Because you saved me

Part 32

'Lou?' roept mam. 'Ja?' ik loop de keuken uit naar de woonkamer. 'Vanmiddag na school moet je wel naar huis komen, ik wil even iets met je bespreken.' zegt ze. Ik kijk haar vaag aan. 'Uh okay.' zeg ik.

'Wacht, ik heb vanmiddag afgesproken met Laura.' Zeg ik. 'En dat kan niet verplaatst worden?' Zegt mam. Ik schud nee. Mam zucht, maar knikt dan. Ik loop de gang in en pak mijn schoenen. Ik trek ze aan, pak mijn jas en tas en loop naar buiten. 'Doei mam!' 'Tot vanmiddag lieverd.' Ik gooi de deur dicht en pak mijn fiets.

•~•

'LAURA.' gil ik door het hele schoolgebouw heen. Ik zie een hysterisch kind op me afrennen. Ze stopt vlak voor me en hijgt dan even. 'Ja?' Zegt ze en ze probeert normaal tegen de muur aan te leunen, wat natuurlijk weer niet gaat doordat er net iemand langs liep, en ze daardoor bijna valt. Ik grinnik door haar actie. 'We gaan.' Zeg ik daarna. 'Ik kom, even mijn jas pakken.' Zegt ze en ze rent weer weg.

Ik pak mijn telefoon er bij, omdat ik weet dat het toch nog wel een uur gaat duren tot dat kind d'r jas aan heeft. 'BOE!' Ik gil kort en laat mijn telefoon vallen. 'Nee!' Roep ik en pak snel mijn telefoon op.

Gelukkig, geen barst.

Ik draai om om te kijken wie de bijna-moordenaar is van mij en mijn telefoon. 'Oh, hey Mike.' Zeg ik. 'Thanks voor de bijna moord op mij en mijn telefoon.' Zeg ik met een sarcastische glimlach. 'Sorry.' Lacht Mike en hij slaat zijn armen om me heen. 'Geen knuffel terug?' Vraagt hij als ik mijn armen niet om hem heen sla. 'Hoe moet ik je terug knuffelen als je me letterlijk dood plet?' Vraag ik grinnikend. Hij laat me wat los en ik trek mijn armen tussen ons vandaan, en sla ze om Mike heen.

'Waarom ben je zo groot?' Mompel ik in zijn shirt. 'Waarom ben jij zo klein? Want jij noemt iedereen groot.' Lacht hij. 'Niet waar. Laura is kleiner.' Zeg ik. 'Niet, we zijn even groot!' Zegt Laura die blijkbaar opeens naast ons staat. Ik lach. 'Ben je er eindelijk?' Vraag ik. Ze knikt trots. 'Dit keer maar 3 minuten. Nieuw record.' Zegt ze blij. Ik lach hoofdschuddend. 'Wacht, gaat Mike ook mee?' Vraagt ze. Ik duw Mike in de stroming van mensen die langs komt. 'Welke Mike?' Vraag ik verbaasd. Ze lacht en trekt me mee van de trap af. Ik zwaai nog kort naar Mike die mij met een vage blik aan kijkt.

We zetten onze fiets weg, en lopen samen de stad in. 'Dit heb ik echt gemist.' Zucht ik. 'Same!' Roept Laura. 'Stop is met alles zo hard roepen.' Lach ik. Ze haalt haar schouders op. Kort daarna trekt ze me een schoenenwinkel in. Ik gil kort van de schrik. 'Stop is met altijd gillen.' Zegt Laura op dezelfde toon als ik. Ik lach en mep haar.

•~•

Ik leg mijn tas op de trap en trek mijn jas uit. 'Hey mam, ben thuis.' Roep ik. 'Hey Lou!' Hoor ik. Ik loop de woonkamer in en loop naar de keuken om een glas water te nemen. 'Kom even hier zitten.' Zegt mam die aan de keukentafel zit. Ik loop naar de tafel en neem plaats.

'Uhm, ik heb een beetje in het rond gevraagd..' Zegt ze. Ik knik. 'En ehh.' 'Ja?' Dring ik aan. 'Iedereen viel het op dat je de laatste tijd heel weinig eet, en steeds dunner begint te worden.' Zegt ze. Ik kijk haar vragend aan. 'Dat valt wel mee. Zoveel dunner word ik niet.' Zeg ik zacht. 'Louise, ik wil met je naar de dokter voor onderzoek. Je bent de laatste tijd heel snel duizelig of misselijk. En als ik je eten aanbied wijs je het af.' Zegt ze bezorgd. 'Ik snap niet waar je het over hebt.' Zeg ik eigenwijs. 'Lou.. Je gaat de verkeerde kant op.' Zegt ze. Ik kijk haar boos aan. 'Wat weet jij daar nou over? Laat me gewoon mijn eigen gang gaan. Het gaat prima zo.' Zeg ik en ik sta op van de tafel. 'Louise, terug!' 'Nee, rot op.' Roep ik terug en loop de woonkamer uit.

