Clarice (book I)

Chapter 23

Chapter 23

De stilte is zenuwslopend. Tyler ligt nog steeds met zijn rug tegen de muur op de grond gezakt. Hij kijkt Ryan aan.

Ryan doet niks anders dan nog steeds hevig ademen op een tempo dat aangeeft alsof hij een net een marathon heeft gelopen. Helaas is het niet omdat hij moe is maar door de stress en de woede die hij probeerd binnen te houden. Hij glijd met een hand door zijn haren.

Zouden ze het merken als ik langzaam en stil naar de uitgang zou lopen? Heel langzaam zet ik een stap naar achter. Met een ruk draait Ryan zijn hoofd en boort zijn steengrijze ogen in de mijne. Het beneemt me de adem. Ik ben bang om te ademen, bang om te bewegen.

"Waag het." Zegt Tyler die probeerd overeind te krabbelen. In een snelle beweging staat hij alweer. "Waag het hier weg te gaan met haar. Ik heb je goede vriendin, de heks ook nog. En die kan je niet redden, zij word bewaakt door vijf van mijn magiërs." 

Magiërs? Heks? Gelijk verschijnt het beeld van Luce en de doodgaande man voor mijn oogleden. Ze had iemand vermoord door er ook maar naar te kijken. Is zij een heks? Was ze goede vrienden met Ryan? Hadden ze wat? Ik schut de gedachten weg. Waar gaan mijn gedachten nou weer heen? Wat gaat het mij aan of Ryan een relatie heeft?

"Haar naam is Lucinda, geen heks." Snauwt Ryan. "En trouwens, ik heb er alles aangedaan om van haar af te komen. Vertel me dan één goede reden om haar te redden?"

Tyler kijkt Ryan strak aan. In zijn ogen is verbazing te lezen. Zijn gezicht is één groot vraagteken.

"Ja, dat had je niet gedacht hè? Maar laat me één ding zeggen: ik zit vol met verrassingen." In een vampier beweging draaid hij de rollen om en houd hij een mes tegen mijn keel. Waar hij die vandaan heeft weet ik niet.

"En nu geen beweging, of ik vermoord haar."

Nu is Tyler degene die met een mond vol tanden staat te kijken. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Je kan het toch niet."

Omdat Ryans lichaam tegen mij aangedrukt staat en zijn hoofd weer op de mijne leunt, voel ik zijn adamsappel op en neer gaan.

Dan, voel ik zijn hand over mijn riem glijden en iets in mijn zak stoppen. Het is koud, een klein kistje. Mijn nieuwsgierigheid groeit. Wat zou erin zitten? Ondertussen kijkt Tyler nog steeds strak naar Ryan. Er is iets van angst in zijn ogen te lezen. Hij wil mij niet dood, want hij heeft mij nodig. Ik wou dat ik wist waarom.

Ryan duwt me weer naar voren. "Oke Tyler, ik zou nadenken over je voorstel. Maar doe Clarice of Luce niks aan. Anders kan je wel fluiten naar het idee dat ik met jou ga samenwerken."  De woorden laten je bijna denken dat hij iets om ons geeft maar de manier waarop hij ze uitspreekt is het net alsof hij ons het liefste dood heeft. Er klinkt iets vreemds in de stem van Ryan.Vijandigheid.

"Is goed. Ga nu maar, je bent niet langer welkom op mijn territorium."

En voor ik met mijn ogen kan knipperen is Ryan verdwenen en ben ik hier alleen in de kamer met de enge hybride. Wat zou een hybride zijn? De woorden van Ryan zweven door mijn hoofd. 'En dat zou jij, de gevreesde hybride wel het beste van iedereen moeten weten'

Tyler loopt een onderzoekend rondje om me heen. Hij zegt geen woord.

Ik schraap mijn keel. Ik kan techinisch gezien alles doen wat ik wil, want die zogenaamde deal met Ryan gaat niet door als hij mij iets aan doet en hij wil me niet vermoorden. Dus wat kan hij dan doen?

"Wat is een hybride?" Vraag ik. Ondanks de gerustellende gedachte dat hij mij niks aan mag doen, knaagt de angst aan me.

Hij grijnst en draaid om de vreemde ring om zijn vinger. "Dat is een weerwolf en vampier in één."

Een vampier én weerwolf? Hoe sterk moet hij dan wel niet zijn? Niet sterk genoeg om sterker te zijn dan Ryan.

"Waarom vraag je me dat, als je antwoord kan krijgen op veel belangrijkere vragen?"

Ik blijf gefocust op de ring die hij nog steeds ronddraaid. Weer precies dezelfde inkt zwarte ring. Ik vraag me nog steeds af wat die vreemde ringen doen. In plaats daarna te vragen kijk ik hem recht in de ogen en stel de vraag die al dagen door mijn hoofd spookt.

"Wat is er met mijn bloed aan de hand?"

Tyler's grijns verbreed zich, "Daar ,Clarice, is geen simpel antwoord op. Maar een verhaal." Hij opent de deur waar hij voor stond. Een enorme eetzaal verschijnt. Er hangt een glinsterende kroonluchter aan het plafond en de reusachtige tafel die erachter staat is bedekt met een kersenrood kleed. Het is gedekt voor precies drie personen.

"Ga er lekker bij zitten, Clarice, dan krijg je een verhaal te horen waar geen sprookje tegen op kan."