Because you saved me

Part 33

Een kleine aanpassing gedaan aan het vorige hoofdstuk, over het stuk met de mysterieuze Peter ;)

•~•

Ik kijk op naar de dokter, en dan naar mam. Er loopt langzaam een traan over haar wang. 'Wat zijn de gevolgen daar van?' vraagt ze zacht. 'Uh, er is een kans dat Louise naar een kliniek gaat voor een paar maanden. Maar daar geven we nog verdere informatie over na een tijdje.' zegt hij. Ik sta op en pak mijn jas van de stoel. Zonder nog iets te zeggen loop ik de kamer uit. Langzaam begin ik te huilen.

Ik wil dit helemaal niet.

Opeens bots ik vol tegen iemand aan. Ik kijk op en zie dat het Peter is. 'Hey, gaat het?' vraagt hij. Ik negeer zijn vraag en loop langs hem naar buiten. Ik pak mijn telefoon en bel Laura op. 'Meetttt Laura!' roept ze. 'Lau, kom please nu naar ons plekje toe. Ik heb een probleem.' Huil ik. 'Lou wat is er gebeurd? Waarom huil je?' vraagt ze. 'Leg ik dan wel uit. Kom je?' 'Missen we dan geen school?' vraagt ze. 'Ik wil niet naar school.' mompel ik. 'Mijn vriendin is belangrijker dan school, zie je zo.' zegt ze en ze hangt op. Ik glimlach zacht. Laura is echt een schat van een mens.

Ik moet naar het punt toe lopen aangezien we met de auto zijn. Ondertussen stop ik maar niet met huilen. Ik veeg telkens de tranen van mijn wangen maar het word elke keer gelijk weer nat. Ik kom na een tijdje bij ons plekje aan, en ga op het bankje zitten dat er staat. Ik kijk naar het uitzicht, aangezien het bankje op een heuveltje staat, waardoor je een deel van de stad kan zien. 'Lou, ik ben er.' Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie dat het Laura is. Ik sta op en knuffel haar stevig. De tranen beginnen weer te stromen.

'Mijn moeder weet het, mijn vader, Jason. Iedereen..' Huil ik. 'Waar praat je over?' zegt ze en ze trekt zich terug uit de knuffel. 'Mijn dieet, of zoals zij zeggen mijn eet probleem.' zeg ik en ik kijk naar mijn schoenen. Ze blijft stil. 'Wat is er nu gebeurd?' vraagt ze zacht. 'Ik ben naar de dokter geweest vanochtend. En hij heeft vastgesteld dat ik anorexia heb.' Zeg ik mompelend, en veeg mijn wangen voor de zoveelste keer droog.

Ik zie dat Laura ook heel langzaam begint te huilen. 'Betekent het dan dat je naar een kliniek moet?' snikt ze. Ik haal mijn schouders op. 'Ik hoop het niet. Ik heb nu tenminste een gewicht waardoor ik me fijn voel.' Laura pakt met haar handen mijn beide handen vast. 'Het komt goed Lou, ik blijf altijd je beste vriendin. Wat er ook gaat gebeuren.' zegt ze. Ik glimlach door mijn tranen heen en geef haar nog een knuffel. 'Weet je moeder dat je hier bent?' vraagt ze. Ik schud nee. 'Ik ben weg gelopen van de dokter.'

•~•

Het is de volgende dag. Ik loop naast Laura het schoolgebouw in. Gister ben ik naar lauras huis gegaan en hebben we samen film gekeken. Toen ik savonds thuis kwam was mijn moeder super bezorgd en boos. Maar ik heb haar genegeerd. Wat ik dus vanochtend ook heb gedaan.

Ik ga zitten op mijn plek en pak mijn boeken. Na een paar minuten komt Jason naast me zitten. 'Hey.' zegt hij zacht. Ik reageer niet en kijk de andere kant op. Ik leun opzij en begin te praten tegen Laura.

'Lou?' hoor ik. Met een diepe zucht kijk ik naar Jason. 'Wat?' 'Wat is er, waarom ben je zo boos?' vraagt hij. 'Je weet donders goed waarom. Niet zo dom doen.' zeg ik geïrriteerd en draai me weer om.

De bel gaat als teken dat het uur is afgelopen. Ik wil weg lopen maar word vol tegen de muur aan gedrukt als ik net het lokaal uit loop. Ik kijk geschrokken op. 'Je gaat me nu vertellen wat er allemaal aan de hand is.' zegt Jason. Zijn gezicht zit nog geen 5 centimeter van de mijne vandaan. Ik kijk hem boos aan. 'Je hebt tegen fucking iedereen mijn geheim lopen doorlullen.' zeg ik.

'Serieus? Is dat het?' vraagt hij. 'Ten eerste, ik heb het alleen tegen je moeder vertelt. Ten tweede, je weet zelf toch wel dat ik het voor je eigen bestwil doe. Dit kon niet langer zo.' zegt hij en hij laat me los. 'Er was helemaal niks ergs aan de hand. Bemoei je lekker met andermans zaken.' zeg ik en druk hem aan de kant. 'Prima! Als je zo ondankbaar wil zijn, ga je gang. Later zul je me wel dankbaar zijn!' Met een diepe zucht loop ik de hoek om.

•~•

'Louise, de dokter belde net.' Zegt mam. Ik kijk niet op en prik wat met mijn vork in mijn aardappels. 'Er zit hier in de buurt geen goede kliniek, maar wel eentje in Den Haag. De dokter heeft gezegd dat we met jou er over moeten praten, en dat we daarna een beslissing gaan nemen.' Zegt ze. 'Nou je hebt mijn antwoord al, ik ga niet naar zo'n stomme kliniek.' Mompel ik. 'Het lijkt wel alsof jullie allemaal tegen mij zijn, dat jullie het niet boeit wat ik er van vind!' Roep ik daarna.

Mam schrikt van mijn reactie. 'Je weet dat we allemaal je willen helpen, we zijn niet tegen je.' Zegt ze zacht. 'Ja zou ik ook zeggen.' Mompel ik. 'Lou je hebt een eet-stoornis. Je wil er toch van af? In de kliniek kunnen mensen je daarmee helpen. Dan kan je weer een normaal leven lijden zonder al dit gezeik.' 'Ik had een normaal leven! Tot jullie ermee begonnen te bemoeien. Ik wil helemaal geen hulp, het gaat prima zo.' Zeg ik en sla mijn armen over elkaar. 'Begrijp het nou, anorexia heeft enorm grote gevolgen. Wil je er niet van af?' Vraagt ze. 'Nee, ja, weet ik het! Jullie maken altijd alles lastig voor mij.' Roep ik en ik begin weer te huilen.

'Jullie willen me gewoon ongelukkig hebben ofzo. Nou, het is gelukt hoor, gefeliciteerd.' Mompel ik sarcastisch. 'We willen je helemaal niet ongelukkig maken! Jij ziet de gevolgen er niet van, wij wel. Dus we willen je helpen.' Ik begin nog harder te huilen. Mam staat op en loopt naar me toe. Ze slaat haar armen om me heen. Ik druk mijn hoofd tegen haar schouder aan, en sla ook mijn armen om haar heen.

'Mam, waarom is het leven zo ingewikkeld?' Zeg ik zachtjes. Ze haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet lieverd. Ik weet het niet.'

•~•