He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

18// wil je een stukje spelen?

Pov Savanna

Ik sluit mijn ogen even. 'Dit is echt zo lekker.' zeg ik als ik het laatste stukje in mijn mond stop. 'Hier stop ze maar in je tas. Dan blijft dit ons lekkere geheim.' lacht hij. Ik begin even te lachen en stop het in mijn voorvakje. Verder stop ik de blikken eten in mijn tas.

'Sav? Mag ik je zo noemen trouwens?' vraagt Carl. 'Ja natuurlijk.' zeg ik. 'Wil je wat over je zelf vertellen?' vraagt hij. Ik knik en begin te vertellen. 'Ik was erg anders vroeger. Verlegen en lief. Nu is dat wel anders. Nu gaat het om overleven.' zeg ik zacht. 'Wat deed je vroeger graag?' vraagt hij. 'Ik speelde graag viool.' zeg ik zacht terwijl ik mijn tas op mijn rug zwaai.

'Kom laten we verder gaan. Ik praat niet graag over mijn verleden.' zeg ik zacht en loop het huis uit. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee dat is het niet, ik praat er gewoon niet zo graag over. Ik focus me liever op mijn toekomst. Het verleden is gebeurd.' zeg ik. 'Is goed. Ik zal er aan denken.' zegt hij.

Ik knik en loop naar het volgende huis. Ik trap de deur open en klop erop. Na een tijdje wachten loop ik naar binnen. Ik loop naar boven en check alles. 'Veilig.' roep ik van boven. 'Hier ook.' roept Carl. Hij loopt de trap op. Ik loop een kamer in. 'Savanna? Kom is hier.' roept Carl.

Ik loop naar hem toe en zie hem staan met in zijn handen een viool. 'Carl are you serious?' roep ik. 'Wil je een stukje spelen?' vraagt hij. 'Hoe kom je er eigenlijk aan?' vraag ik. 'Ik zag hem liggen bij het vorige huis. Toen je het vertelde en weg liep, besloot ik het mee te nemen.' zegt hij en geeft hem aan mij. Twijfelend pak ik de viool met de strijkstok aan. 'Toe, speel alsjeblieft.' zegt hij.

Ik begin langzaam te spelen. Na al die jaren kan ik het nog steeds. Langzaam beginnen de tranen te lopen. Ik stop met spelen. 'Wauw dat was echt goed.' zegt Carl. 'Dank je.' zeg ik en veeg de tranen weg. 'Je kan hem mee nemen. Dan kan je altijd nog spelen.' zegt Carl en geeft me het koffertje van de viool. 'Is goed maar op een voorwaarde.' zeg ik lachend. 'Nou?' vraagt hij. 'Ik leer je spelen.' zeg ik. 'Vooruit dan.' zegt hij lachend. Ik kijk hem glimlachend aan. 'Kom we moeten verder.' zeg ik en begin het huis te doorzoeken.

Zoals we hadden gezegd waren we na twee uur weer terug op de plek. 'Veel gevonden?' vraagt Carl aan Michonne. Ze knikt en laat de volle tassen zien. 'Hier zullen ze blij mee zijn.' zegt Carl. 'Wat hebben jullie daar in dat koffertje?' vraagt Michonne. 'Een viool.' zeg ik. 'Waarom? Onze prioriteit is eten en jij neemt een viool mee.' roept ze. 'Michonne rustig. Ik heb haar die gegeven.' zegt Carl. Ze zegt niks en loopt langs me heen.

'Ze mag me niet.' zeg ik als ze ver genoeg is. 'Tuurlijk mag ze je wel alleen je moet haar vertrouwen winnen.' zegt hij. 'Hoe?' vraag ik. 'Door gewoon jezelf te zijn en te laten zien dat er niks kwaads in je schuilt.' zegt hij en loopt naar de auto. 'Mezelf zijn.' mompel ik. Kan ik nog wel mezelf zijn in deze wereld? Na alles wat we hebben mee gemaakt, kan iemand zich zelf überhaupt nog zijn?

Elke dag gaat het om leven of dood en dan moet ik mezelf zijn? Hoe kan ik me zelf zijn als er mensen hier lopen te vechten voor hun leven? Ik zucht even en kijk om me heen. 'Sav kom je nog?' roept Carl. Ik knik en loop op de auto af.

Ik stap in de auto en kijk naar mijn enkel. 'We kunnen maar beter terug voordat je straks helemaal niet meer kan lopen.' zegt Michonne en start de auto. Ik knik en leg mijn hoofd tegen het raam van de auto. Ik pruts wat aam het zilveren hangertje van de ketting.

Ik vraag me af hoe het met Skyler en Aria is. Zouden ze nog in leven zijn? Zouden ze het gered hebben en zou ik ze ooit terug zien? Ik hoop dat ik gauw antwoord krijg op die vragen.

Ik voel de ogen van Carl in mijn rug branden. Waarom heeft hij me gered die dag. Hij had me beter kunnen laten sterven. Samen met mijn zusje.