Because you saved me

Part 44

Ik ga een tijdsprong maken, omdat ik niet goed weet wat er allemaal nodig is om te herstellen van anorexia. Ik heb het geprobeerd om een deel te doen, want eerst wou ik de hele periode in de kliniek overslaan, maar ik heb toch ervoor gekozen om iets er in te doen. Sorry als het nu misschien wat ingewikkeld is. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden :)

•~•

*Tijdsprong van 2 maanden*

'IK MAG NAAR HUIS!' gil ik luid door het hele slaapkamer gedeelte heen. Ik hoor geroep achter me. 'Hey hou je mond is, het is 8 uur 's ochtends. Op zaterdag!' Ik kijk om en zie een chagrijnig hoofd om het hoekje steken.

Ik glimlach onschuldig naar hem, en loop dan snel de kamer in van Pien en mij. Zoë is sinds 2 weken weg.

Ik zie pien op haar bed liggen. Ze kijkt stil naar het plafond, en reageert niet op mijn geschreeuw. 'Hey wat is er?' Vraag ik dan, en kom naast haar zitten op het bed. 'Gewoon.' Mompelt ze. 'Alles is hier zo fucked up.' Ik kijk haar medelevend aan.

'Pien, geef niet op. Ik ben er ook gekomen. En weet je hoe moeilijk dat voor mij was. Maar het is me gelukt.' Zeg ik en glimlach kort naar haar. Ze glimlacht terug, en gaat rechtop zitten. 'Maar deze mensen hier zijn allemaal zo hinderlijk. Ze vragen zoveel van je. Ik wil het niet meer.' Zegt ze zacht. Ik sla een arm om haar heen. 'Deze mensen proberen je op alle mogelijke manieren te helpen. Als jij vind dat ze te snel gaan, dan geef je dat aan. Daar kunnen ze rekening mee houden.' Ze knikt kort. 'Weet ik.'

'You can do it, ik geloof in je.' Zeg ik dan en ze laat een oprechte glimlach zien. 'Dank je Louise.' ze begint te glimlachen, en trekt me in een knuffel. 'Laten we nu gaan feest vieren.' Zegt ze en ze staat op. 'Kom!' Ik word meegesleurt aan mijn arm. 'Wat gaan we doen?' 'Geen idee, het word vast wel leuk.' antwoord ze blij. Ik grinnik.

Dat kind heeft echt twee moods. Extreem sad of extreem happy. Er zit niks tussen.

•~•

Ik sta voor het grote gebouw, waar ik 3,5 maand geleden naar binnen stapte met een enorme knoop in mijn maag. Bang dat ik nooit beter zou kunnen worden. En nu, na al die tijd, sta ik vol trots hier. Wachtend op mijn moeder, die me zo komt ophalen. Ik geef Zoë nog een lange knuffel.

Pien heeft alle mensen van onze vrienden groep uitgenodigd, ook de mensen die al weg zijn hier. Zoë, Julia, en David waren al weg. Peter zit hier nog, maar niet voor lang meer.

Nadat hij hoorde hoe slecht het ging met mij, en hoe erg ik me best deed om beter te worden, heeft hij me gesteund door een belofte te maken. Hij zou alles op alles zetten om er boven op te komen, maar alleen als ik dat ook deed. En het is ons gelukt, over een paar weken mag Peter als goed is ook weg.

Ik hoor een auto aankomen, en draai me om. Het is mam's auto. 'Guys, bedankt voor alles.' glimlach ik. Ik probeer ze allemaal tegelijk in een groepsknuffel te trekken. Zo staan er even, tot mijn moeder toetert. Ik draai me weer om naar haar. 'Ja mam, ik kom.' roep ik.

•~•

Er klinkt rustige muziek in de auto, maar mijn gedachtes zijn alles behalve rustig. Ik wil naar Jason toe, ik wil hem vertellen dat het me spijt.

Maar ik durf niet.

Ik ben bang dat hij me niet meer wil, als vriend. Ik heb hem laten vallen, terwijl hij probeerde te helpen. Maar ik had het niet door. Ik zag het niet, met mijn domme brein.

Ik wil hem niet voorgoed kwijt, al ben ik bang dat dat wel gaat gebeuren. Niet door mijn keuze, maar door de zijne. Hij haat me waarschijnlijk. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

Welke goede vriendin laat haar beste vriend nou vallen vanwege zijn hulp die hij gaf? Juist ja, niemand.

Het is een enorm chaos in mijn hoofd. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Moet ik het een kans geven, en gewoon naar hem toe gaan? Of is het beter als ik wegblijf?

Ik merk dat de auto stopt. Ik kijk op en zie dat we stil staan voor een stoplicht. 'Mam.' ze kijkt op. 'Kan je me afzetten bij Jason?'

•~•

I know I know, veel te kort hoofdstuk. Maar ik moest hiermee eindigen. Vond ik leuk, joe joe.