkaar?" Vraag ik aan Ryan en mijn oma. Dat ze elkaar kennen is overduidelijk, alleen ik kan geen reden bedenken waarom.

De oude vrouw klopt op mijn been, "geloof me schat, hij loopt al een behoorlijk tijdje rond op deze aardbol"

Weet ze dat hij een vampier is? Waarschijnlijk wel.

Mijn hart klopt in mijn keel als Ryan een nat washandje op mijn voorhoofd legt. Ook mijn oma kijkt hem met gefronste wenkbrauwen aan. Blijkbaar is mijn oma net zoals ik ook verrast door dit gebaar.

Ryan schraapt zijn keel en vouwt zijn handen in elkaar, "Dus Stacey, ik denk dat wij maar weer moeten gaan. Aubrey vraagt zich vast af waar we zijn." Hij staat op om naar de deur te lopen maar mijn oma houd hem tegen.

"Ik denk dat Clarice veel vragen heeft over haar bloedlijn." Ze werpt een strenge blik naar Ryan. "Denk je niet?"

Ik snap niet waarom mijn oma totaal niet bang is voor Ryan. Hij is een bloedzuiger, een vampier. Als hij zou willen zou hij ons in één klap kunnen vermoorden. Hij is onnatuurlijk snel, sterk en hij drinkt ons bloed. Er zijn genoeg redens om bang voor hem te zijn. Maar mijn oma trekt zich daar niks van aan.

Ryans ogen kleuren een beetje donkerder waarvan ik uit reflex een beetje van moet terug deinzen. "Ik bepaal zelf wel wat ze weet en wat niet." Snauwt hij. Weer trilt zijn stem van ingehouden woede. Mijn oma geeft geen kik en recht haar rug. "Clarice heeft al het recht en dat weet je best, beest"

Ryan stoot een vreugdeloos lachje uit, "Wij gaan." Hij pakt mijn pols vast en trekt me overeind. Maar voordat hij de deur door is kijkt hij nog even om,

"O en Stacey. Ik denk dat je wel weet wie hier het beest is."