Waarom weet opeens iedereen van dit alles af?

•~•

'Word je wakker?' Hoor ik. Ik open mijn ogen en zie mijn moeder bij mijn deur staan. Ik kijk naar de klok op de muur en zie dat het pas 7 uur is. 'Mam, ik begin het 3e vandaag.' Zucht ik en draai me weer om. 'We hebben een afspraak om kwart over 8 bij de dokter. Zorg dat je dan klaar bent.' Zegt mam en ze doet de deur dicht. Ik zucht en draai me op mijn rug. 'Ik heb het echt verkloot.' Mompel ik naar mijn Shawn Mendes poster.

Ja ik praat tegen posters, laat me.

Met een diepe zucht stap ik mijn bed uit en pak wat kleding. Ik loop naar de douche en stap er onder.

'Ben je klaar Louise?' Roept mam. 'Ik moet nog eten.' Zeg ik chagarijnig. Ik pak een broodje en gooi er wat kaas op. Ik vouw hem dubbel en neem er een hap uit. Ik loop de gang weer in en trek mijn jas aan. 'Je ontbijt tenminste weer.' Mompelt mam en ze loopt het huis uit. Ik kijk haar boos aan en steek kort mijn middelvinger op naar haar.

We lopen de wachtkamer in en nemen plaats. Ik zucht en kijk rond. Recht tegenover me zit een jongen die blijkbaar het leuk vind om naar me te staren. Ik negeer het en pak mijn telefoon. 'Ik ga even naar het toilet. Ben zo terug.' Zegt mam en ze staat op. Ik knik.

'Hey.' Ik schrik op en kijk naast me. De jongen die net tegenover me zat zit nu naast me. 'Hoi.' Mompel ik en kijk weer naar me telefoon. 'Ik ben Peter.' 'Leuk.' Antwoord ik bot. 'Ochtendhumeur?' Vraagt hij grinnikend. Ik schud en zucht nee. 'Mijn moeder maakt zich te veel zorgen over mijn eet manieren.' Zeg ik. 'Eet je te onbeleefd ofzo?' Vraagt hij. Ik kijk verbaast op. 'Ja, jij hebt het over eet manieren.' Zegt hij. Ik zucht. 'Nee, ze vind dat ik te weinig eet.' 'Oh zo. Is dat ook zo?' Ik haal mijn schouders op. 'Wat interesseert jou dat trouwens? Zoek iemand anders zijn aandacht.' Zeg ik chagrijnig. Peter grinnikt en staat weer op. 'Leuk kennis gemaakt te hebben, ik zie je binnenkort denk ik wel weer, Louise.' Zegt hij en hij knipoogt. 'Hoe weet je mijn naam?' Vraag ik verbaast. Net op dat moment komt mam weer binnen stappen. Ze neemt weer plaats naast me. Peter zit weer gewoon normaal, alsof het gesprek net nooit heeft plaats gevonden.

Weirdo...

'Mevrouw Smith?' Er staat een dokter in de opening. Mijn moeder staat op en trekt mij mee. Ik kijk achterom en zie Peter naar me kijken. Hij wijst naar zijn jaszak, en dan naar mij. Mijn moeder trekt me ondertussen de wachtruimte al uit. Ik voel in mijn zak en voel een papiertje zitten. Ik pak het, en zie een telefoon nummer staan. Ik rol met mijn ogen en stop het weer weg.

'Neem plaats.' zegt de dokter. 'Dokter van den Deen.' Zegt hij en hij schud onze handen. Ik ga zitten, net als mijn moeder. 'Waarmee kan ik jullie helpen?' Vraagt de dokter. Ik blijf stil en staar een beetje uit het raam naast me. Mijn moeder legt het hele verhaal uit.

Na wat testjes en alles mag ik weer zitten. 'Ik heb nog een vraag. Aan jou.' Zegt de dokter. Ik kijk hem aan. 'Wat vind jij er van?' Vraagt hij. 'Onnodige bullshit.' Mompel ik. 'Ik zou die mening veranderen, Louise. We hebben bij je vastgesteld, dat je een vorm van anorexia hebt.'

•~•