Because you saved me

Part 42

Ik pak de huistelefoon, en zoek naar het nummer van pap. Als ik hem heb gevonden, druk ik op het groene knopje. Hij gaat over, maar even later krijg ik de voicemail. Ik zucht kort.

'Anne?' roep ik door het huis. Het blijft stil. Ik roep nog een keer haar naam, en dan krijg ik wel reactie. 'Hey Lou!' Ik hoor een deur open gaan, en weer dicht vallen. En even later zie ik mijn zus boven aan de trap staan.

'Hoe is het met je?' vraagt ze terwijl ze naar beneden loopt. Ik glimlach naar haar. 'Het gaat steeds beter. Met jou?' vraag ik dan. Ze haalt haar schouders op. 'Alles is nog steeds een beetje een chaos hier. Maar het gaat prima hoor.' antwoord ze.

'Heb je tijd vanmiddag?' vraag ik. Anne kijkt op van haar telefoon. 'Ja opzich wel.' 'We kunnen naar de stad. Ik mis onze shop tijden.' Lach ik. Ze grinnikt. 'Goed idee. Mam zien we toch niet voor 8 uur. We kunnen opzich dan ook wel eten in de stad, als je het goed vind?' vraagt ze. Ik knik instemmend.

•~•

We zitten op een gezellig terras, midden in de stad. Voor me staat een zalm salade, en een glas water. Meer kan ik nog steeds niet aan. Anne heeft mosterdsoep besteld met stokbrood.

Ik wil net een stuk zalm in mijn mond stoppen, als ik hem opeens zie staan. Ik verslik me bijna, maar slik het net optijd door.

Hij staat daar serieus, nog geen 5 meter van me vandaan, midden op het stadsplein. Het lijkt erop dat hij me nog niet heeft zien zitten. Snel gooi ik mijn haar voor mijn gezicht en kijk ik de andere kant op. 'Je ex vriendje?' hoor ik Anne lachend zeggen. Ik grinnik. 'Nee gelukkig niet. Dat is Jason.' mompel ik zacht.

Anne is even stil ik kijk langzaam omhoog en zie dat ze met grote ogen naar hem kijkt. 'Stop is met staren! Straks ziet hij ons.' zeg ik en zwaai even voor haar gezicht. 'Wow.' is het enige wat ze zegt. 'Die is veranderd.' Ik frons kort, en kijk naar hem.

En gelijk heeft ze. Sinds de laatste keer dat ik hem heb gezien is hij best veel veranderd. Ook al is dat maar een maand. 'Hoeveel kan je veranderen in 30 dagen?' vraag ik verbaast.

Hij heeft zijn haar veranderd naar een omhoog staand geval. Geen idee hoe je het omschrijft. Eerst had hij een soort Justin Bieber kapsel, wat er eigenlijk best schattig uit zag. Nu heeft hij een veel stoerdere look.

Ik zie hem onze kant op lopen, en snel kijk ik weer weg. 'Please zeg dat hij hier niet gaat eten. Please.' smeek ik. Anne kijkt nog steeds zijn richting op. 'Nope je gebeden hebben niet geholpen. Hij komt hier heen.' ik laat een korte kreun horen en richt me op mijn bord.

En jahoor, even later neemt hij plaats in het restaurant. Gelukkig niet op het terras. 'Okay lets go.' zeg ik en wil opstaan. Maar Anne beweegt niet. 'Nee, ik ga mijn eten niet verlaten voor zo'n stom kind. Bekijk het maar.' zegt ze. Ik kijk haar met puppy oogjes aan, maar het werkt niet. Ze blijft zitten. Ik zucht. 'Ik moet naar de wc.' zeg ik dan en vlucht snel naar binnen.

Na 10 minuten hier te hebben gezeten, is het echt tijd om weer naar onze tafel toe te gaan. In de hoop dat Anne al klaar is met eten, loop ik de wc weer uit. Met mijn hoofd omlaag loop ik de trap omhoog. Ik begin steeds meer te stressen.

Wat als hij me wel ziet?

Maar nog voordat ik boven ben bots ik tegen iemand op, waardoor ik bijna naar achter val van de trap af. Gelukkig is die man wel zo aardig om mij vast te pakken, voordat ik echt naar beneden stort. Ik kijk omhoog, en kom er achter dat het helemaal geen man is, maar fucking Jason.

Ik slik kort en kijk weer naar mijn schoenen. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen, en mijn handen beginnen te zweten.

Waarom ben ik zo zenuwachtig?

Als ik zie dat ik zijn ene hand nog steeds vast heb, trek ik hem snel los. Jason zegt niks, en beweegt ook niet. Ik besluit om niks te zeggen, en loop dan in een snel tempo, zonder hem nog een blik te geven, de trap op.

'Louise, wacht!' Hoor ik hem roepen. Maar ik reageer niet, en loop door. Ik ren haast het restaurant door, naar onze tafel. Gelukkig is Anne al klaar met eten. Ik roep snel een ober, en Anne betaalt het eten. Snel trek ik haar omhoog aan haar arm, en zo lopen we weg.

'Waarom was je zo lang in de wc?' vraagt ze. 'Ik botste vol tegen hem op.' zucht ik. Anne barst in lachen uit. Ik draai me om en kijk haar boos aan. 'Dat is niet grappig. Het was super ongemakkelijk.' Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Hebben jullie ruzie ofzo?' vraagt ze. 'Ja.. Zoiets.' mompel ik.

•~•

Bonjour kaaskeendjes van me. Ja ik heb aparte bijnamen voor mensen, leave me alone. Sorry dat jullie een maand moesten wachten op een hoofdstuk lol.