Because you saved me

Part 46

Het is bijna 5 uur 's nachts, en we liggen eindelijk in bed. Een diepe zucht verlaat mijn mond. 'Ik ben kapot.' Mompel ik dan. Ik hoor alleen nog maar gemompel van Jason. Ik kijk opzij, en zie hem half overdwars op mijn bed liggen. Hij ligt met zijn ogen gesloten op zijn buik.

Wacht... Hij ligt op MIJN bed!

'Ga van mijn bed af!' Roep ik dan en duw hem met alle kracht die ik nog in me heb van het bed. Zijn ogen schieten open, en verward kijkt hij om zich heen. Dan focust hij zich op mij, en fronst. 'Duwde je me zojuist het bed uit?' Vraagt hij. Ik knik met een glimlach.

Hij begint te grijnzen en staat op. Binnen no-time is hij op mijn bed gesprongen. Voordat ik hem weer ondersteboven kan duwen gaat hij met zijn hele gewicht op me zitten.

'Kerel, eet is wat minder pizza.' Zeur ik. Jason vind het alleen maar grappig. Dan opeens begint hij me te kietelen. Ik gil het uit en probeer zijn armen weg te meppen.

Hij stopt met mij kietelen, en kijkt recht in mijn ogen. Ik zie een kleine glinstering van blijdschap in zijn ogen, wat mij doet glimlachen. Hij plaatst zijn handen naast mijn hoofd neer, en leunt naar voren.

Net voordat zijn lippen de mijne raken, hoor ik een hard deuntje door de kamer. Ik schrik op, net als Jason. Op mijn nachtkastje ligt mijn telefoon. Het is Laura.

Ik kijk weer naar Jason, die nog steeds half op me zit. Ik zie duidelijke verwarring in zijn ogen, net als bij mij. Ik richt me op mijn telefoon, en neem op.

'Hey Lau, waarom bel je?' Vraag ik, terwijl Jason van me af gaat. 'Je moet me helpen!' Hoor ik haar bang zeggen. Ik frons, en gooi mijn benen over de bedrand. 'Wat is er gebeurd?' 'Het is Noah.' Ik hoor Laura zacht huilen aan de andere kant van de lijn. 'Wat heeft hij gedaan? Waar ben je?' Ik hoor steeds harder gehuil. 'Laura!' 'Ik weet het niet, maar kom me alsjeblieft ophalen.' Huilt ze. Ik kijk geschrokken naar Jason.

'Weet je waar je ongeveer bent?' Vraag ik dan. 'Het is niet heel ver van onze school vandaan. En het is hier koud, meer weet ik niet. Ik moet gaan, hij komt er aan.' Hoor ik, en daarna hangt ze op.

Ik kijk met een bange blik naar Jason. 'Dit is niet goed.' Zeg ik dan zacht.

•~•

'Waar zou Noah naar toe gaan? Wat is zijn geheime plek?' Vraagt Jason gestresst, terwijl we allebei onze schoenen aan het aantrekken zijn. 'Ik weet het niet precies, maar er is een plek waar hij me wel eens mee naar toe nam toen we nog wat hadden.' Antwoord ik. 'Waar is dat?' 'Net buiten de stad.'

We rennen naar buiten, en stappen in de auto van Jason. Ik stel de navigatie in op het adres, en we rijden in snel tempo de straat uit.

Na nog geen 5 minuten parkeert Jason de auto naast een klein huisje. Het ligt net buiten de stad, aan de rand van een bos. 'Dit was zijn geheime huis, waar hij altijd ging drinken met vrienden, en zijn vriendinnetjes.' Jason knikt, en we lopen langzaam naar de deur toe. 'Blijf hier.' fluistert hij nog, en direct daarna trapt hij de deur open en rent naar binnen. Ik luister niet naar hem, en ga ook naar binnen toe. 'Hey!' hoor ik iemand roepen. 'Wat moet dat hier?' ik draai me om en zie een oude man staan. Ik voel mijn hart in mijn keel.

Ik trek Jason aan zijn arm, en wijs voorzichtig naar de man. Zijn boze blik verzacht, en hij kijkt vragend naar de man. 'Sorry meneer, we dachten dat hier iemand anders zat. We zijn opzoek naar een vriendin.' zeg ik dan. De man kijkt ons verbaast aan. 'Een vriendin? Op deze plek?' Ik knik langzaam. 'Dan zou ik maar snel gaan zoeken. Dit bos staat niet bepaald bekend om de gezelligheid.' zegt hij bezorgd. Ik kijk omhoog naar Jason, en zie angst in zijn ogen.

Voordat ik het weet rent hij weer naar buiten toe naar de auto. 'Jason!' roep ik. 'Waar gaan we heen?' 'Dit hele bos uitkammen tot de laatste vierkante meter.' zegt hij nijdig, terwijl hij de auto aanzet. Ik stap snel in, en gooi de deur dicht.

'Hij is hier echt niet.' zucht ik dan, na 2 uur te hebben gezocht. Jason laat zijn handen naar beneden zakken, en leunt met zijn voorhoofd op het stuur. 'Weet je nog een plek waar hij kan zijn?' vraagt hij dan. Ik denk na, en schud dan nee. 'Denk beter na! Er moet toch een plek zijn waar hij al zijn meisjes naar toe brengt om ze te verkrachten!' roept hij dan en slaat met zijn beide handen op het stuur. Ik sluit kort mijn ogen, en denk nogmaals na.

Dan herinner ik me opeens iets.

'Jason.' hij kijkt op. 'Rijd naar het parkje achter mijn woonwijk.' Ik zie een verbaaste blik in zijn ogen, maar hij doet wat ik zeg. 'Waarom daar heen?' vraagt hij als we weer op de weg rijden.

'Toen we in groep 7 zaten hebben we daar een boomhut gemaakt. Hij vertelde me toen dat als hij ooit een vriendinnetje zou krijgen hij haar daar mee naar toe zou nemen. Ik weet nog wel dat ik daardoor super boos op hem werd.' ik glimlach zachtjes. 'Hij wist toen nog niet dat ik verliefd op hem was, dus dat ik geen andere meisjes in onze boomhut wou.'

Een diepe zucht verlaat mijn mond. 'Had ik hem nou maar toestemming gegeven. Dan zou ik nooit wat met hem te maken hebben gehad. En Laura ook niet.'

•~•

Haaaallloootjeeess, het is weer en decennia terug dat ik iets heb geplaatst. Nobody cares waarschijnlijk want dit is echt een kut boek maar Hey.