Because you saved me

Part 43

'Kan je hier even op staan?' vraagt mijn therapeut, Wendy. Ze glimlacht lief naar me. Ik doe wat ze zegt, en stap op de weegschaal. Ze noteert mijn gewicht op een blaadje, en ik stap er weer vanaf.

'Je hebt een mooi gewicht.' zegt ze, zonder op te kijken van haar blaadje. Ik glimlach kort naar haar. 'Kan ik gaan?' Mompel ik zonder haar aan te kijken. Ik kijk op als ik geen antwoord terug krijg. 'Uh, ja je mag gaan. Als je verder geen vragen hebt.' Zegt ze dan. Ik kijk haar dankbaar aan, en loop dan snel haar kamertje uit.

Wat heb ik een hekel gekregen aan therapie.

Ik loop richting de binnenplaats, en zie dat alles is versierd met slingers en ballonnen. Ik kijk verbaast rond. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik aan Zoë.

Ze kijkt op en laat een grote glimlach zien. Ze heeft een checklist in haar handen. 'Julia mag naar huis, ze weet het nog niet. Dus we gaan haar zo verrassen.' Zegt ze blij. Ik glimlach. 'Wanneer komt ze hier heen?' 'Over 10 minuutjes als goed is. Ze is nu nog bij therapie. We hebben haar therapeut gevraagd of ze niks kon zeggen over dat het de laatste keer is enzo.' Zegt ze en ze gaat weer verder met dingen afvinken.

'Peter!' Gilt ze. 'Heb jij de taart nou al neergezet?' 'Ja, hij staat hoor!' Roept hij terug. Dus ook daar zet ze een vinkje. 'Kan ik nog helpen?' Vraag ik. 'Nee, niet echt.' Glimlacht ze naar me.

Julia mag eindelijk weg hier, na 6 maanden. Toen ik kwam was ze eigenlijk al bijna beter. Alleen moest ze nog voor zekerheid wat langer blijven.

Ik zie Julia de binnenplaats inlopen, en ze kijkt met grote ogen rond. Dan opeens springt iedereen op, en worden er party poppers afgeschoten. 'Je mag naar huis! Roept Zoë hard. Haar ogen lijken bijna uit hun kassen te vallen. Dan komt er een immens grote glimlach op haar gezicht en begint ze te springen.

Ik heb in tijden haar niet zo gelukkig gezien.

•~•

Julia snijd haar taart in stukken. 'Wil je een stukje?' vraagt ze aan mij. Ik schud nee. Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Ik heb er echt geen zin in.' zeg ik zacht, en glimlach dan naar haar. Ze knikt begrijpelijk en legt wat stukjes op verschillende schoteltjes.

Iedereen loopt tussen de versieringen en de mensen door. Ik pak een glas met sap, en loop dan weer naar ons vrienden groepje toe.

'We gaan je wel echt heel erg missen.' zucht David. Julia glimlacht. 'Is niet nodig, ik kom jullie zo vaak mogelijk opzoeken. En als we hiervan allemaal bevrijd zijn zoeken we elkaar gewoon elke vakantie op.' zegt ze vrolijk. Ik glimlach ook.

•~•

{2 weken later}

'Louise, je moet naar je therapeut komen.' zegt Zoë die onze kamer in loopt. Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze haalt haar schouders op. 'Ik heb geen idee waarom.' zegt ze dan.

Ik loop het kleine kamertje weer in. Wendy gebaart naar me dat ik moet gaan zitten.

'Louise.' ik kijk haar aan, en zie een bezorgde blik op haar gezicht. 'Je bent sinds een paar weken enorm achteruit gegaan met je gewicht. Hoe komt dat?' vraagt ze. Ik zucht zacht, en haal mijn schouders op. Ze fronst. 'Dat weet je wel Lou.' zegt ze dan. Ik blijf stil en kijk naar beneden.

'Kijk. Als je hier ooit nog een keer weg wil, moet je er zelf ook achter staan dat je beter wil worden. Zonder jou eigen wil kunnen wij je ook moeilijker er vanaf helpen. Je ging zo goed aan het begin, waarom gaat het nu weer naar beneden?' Ik antwoord nog steeds niet.

'Niemand gaat je hier ooit dwingen om te eten. Maar je moet van je angst voor eten afkomen.' 'Dat stemmetje in mijn hoofd. Het stopt niet.' mompel ik zacht. 'Wat zegt dat stemmetje?' vraagt ze. Ik kijk haar kort aan.

Ze weet al lang wat dat stemmetje is. Ze vraagt het gewoon om te lijken alsof ze me helpt.

'Het blijft herhalen dat ik dik ben en niet mag aankomen.' ik vecht tegen tranen, die in mijn ooghoeken branden. 'Alle mensen hebben hier zo'n stemmetje, de ene erger dan de ander. Maar iedereen leert het te negeren, dus jij kan dat ook. Probeer er tegen in te gaan, zeg tegen het persoon in je hoofd dat hij mag oprotten.' Ze gaat rechtop zitten in haar stoel. 'Val dood kut gedachtes!' roept ze hard en ze gooit haar armen in de lucht. Ik kijk haar met een zachte lach aan. Er ontsnapt een traan, en rolt over mijn wang. 'Hey, we gaan er samen boven op komen okay? Mij is het ook gelukt, dus jou lukt het ook.' glimlacht ze terwijl ze naar mij toe buigt. Ik kijk haar vragend aan. 'Heb jij dit ook allemaal gehad?' vraag ik. Ze knikt.

'Ik was 17 geworden, net mijn verjaardag achter de rug. Ik stond op die stomme weegschaal, en ik schrok me dood.' zegt ze en ze kijkt glimlachend naar beneden. 'Ik heb hier ook gezeten. Ze hebben me zo veel gesteund, dat ik het na een aantal maanden zelf kon.' Ze kijkt weer naar mij. 'Ik was er zo mee geobsedeerd, en had het idee dat ik nooit meer beter zou worden. Maar toch is het ze gelukt, daarom wou ik hier mijn baan van maken. Mensen helpen met dezelfde problemen die ik ook heb gehad.' zegt ze dan. Ik glimlach kort.

'Je komt er wel Lou, we gaan er echt alles aan doen om dat stemmetje uit je hoofd te werken. Heb er vertrouwen in, dat is al een hele grote stap.'

•~•

Hoihoii ik ben een gelukkig mens. Wou ik even mededelen. Groet.