'Weet je het zeker dat het hier is?' fluistert hij. Ik knik, en loop zachtjes naar de struiken toe. Ik gebaar naar Jason dat hij stil moet zijn. Ik loop iets verder de bosjes in, en dan zie ik de boomhut. Ik kijk omhoog, en zie dat de ladder naar de ingang is weggehaald.
'Laura!' roep ik dan, op mijn allerhardst. 'Lou, please kom.' hoor ik een zachte stem zeggen. 'Ik kan niet omhoog, de ladder is er niet.' Ik hoor wat gerommel, en even later valt de ladder naar beneden. Ik klim omhoog, en fluister nog snel naar Jason dat hij beneden moet blijven.
Ik stap de boomhut in, en zie Laura opgerold in een hoekje zitten. Snel loop ik naar haar toe, en kniel bij haar neer. 'Lau, wat is er gebeurd?' Ik hoor alleen maar luide snikken. 'Wat heeft hij met je gedaan?' Vraag ik zacht. Ik trek haar in een knuffel, en direct slaat Laura haar armen om mij heen.
'Kom, we gaan naar huis.' Zeg ik na een korte stilte. Ze knikt zacht, en staat op. We klimmen de boomhut uit. Jason kijkt met een bezorgde blik naar Laura, als hij haar betraande gezicht ziet. We zijn net tussen de struiken vandaan, als Laura door haar benen zakt. Ze legt haar gezicht in haar handen, en begint hard te huilen. Ik kijk naar Jason, die haar optilt, en mee neemt naar de auto. Stil loop ik er achteraan.
•~•
Laura zit op de bank in een deken gerold. We hebben de tv voor haar aangedaan, maar ze lijkt er niet veel aandacht aan te geven. Ze ligt met haar hoofd op de rand van de bank.
'Wil je er over praten?' vraagt Jason. Ze haalt haar schouders op. 'Hoever is hij gegaan?' Ze is even stil. 'Hij heeft mijn maagdelijkheid van me afgepakt.' fluistert ze dan. 'Alsof het zijn allerdaagse bezigheid was.' Mijn mond zakt open.
'We moeten de politie bellen.' zegt Jason en hij staat op. 'Please, niet doen.' jammert Laura. Ik kijk haar vragend aan. 'Waarom niet? Wat hij heeft gedaan kan echt niet!' zegt Jason boos. 'Het kan niet. Je kan de politie er niet bij halen.' Tranen stromen weer over haar wangen.
•~•
'Hij heeft gedreigd.' Ik schrik op van Laura's stem. Ze heeft niet gepraat sinds gister middag toen ze op de bank lag in mijn huis. We zitten aan de keukentafel bij haar thuis. 'Waarmee?' vraag ik. 'Mijn familie. Hij zou mijn ouders wat aan doen als ik iets vertelde aan de politie. Of mijn kleine zusje.' fluistert ze. Met grote ogen kijk ik haar aan. 'Serieus?' Langzaam knikt ze. 'Hoe kon ik ooit verliefd zijn op die asshole.' Zucht ik.
Haar ouders zijn beide niet thuis. Haar vader is nog steeds op reis, hoorde ik laatst. En haar moeder weet ik niet. Rosa ligt boven te slapen. Ik kijk weer naar Laura, en zie haar stil naar buiten kijken met haar handen om een theemok.
'Hey.' mijn stem doet haar op kijken. 'Het komt goed okay?' zacht glimlacht ze. 'Dankje Lou, dat je er voor me bent.' zegt ze dan. Ik glimlach terug. 'Je bent mijn beste vriendin. Tuurlijk help ik je.'
'Noah had het er over dat Sven hem nog iets verschuldigd is.' Zegt Laura zacht. 'Weet jij wat hij bedoelt?' Ik schud kort mijn hoofd. 'Misschien drugs?' Laura kijkt op. 'Drugs? Sven?' Er klinkt verbazing in haar stem. 'Mensen zijn niet altijd hoe jij denkt dat ze zijn.' Zucht ik. Na een korte stilte knikt ze langzaam. 'Je hebt gelijk. Dit kan niet langer zo.' Ze staat op van haar stoel, en loopt naar de gang toe. 'Wat ga je doen?' Vraag ik haar. 'Met Sven praten.' is haar antwoord. Ik zucht zacht.
'Moet ik mee?' Laura loopt de woonkamer weer in en schud haar hoofd. 'Ik red het wel.' Zegt ze dan met een kleine glimlach. Ik loop naar haar toe en trek haar in een diepe knuffel. 'Ik ben er altijd voor je hè.' Zeg ik nog. 'Ik weet het, dankjewel.' Zegt ze met een nu wat grotere glimlach, terwijl ze zich uit onze knuffel trekt.
•~•
Ik kijk naar Jason, terwijl hij aan mijn deken aan het plukken is. We zitten in mijn slaapkamer, proberend een gesprek te voeren over wat er is gebeurd vlak voordat Laura belde. 'Ik, uhm... Ik had het niet moeten doen.' Zegt hij dan na een langdurige stilte. Zacht knik ik. Jason kijkt op. Ik zie een blik vol onzekerheid in zijn ogen. 'Gaat het, Jason?' Vraag ik dan. Hij haalt zijn schouders op en kijkt weer weg. Dit keer naar de muur. Ik schuif dichter naar hem toe. 'Hey, het is al goed. Het ging per ongeluk. En daarbij, het was even goed mijn schuld. Ik deed er in mee.' Hij kijkt weer naar mij. 'Dat is het niet.' Fluistert hij. Ik kijk hem met een frons aan. 'Wat dan?'
'Het ging niet per ongeluk.'
•~•
JA IK LEEF NOG HOOR MENSEN, HET IS NOG MOGELIJK.
Ik heb oprecht het wereldrecord langzaamste updater verbroken. Whoops.
JE LEEST
Because you saved me
Romance'Serieus, kap.' zeg ik geïrriteerd. Hij lacht, maar stopt niet. Ik sla met mijn hand op zijn hand, zodat hij stopt met tikken. 'Ik probeer voor mijn examen te leren. Please.' Ik kijk hem recht in zijn blauwe ogen aan. Er vormt een grijns op zijn gez...
