Your Witchwolf Mate [Voltooid]

Hoofdstuk 23

Liam

Zodra Ariana valt ren ik haar richting op en til haar op. Na een tijdje wordt ze wakker. 'Hee.' Er ontstaat een kleine glimlach op haar gezicht. 'Hebben we gewonnen?' Ik knik. 'Dankzij jullie.' zegt hij. 'Mooi.'

Ariana

'Mooi.' Zeg ik. Mijn herinneringen komen weer langzaam terug. 'Waar zijn Pj en Isabella?' Vraag ik zacht. 'Ik haal ze wel.' Even later komen ze naar binnen. Ik ga recht zitten met veel moeite. 'Sorry dat ik tegen je snauwde.' Zeg ik als ze vlak bij staan. Isabella lacht verlegen. 'Niet erg hoor, bedankt dat je me hebt gered.' Zegt Isabella. Ik zie dat ze het meent. 'En uh Pj.. Sorry dat je door mij je mate moest afwijzen..' Hij haalt zijn schouders op. 'Zo erg is het niet. Ze begon me al te irriteren.. En ze heeft jou pijn gedaan.' Zegt PJ. Ik begin te lachen. 'Nou dan heb ik toch nog iets goeds gedaan.

'Ranaia, je bent sterk. Sta op en loop de deur uit. Toon geen zwakte, anders zullen ze je zwak noemen.'

Ik sta op uit Liam's bed en loop de deur uit. 'Hè, je moet wel blijven liggen.' Ik schud met mijn hoofd. 'Nee Pj, ik toon geen zwakte. Mijn wond is toch al geheeld?' Hij knikt alleen maar. Samen met Jay, Liam en Noëlle ga ik naar mijn huis als wolf. Alsof ik wist dat mijn ouders zo boos zouden worden dat wij onze leven riskerde tijdens een gevecht.

'Zijn jullie helemaal gek geworden?! Mee vechten?! Jullie riskeren je leven!' Schreeuwt mijn moeder naar ons. Toen we thuis kwamen kregen we meteen de volle lading. 'Mam, rustig we leven nog.' Mompelt Jay. 'Rustig? Rustig? Ik moet rustig doen!?' Schreeuwt ze weer.
'Mam doe nou eens rustig, je hoeft niet te schreeuwen!' Roep ik naar haar. 'Ariana, je mag Liam voor een tijdje niet zien hij heeft slecht invloed op je.' Zegt mijn vader kalm. Met grote ogen kijk Liam en ik elkaar aan. 'Pap dat kan je niet menen dat is echt gemeen!' Roept Jay. 'Pap dat meen je niet.. Toen jij en mam erachter kwamen dat jullie mates waren werden jullie toch ook niet uit elkaar gehaald?' Waarom komt niemand mij helpen...
Helpen?...

'Onthoud de code die ik je heb geven ooit zal je het nodig hebben Ranaia. Waarschijnlijk binnen nu en tien jaar. Er zullen veel mensen vragen om die code. Geef het ze niet. As iemand je begeleid naar een kluis onthou dat locatie oké?' Ik knik.

'Kom mee!' Noëlle, Jay en Liam kijken me raar aan. Ik loop naar buiten. Natuurlijk roepen mijn ouders mij terug maar ik negeerde ze. 'Waar gaan we naar toe?' Vraagt Noëlle. 'Volg me nou maar gewoon.' Snauw ik haar af. 'Gaan we in wolf, of gewoon wolvensnelheid rennen.' Vroeg Jay. 'Wolvensnelheid.' Ik begin te rennen.

Noëlle rent naast mij. De jongens rennen achter mij. 'Waar gaan we naar toe?' Vraagt Noëlle via mindlink. 'Weet je nog gister toen ik heb had over een code? Nou er zit iets in dat ik binnen nu en tien jaar nodig zal hebben, ik heb hem nu nodig.' Zeg ik tegen haar.
'Je vecht wel voor je liefde hè? Ik zeg: vecht harder dan je kan.' Allebei stoppen we met rennen en geven elkaar een stevig knuffel. 'Dank je.' Mompel ik terwijl er tranen uit mijn ogen komen. 'Ahw moet Ariana huilen?' Zegt Jay. Beide negeren we hem. 'Ug.. Noem mij geen Ariana, dat is mijn naam niet.' Ik weet het niet, maar sinds ik er achter ben gekomen dat Ariana mijn naam niet is voelt het niet goed om zo genoemt te worden. 'Hoe heet je dan?' Vraagt Liam verward. 'Ranaia.' Zeg ik. Hij fronst. 'Hoe?!' Vraagt Liam weer. 'Ra-na-ia.' Zeg ik met veel articulatie. Noëlle en ik kijken elkaar aan en beginnen tegelijk te lachen. Soms mis ik onze zussen momenten. Ik weet dat ik altijd op haar kan rekenen. Hoe erg ik haar ook soms mag haten ze blijf altijd mijn zus. Ja ze is eerder geboren dan ik, daarom haat ik haar.

------------------------------------------------------------------------