He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

8// dan waren ze er nog

Pov Savanna

Na een lange tijd lopen, komen we eindelijk aan bij het hutje. Mijn voeten doen pijn en mijn enkels zijn gezwollen. Rosita en Skyler maken het walker vrij en daarna lopen we naar binnen. Ik laat me op de bank ploffen en zet mijn tas op de grond. Ik open hem en trek er een flesje water uit. Ik neem een slokje en geef de rest aan Violet.

Ze komt naast me zitten en pakt mijn hand. 'Morgen is het precies twee jaar geleden he?' zegt ze. Ik knik langzaam. 'Daarom was je zo kortaf net he?' vraagt ze. Alweer knik ik. Ik rommel wat in mijn tas en haal de foto en ketting te voorschijn. 'Hier. Deze is voor jou. In dat winkeltje was dit het gene wat ik wou pakken toen ik werd aangevallen.' zeg ik zacht en geef haar de ketting. 'Ik zal hem altijd bewaren.' zegt ze en doet hem om. Ze glimlacht even naar me.

Ik trek haar in een omhelzing. 'Waar hadden we nu gezeten als pap en mam er nog waren geweest?' vraagt Violet zacht. 'Geen idee maar ik weet wel dat we veilig zouden zijn.' zeg ik tegen haar. 'Wat als we die dag gewoon niet aanwezig waren op de boerderij?' zegt ze met een krakende stem. 'Dan waren ze er nog.' zeg ik zacht en hou haar stevig vast. 'Dan waren ze er nog.' mompelt Violet me na.

We kijken samen naar de foto van ons vieren. Mama met haar lange blonde krullende haar. Papa met zijn rossige bruine haar en dan ik samen met Violet op mijn schoot. De foto is vlak voor dit alles genomen. Hier waren we nog echt gelukkig.

Vaak bij situatie's spelen er altijd een aantal zinnetjes in mijn hoofd af. Wat zal mama zeggen als ze hier was? Wat zal papa doen in mijn plaats? Zou hij me op mijn donder geven als ik zou schelden? Zou ze me dankbaar zijn voor het veilig houden van Violet?

Ik knipper de tranen weg. Ik stop de foto gauw weer in mijn tas en kijk naar Violet. Het is alleen nog wij twee. Ik knijp even in haar hand. 'Het is vrij rustig nu. Jullie vieren kunnen gaan slapen.' zegt Abraham. Ik schud mijn hoofd. 'Vio jij gaat slapen. Ik blijf wakker.' zeg ik. 'Sav je hebt me eigenlijk nooit verteld waarom je niet graag slaapt.' zegt ze. 'De nachtmerrie.' zeg ik zacht.

'Ga maar slapen. Het komt wel goed.' zeg ik en geef haar een kus op haar voorhoofd. Langzaam sluit ze haar ogen. Ik wrijf met mijn hand over haar arm heen. Na een tijdje slaapt ze. Ik sta op en loop naar het raam. 'Waar gaat je nachtmerrie over?' vraagt Skyler. 'Over de dag dat mijn ouders omkwamen. Het blijft me achtervolgen al twee jaar lang. Daarom slaap ik niet graag ook al weet ik dat ik de rust nodig heb.' zeg ik zacht tegen Skyler. 'Het is oke. Je hoeft voor niks bang te zijn. Het is maar een nachtmerrie en het zal niet opnieuw gebeuren.' zegt ze en knuffelt me.

'Meestal laat ik mensen niet zo dichtbij komen. Maar voor jou maak ik een uitzondering.' zeg ik en glimlach even. We kletsen nog wat en daarna gaat Skyler slapen. Ik ga maast Abraham staan. 'Dus zijn jullie al lang onderweg?' vraag ik. 'Ja.' zegt hij met een strak gezicht en kijkt naar buiten. Het grote geweer hangt langs zijn schouder. 'En jullie dan?' vraagt hij.

'Twee jaar alleen met mijn zusje. Daarvoor woonden we op een boerderij ver van de walkers vandaan.' zeg ik en staar ook naar buiten. Er staan veel sterren aan de hemel. Voor elke walker die is overleden. Voor elke walker die ooit een normaal mens was. 'Als we in Washington zijn dan zal dit alles snel opgelost zijn en zullen jullie niet meer hoeven te vluchten voor je leven.' zegt hij met een zware stem. 'Dat hoop ik dan maar.' mompel ik.

Mijn ogen gaan even naar Violet die heerlijk ligt te slapen. Ik moeten hopen dat het lukt. Het moet wel. We kunnen zo niet langer meer leven. We moeten hopen.

The last thing that dies is hope.