Because you saved me

Part 13

'Heb je zin om mee te gaan naar de kermis morgen?' vraagt Jason. Ik knik. 'Jahoor is goed.' 'Gezellig, Laura en Sven gaan ook mee.' glimlacht hij.

We lopen de school uit, naar onze fietsen. 'Kan ik met je mee fietsen? Want laura is nergens meer te bekennen.' lach ik. Jason lacht ook. 'Ik moet nog wel even langs de supermarkt, voor het avondeten.' ik knik. 'Is goed, ik ga wel even mee.' zeg ik.

Jason pakt een pak gehakt, en lasagne bladen. 'Lasagne eten vanavond?' vraag ik. Jason knikt. 'Het is mijn lievelings eten.' zegt hij. 'De mijne ook.' lach ik. 'Eet je anders mee?' Ik denk even na. 'Als je ouders het ook goed vinden.' zeg ik. 'Vast wel.'

Ik bel mijn moeder, om te zeggen dat ik bij Jason eet. Ze vind het goed. We stappen op de fiets en rijden naar huis.

'Pap ben thuis.' roept Jason. Het blijft stil. 'Oh hij is niet thuis.' mompelt hij schouderophalend. Ik loop achter hem aan naar de woonkamer. Het is er rommelig. 'Sorry voor de rommel. Van me vader.' zegt hij. Ik knik. 'Maakt niet uit hoor.' glimlach ik. 'Jewel, zo kan ik je hier niet voor het eerst ontvangen. Hier hou eventjes vast.' zegt hij en hij drukt de boodschappen in mijn handen.

Hij loopt even weg en komt terug met een prullenbak. Met een arm schuift hij alles van de tafel in de prullenbak. Als ook alles van de vloer af is zet hij de prullenbak weer terug. 'Sorry nogmaals. Mijn vader houd niet zo van opruimen.' glimlacht hij ongemakkelijk. Ik lach. 'Ik ben mijn kamer gewend. Dit is echt veel minder erg.' grinnik ik.

Mijn kamer is nu ook rommelig trouwens... Ik wacht wel tot me moeder gek word en het uit zichzelf doet.

Als alles in de keuken klaar staat voor het koken, zet Jason de oven op voorverwarmen. 'Ga je het zelf maken?' vraag ik terwijl ik de keuken inloop. 'Ja, wie denk je dat anders gaat doen? Me pa komt vanavond waarschijnlijk pas thuis.' zegt hij. 'Oh, waar is hij heen dan?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. 'Geen idee waar dat mens altijd is.' antwoord hij.

Het klinkt niet echt alsof hij een hele goede band met zijn vader heeft. Meh whatever.

'Jason!' roep ik. 'Stop met groentes tegen me hoofd aan gooien.' Jason lacht en gooit nog een keer wat tegen me aan. Ik pak een handje vol groentes dat voor me ligt, en gooi het hard terug. Jason schrikt en pakt zich vast aan het aanrecht om niet om te vallen. Ik begin te lachen. 'Dat zag er echt mooi uit.' lach ik, en veeg de tranen onder mijn ogen weg van het lachen. Jason grijnst. 'Ik ben ook mooi.'

Ik doe net alsof ik hem niet heb gehoord en plaats ondertussen de lasagne in de oven. Ik kijk weer om naar Jason, en zie een gekwetste blik op zijn gezicht. 'Niemand negeert Jason zomaar.' zegt hij en hij begint me te kietelen. 'Jason! Ik heb de sauslepel nog vast.' gil ik terwijl de saus in het rond vliegt. 'Boeit me niet. Je krijgt karma.' grijnst hij.

Ik glip onder zijn armen door en ren richting de woonkamer, met Jason achter me aan. Ik zie dat ik geen kant op kan, en voor dat ik het weet lig ik op de bank, terwijl ik weer word gekieteld. Ik lach zo hard dat ik van de bank af rol, waardoor jason op me valt.

'Ugh, ik word gesandwicht.' Jason grinnikt. 'Het zit wel lekker.' grijnst hij. Ik kijk naar me hand en zie dat ik de lepel met saus nog steeds vast heb. Ik begin als een mogool tegen zijn arm aan te meppen met de lepel, waardoor hij zijn arm weg trekt. Snel draai ik me om en duw hem weg. 'Ha! Lekker voor je!' roep ik.

Ik ben naar buiten gerend, en loop het tuinpad af. 'Ik kom je halen.' hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Jason op me af rennen. Met een gil steek ik de straat over en ren verder op de stoep. Ik zie de buurman, die in zijn tuin zit, me vaag aankijken.

Waarom kijkt hij zo?

Ik stop met rennen waardoor Jason volop tegen me aanknalt. 'Wat doe je?' vraagt Jason. 'Waarom kijkt die man me zo aan?' vraag ik en ik wijs naar de man die ondertussen me nog vreemder aanstaart. 'Nou, misschien omdat je als een halve debiel door de straat rent met een lepel in je hand met een lekkere jongen achter je aan?' zegt hij grijnzend. Ik kijk van de lepel, naar de straat en dan naar Jason.

Oh ja.

We lopen hijgend het huis weer binnen. Jason ruikt even, en kijkt dan raar. 'Wat is er?' vraag ik en ruik dan ook. Onze ogen worden groot. 'DE LASAGNE!' roepen we in koor en Jason rent naar de keuken. 'Oh kut.' mompelt hij. 'Is hij zwart?' vraag ik en loop ook de keuken in. 'Eh, valt mee.' zegt jason. Ik kijk naar de lasagne en zie dat het donker bruin is geworden. 'Ja valt mee. Het is vast eetbaar.' zeg ik schouder ophalend en loop naar de eettafel. Ik hoor jason lachen.

Ik neem voorzichtig een hap. Ik kauw even en slik dan door. Jason staart me aan met zijn mond open en zijn vork met wat lasagne er op halverwege. Hij trekt een wenkbrouw op. Ik knik, als teken dat het eetbaar is. Met een glimlach stopt hij de hap lasagne in zijn mond. 'Ja, je hebt gelijk. Het is nog eetbaar.' lacht hij.

Moet ook wel met zo'n ervaren kok als ik erbij.

~•~•~