Because you saved me

Part 35

'Welkom hier, ik ben Olivia Davis.' Glimlacht de mevrouw die voor me staat, en ze schud mijn moeders hand. 'En jij moet Louise zijn, toch?' Ik knik en schud ook haar hand. Ze heeft bruine korte krulletjes, en stralende blauwe ogen. Ze heeft een lichtblauw blousje aan met een broek er onder. Ze is echt precies hoe ik een eigenaar van een kliniek had voorgesteld.

'Je staat al ingeschreven hier, dus dat is allemaal al geregeld.' Ze loopt een klein kamertje binnen, wat waarschijnlijk haar kantoor is. We nemen plaats op de stoelen tegenover het bureau. Ze legt ons allemaal dingen uit die ik moet weten, zoals de regels en hoe het hier is ingedeeld.

'Aan het begin ga je vooral leren werken met bepaalde doelen voor jezelf, en ook hoe je meer motivatie krijgt om door te zetten. We hebben twee keer in de week, op maandag en op vrijdag, een groepsgesprek. Dan hebben we het over jou doelen van die week en of je die hebt gehaald aan het eind van de week. En je hebt een keer in de week therapie. Klinkt allemaal heel veel, maar het valt uiteindelijk heel erg mee.' Glimlacht ze. Ik knik zachtjes, en frunnik ondertussen aan de touwtjes van mijn trui.

'En we begrijpen natuurlijk dat het een enorme stap is om weer normaal te kunnen eten. Daarom beginnen we langzaam, en maken we steeds een grotere verandering. Er lopen hier allemaal meiden en jongens van jou leeftijd. En natuurlijk ook leidinggevenden, aan wie je altijd hulp mag vragen. Je mag ook naar mij toe komen als je ergens over wil praten of als je iets te lastig vind. We dwingen je niks, dus als je het te zwaar vind gaan mag je dat gewoon aangeven.' Vertelt ze. Ik glimlach zachtjes.

Ik heb hier zo geen zin in.

'In de weekenden word je weer opgehaald, en kan je tijd doorbrengen met je familie en vrienden.' Zegt ze. 'Mag ik ook door de weeks met mijn vrienden bellen enzo?' Vraag ik. Ze knikt. 'Tuurlijk mag dat! In de eerste twee weken alleen nog niet. Dan mag je ook geen telefoon gebruiken. Maar daarna mag je bellen hoeveel je wilt.' Zegt ze. Ik zucht onhoorbaar.

'Dit is Zoë, zij gaat je vandaag rond leiden.' Zegt Olivia en ze wijst naar een meisje, met lang bruin haar. Ze glimlacht naar me. 'Ze is trouwens ook je kamergenoot.'

Zoë laat me de eetzaal zien, en de woonkamer. En ook de jongens kant en de meiden kant. 'Jongens en meisjes slapen dus in een apart gedeelte. We eten wel in dezelfde ruimte.' Zegt ze. Ik knik. We lopen de gang door, en komen uit bij een soort binnentuin. Ik zie allemaal meiden op het gras zitten, en op bankjes. 'Dit is onze tuin. We hebben naast het gebouw ook nog een grasveld, maar daar voetballen de jongens eigenlijk alleen maar op. Maar als je van voetbal houd, mag je mee doen hoor.' Lacht ze. Ik grinnik. 'Nee dank je.' We lopen de tuin weer uit, richting de meiden slaapkamers. 'En dit is onze slaapkamer.' Zegt ze en ze opent een deur. Ik kijk rond, en zie aan allebei de kanten van de kamer een bed staan. De ene kant van de kamer is vol met versiering, lichtjes en posters. En de andere kant is leeg. 'Je begrijpt denk ik al wel welke kant van jou is.' Lacht ze. Ik knik en loop de kamer verder in. Ik zet mijn tas op het bed neer en kijk naar de kant van Zoë. Alles is in een lichtroze kleur. 'Ja sorry, ben een beetje obsessed met roze. Ik hoop dat je het niet erg vind.' Grinnikt ze. Ik schud nee. 'Roze is wel fancy.' Lach ik. 'Mijn vorige kamergenoot is net een weekje weg. Daarom slaap jij vanaf nu weer hier.' Zegt ze. 'Hoelang ben je hier al dan?' Vraag ik. Ze is even stil. 'Ik denk ongeveer een maand nu.' Antwoord ze. 'En helpt het ook?' Ze knikt. 'Best wel ja, ik ben echt blij dat ik hier heen ben gegaan. Ze helpen je goed.'

'Kom! Ik ga je voorstellen aan de andere mensen hier.' Zegt ze en ze trekt me omhoog van mijn bed af. Ik heb net de meeste spullen een beetje uitgepakt en neergelegd. 'Iedereen is hier heel aardig, ik denk omdat we hier elkaar heel erg begrijpen enzo.' Zegt ze terwijl we naar de woonkamer lopen. Iedereen kijkt op, als we naar binnen lopen. 'Hey guys! Dit is Louise.' Zegt ze en ze stapt opzij. Ik glimlach. Een meisje met twee blonde vlechten in haar haar, staat op. Ze loopt naar me toe en trekt me in een knuffel. 'Ik ben Julia, welkom hier.' Zegt ze glimlachend.

We zijn er bij gaan zitten, op de bank. En we praten ondertussen over van alles. Ze hebben nog niks gevraagd over mijn eet-stoornis of waarom ik hier zit. Dat is echt fijn, gewoon even ergens anders met mijn hoofd. Ons gesprek word onderbroken door luid geschreeuw van de gangen. 'Hey dames! Mogen we het theekransje joinen?' Roept een jongen met bruin warrig haar, die binnen komt lopen. Er komen nog allemaal andere jongens achter hem aan naar binnen. Ze gaan zitten op de bank tegenover ons. Ik kijk ze een voor een aan. 'Hey, jij bent toch dat nieuwe meisje?' Zegt die jongen, die als eerste binnen kwam. Ik knik. 'Wat is je naam?' 'Louise.' Antwoord ik. 'Leuke naam, ik ben David.' Zegt hij met een big smile. Ik glimlach ongemakkelijk terug. 'Ja super leuk dat jullie hier zijn, maar jullie mogen nu wel weer op rotten.' Zegt Zoë, en ze probeert David de bank af te duwen, wat niet echt lukt. Hij slaat zijn arm om haar middel en draai haar in een beweging om, en even later zit ze op zijn schoot. 'Ik haat je.' Mompelt ze. 'Hou ook van jou hoor.' Zegt David grinnikend. 'Ze hebben een relatie.' Fluistert Julia in mijn oor. Ik knik langzaam. 'Zoiets dacht ik al.' fluister ik terug. Ze grinnikt zacht.

'Oh shit, heb ik de meeting met mijn babes gemist?' ik kijk naar de deur van de woonkamer, en zie iemand die me bekend voor komt.

'Louise!' 'Peter?'

•~•

PETEERR IS TERUG! Niet dat ie ooit echt weg is geweest ofzo maar okay whatever.