Clarice (book I)

Chapter 12

Chapter 12

"A-alsjeblieft" krijg ik fluisterend over mijn lippen. Ik kijk hem diep in de ogen die zo donker zijn dat het op twee donkere bodemloze gaten lijken. "Doe me geen pijn"

Hij kijkt terug wat een raar warm gevoel in mijn buik veroorzaakt.

"Waarom zou ik? Ik snap zelf niet eens waarom je nog leeft" hij doet alsof hij diep nadenkt. "Ohja wacht, dat weet ik wel"

Mijn nieuwsgierigheid neemt de overhand en zonder na te denken stel ik de vraag die al vanaf het begin aan mijn tong brand. "Wat is er aan de hand?Waarom laten jij en die vriendin van je me nog leven?"

Weer trekt hij een vreemd uitziend scheef glimlachje. "Waarom zou ik dat aan jou vertellen? Aan de ene kant, je lijkt op je moeder, alleen Aubrey had gelijk. De lafheid heb je van je vader die is net zo-" hij kan zijn zin niet afmaken want ik heb al iets gedaan wat ik beter niet had kunnen doen.

Een rode handafdruk siert de zijkant van zijn gezicht. En mijn hand heeft verdacht dezelfde vorm als de rode vlek op zijn wang.

Verschrikt hap ik naar adem als ik besef wat ik zojuist heb gedaan. Ik snap zelf niet eens waarom ik dat deed. Misschien omdat hij me ontvoert had? Ja, dat is een goede reden om iemand een klap te geven. Helaas heb ik zojuist mijn dood bevestigd. "S-sorry i-i-ik" ik struikel over mijn eigen woorden en pijl zijn reactie.

Hij raakt zijn kaak niet aan om naar de schade voelen of trekt geen pijnlijk gezicht. De rode vlek trekt als een speer weg en zijn huid is alweer net zo glad smetteloos als een paar minuten geleden.

Weer hap ik naar adem. Dit keer niet van angst maar van bewondering. Is dit weer zo'n vampier trekje?

Hij kijkt me aan en een scheef lachje siert zijn gezicht. "Deze kant van jezelf mag je wel vaker laten zien, Clarice. Wat meer voor jezelf opkomen. Ben je toch niet zo'n watje als ik al die tijd dacht" Wacht. Complimenteerde hij me nou net? "Alleen het punt is" gaat hij verder. "Weet je wat ik normaal gesproken doe met mensen die me durven te beledigen of mij iets aan durven te doen?"

Snel schut ik mijn hoofd. Mijn benen trillen en mijn handen zweten.

"Normaal gesproken ruk ik de kop eraf van degene. Of nee wacht, dat is nog zwak uitgedrukt. Normaal gesproken scheur ik zijn of haar lichaam in stukken die ooit zoiets durft te doen bij mij" legt hij kalm uit alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Bang kijk ik hem aan. Is dit het einde? Gaat hij me nu vermoorden? Ik sluit mijn ogen, ik voel me moe en uitgeput. Mijn lichaam schreeuwt om even te gaan liggen.

"Clarice?" Ryans stem klinkt vreselijk geïrriteerd waardoor ik het liefst mijn ogen open doe en naar de deur ren. Alleen mijn ogen weigeren open te gaan en mijn benen beginnen nu echt slap aan te voelen.

Een warme gloed verspijd zich in mijn lichaam en nu zweten niet alleen mijn handen maar ook in mijn nek begint het vochtig aan te voelen.

"Clarice? Gaat het wel goed?" Vraagt Ryan , wiens stem ik nu echt bezorgt vind klinken. Het is vast een hallucinatie. Twee armen vangen me op als mijn benen mijn lichaam niet meer kunnen dragen. Het enige wat ik voel is duizeligheid en misselijkheid. Misselijk.

"Aubrey! Aubrey kom snel!" Ryan klinkt nu niet langer meer bezorgt maar paniekerig. "Kom op Clarice. Blijf bij me" Twee koele handen worden op mijn wangen gelegd wat echt prettig aanvoelt. "Alsjeblieft"

Het geluid begint weg te vagen en een paar kreten vullen nog net mijn oren voordat een donker zwart gat me verwelkomt.

*~*~*~*

Oke, ik ben weer terug van zeilkamp en ga dus weer gewoon verder met updaten! 😋

Liefs,

_unicorns_are_realz_