He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

16// hij staat je leuk

Pov Savanna

Na een tijdje heeft Judith haar flesje op en neemt Carol haar weer van me over. 'Carl kan ik je iets vragen?' vraag ik. 'Natuurlijk.' zegt hij. 'Ik wil graag terug naar de plek waar mijn zusje is overleden. Ze droeg een ketting en die zou ik graag willen. Als aan denken. Je begrijpt het wel denk ik.' zeg ik zacht. 'Ja we kunnen wel terug. Dan vragen we Michonne wel mee'.' zegt hij. 'Dank je.' zeg ik.

'Kom, dan gaan we weer naar buiten.' zegt Carl. Ik knik en strompel achter hem aan terwijl ik hem probeer bij te benen. 'Carl niet zo snel.' mompel ik. 'Oh sorry.' zegt hij en wacht even op me. 'Dus wat gaan we doen?' vraagt hij als ik bij ben. 'We kunnen voorkomen dat het hek neer gaat door walkers te vermoorden.' zeg ik. 'Is goed.' zegt hij en zo lopen we door naar het hek.

Ik pak het kapmes weer en begin te steken. De levenloze lichamen vallen op een hoop in elkaar. 'Kom dan.' roep ik. Het gegorgel is zo luid en de walkers drukken zich tegen het hek. 'We moeten ze hier echt weglokken.' roep ik. 'Blijf steken.' roept Carl. 'Het zijn er te veel op zo'n klein stuk.' roep ik. En dan schiet er een idee te binnen.

'Ik heb een plan.' roep ik. De mensen vanuit de gevangenis komen aan rennen en pakken de wapens die aan het hek hangen. 'Hey assholes. Deze kant op.' roep ik en maak met mijn zakmes een snee in mijn vinger. Het bloed sijpelt eruit en dat smeer ik aan het hek. De horde verspreid zich nou over het hek zodat we ze beter kunnen pakken.

Na een tijdje is meer dan de helft al uitgeschakeld. 'Voor nu is het wel genoeg.' zegt Carl. Ik knik en hang het kapmes op. Samen lopen we naar de gevangenis. 'Ik ga Michonne even zoeken.' zegt Carl en loopt weg. Zelf loop ik naar het kamertje waar ik geslapen heb.

Ik schuif het gordijntje opzij en loop naar binnen. Er liggen drie stapeltjes kleding op het bed en een flesje water. Ik glimlach even. Ik laat me op mijn bed vallen. Ik zucht even. Niet zomaar een zucht. Een zucht van verveling. Ik weet niet wat ik moet doen. Daarbuiten had ik altijd wel wat te doen. Maar nu heb ik tijd en ben ik veilig dus hoef ik niks meer te doen.

Ik grijp mijn tas en zoek mijn aansteker en een kaarsje. Ik zet hem op het kastje en steek hem aan. Ik leg de foto erbij. 'Mam, pap, het is me niet gelukt. Ze.. ze hadden haar te pakken. Twee jaar lang is het me gelukt. En nu, nu ging het mis. Ik hoop dat ze gauw bij jullie is. Ik hoop dat jullie haar gauw zien. Ik mis jullie nog elke dag. Al twee jaar lang. Nu moet ik Violet ook missen. Ik zit nu in een kamp. Ik ben veilig dus geen zorgen. Er zijn lieve mensen hier. Ik zal jullie blijven missen. Niemand kan jullie vervangen. Pap, mam, Violet, ik hou van jullie alle drie en het spijt me.' zeg ik zacht. De tranen biggelen over mijn wangen.

Plots schuift het gordijntje opzij. Ik schrik me rot als Carl binnen komt lopen. 'He..heb je het gehoord?' stotter ik. Hij knikt langzaam. 'Ohw.' is het enige wat ik uit kan brengen. Ik veeg ondertussen de tranen weg. 'We gaan vanmiddag nog terug naar de plek.' zegt hij en komt naast me op het bed zitten. 'Dank je. Dat betekend veel voor me.' zeg ik zacht. 'Dat weet ik. Ik weet dat het veel voor je betekend.' zegt hij en legt zijn hand even op mijn schoot.

Het valt me eigenlijk nu pas echt op hoe knap hij is. 'Waarom heb je de hoed op?' vraag ik. 'Van mijn vader gekregen toen we op de boerderij van Hershel zaten. Het is eigenlijk zijn sherif hoed.' zegt hij. 'Hij staat je leuk.' zeg ik. 'Je praat wel meer als gister zeg.' lacht hij. 'Gister was ik in shock, vandaag probeer ik door te gaan met mijn leven.' mompel ik.

'Zijn jullie klaar? Hoe sneller we gaan, des te meer tijd we nog hebben om naar eten te gaan zoeken.' zegt Michonne die haar hoofd om het hoekje steekt. 'Kom we gaan.' zegt Carl en pakt mijn hand.

Holaaa

Ik heb het boek nu al helemaal afgeschreven(eigenlijk al lang maarja). Tot h65, dus nu komt er elke dag een updateee.