He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

19// mijn vader was alcoholist

Pov Savanna

Het hek wordt open gemaakt en Michonne rijdt naar binnen. We laden de spullen uit. Ik neem de viool koffer en mijn tas mee naar mijn kamertje. Ik zet mijn tas neer en leg mijn mes en pistool op het kastje neer. Voorzichtig maak ik het koffertje open en haal ik de viool eruit.

Met trillende vingers pak ik de viool goed vast. Met de andere hand breng ik de strijkstok naar de snaren en begin te spelen. Ik sluit mijn ogen en alles gaat vanzelf. Althans zo lijkt het te gaan. Het geluid van de viool vult de ruimte. Het galmt door de gangen waardoor ik alles even vergeet.

Ik lijk even afgesloten van iedereen waardoor ik niet in de gaten heb, dat er mensen voor mijn kamer staan te luisteren. Ik open mijn ogen en zie Mika en Lizzie in mijn kamertje staan. Terwijl ik buiten geroezemoes hoor. 'Wow jij kan goed spelen. Van wie heb je het geleerd?' vraagt Lizzie. Ik haal diep adem en knipper de tranen weg. 'Van mijn moeder. Ik heb het geleerd van mijn moeder.' zeg ik met een brok in mijn keel.

'Kun je het ons ook leren?' vraagt Mika. 'Natuurlijk kan dat. Kom maar hier.' zeg ik. Ik ga op het bed zitten en Mika komt er naast zitten. 'Je houdt hem zo vast en met de andere hand hou je de strijkstok vast.' zeg ik. Ze probeert wat. 'Nee kijk zo.' zeg ik lachend en doe het voor waarna ik enkele klanken laat horen.

Ik geef haar de viool weer en laat haar er wat mee prutsen. Ik sta op en schuif het gordijntje opzij. 'Ik denk dat je het nu aan meerdere moet gaan leren inplaats van alleen aan mij.' lacht Carl. Ik lach even. 'Het is leuk om te spelen. Het doet me herinneren aan de goede oude tijd.' zeg ik. 'Ik dacht dat je die liever vergat.' zegt Carl. 'Sommige momenten vergeet ik liever.' zeg ik zacht waarna ik weg loop.

'Hey wacht hoe bedoel je sommige momenten?' vraagt hij en rent achter me aan. 'De slechte momenten.' zeg ik zacht. 'Wil je er over praten?' vraagt hij.  Ik besluit hem in vertrouwen te nemen. Soms kan het goed zijn je hart te luchten. Ik zucht. 'Ik vertel het je. Maar niet hier.' zeg ik waarna ik de tombes in loop. 'Wat zijn de slechte momenten dan?' vraagt hij.

'Allereerst moet je zweren dat je het niet doorverteld.' zeg ik. 'Oke dat zweer ik.' zegt hij. 'Oke niemand weet dit van mij, maar vroeger was het niet altijd even leuk. Mijn vader was alcoholist. Ik was samen met mijn moeder vaak de pineut. Ik werd vaak geslagen. Het werd minder toen dit alles begon want de alcohol raakte op. Hij werd vriendelijker maar leek niet te beseffen wat hij al die tijd had gedaan. Daarom praat ik niet graag over het verleden.' zeg ik zacht. 'Oh wat erg.' zegt Carl geschokt.

'Mijn moeder zorgde veel voor me. Verzorgde mijn wonden als mijn vader weer eens dronken thuis kwam, leerde me hoe ik moest koken, hoe ik viool moest spelen. Ze leerde me van alles. Ik heb haar een ding beloofd toen ze werd overmeesterd door de walkers. En dat was Violet veilig houden. Dat is mislukt Carl. Ik kon het niet. Ze hadden haar gewoon te pakken.' zeg ik zacht.

Carl neemt me in zijn armen. Het voelt raar maar fijn. Gewoon iemand die me in zijn armen neemt en me troost. 'Nu je dit weet, weet je meer over me dan iemand ooit gedaan heeft.' zeg ik zacht. 'Je hebt het nooit aan iemand verteld?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nooit, niet aan familie, niet aan vrienden of buren aan niemand niet.' zeg ik zacht. 'Waarom dan wel aan mij?' vraagt hij voorzichtig. 'Ik weet het niet Carl. Misschien omdat je speciaal bent.' zeg ik zacht en laat hem los. Ik kijk hem even aan en loop dan terug naar mijn kamertje.

'Hey Mika en Lizzie.' zeg ik als ik zie dat ze nog steeds aan het oefenen zijn. 'Ik krijg het maar niet onder de knie.' zegt Mika. 'Geeft niet. Het kost tijd. Alles gaat niet vanzelf daarvoor moeten we leren.' zeg ik tegen haar en neem de viool van haar over.

'Kun je nog iets spelen?' vraagt Lizzie. 'Ja. Dit liedje speelde mijn moeder vroeger heel vaak.' zeg ik zacht en begin te spelen. De prachtige noten galmen door de kamer heen.

Net zoals vroeger.