He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

21// vreselijke jeugd

Pov Savanna

'En waar speelde je vroeger graag mee?' vraag ik. 'Ik speelde graag met poppen of buiten.' antwoord Mika. Ze doet me denken aan mijn zusje. Ze lijken erg op elkaar en ik weet zeker dat als Violet hier was geweest, ze vriendinnen waren geworden. Ik begin te lachen om een mop die Mika verteld. Beide liggen we in een deuk als Carl aan komt lopen.

Hey Mika. Hey Savanna.' zegt hij en kijkt me even aan. 'Ik ga naar binnen. Zie je gauw weer Sav.' zegt Mika en rent weg. 'Je kan goed met haar opschieten.' zegt hij. Ik kijk naar de grond. Wat doet hij met me?

Ik houd mijn lippen stijf op elkaar en pruts aan mijn ketting. 'Ze doet me aan iemand denken.' zeg ik na een tijdje. 'Mika doet je denken aan je zusje he?' vraagt hij. Boem die was raak. Ik knik. 'Ik mis haar.' zeg ik zacht. 'Ze is nu veilig in de hemel waar niks haar nog kwaad kan doen. Daar is ze pas echt veilig.' zegt hij en kijkt naar de grond. 'Je hebt gelijk. Daar is ze veilig.' fluister ik zacht en geef hem daarna een knuffel.

Hij heeft gelijk. Daar is ze veilig. Geen wereld vol of walkers of mensen die je proberen te vermoorden. Niet hoeven verhongeren en te verwilderen. Niet elke dag met een oog open te hoeven te slapen. Rust. Dat is wat ze nu heeft daar boven. 'Ik wou nog verder met je praten. Je liep zo straks weg.' zegt Carl. Ik laat hem los en kijk hem even aan. Ik knik snel even.

'Wanneer begon het?' vraagt hij terwijl we beginnen te lopen. 'Ik was zeven jaar. Ik betrapte mijn vader die stiekem naar binnen sloop. Voor ik het wist had ik een hand afdruk op mijn wang staan.' zeg ik zacht. 'Hij vertelde een of ander verhaal dat als ik het aan iemand zou vertellen ik zou mee worden genomen door een monster. Natuurlijk geloofde ik zijn bullshit. Ik was zeven dus ik wist niet beter. Op een dag was mijn vader zo boos dat het niet alleen bij slaan bleef. Met een scherf glas geeft hij dit op me achter gelaten.' vervolg ik mijn verhaal. Ik trek mijn shirt iets omhoog waardoor mijn grote litteken te voorschijn komt.

'Hij heeft dit gedaan? Hij heeft dit gewoon gedaan?' roept Carl boos. Ik knik. 'Als ik het iemand zou vertellen zou het alleen maar erger worden. Mijn vader was een goede man als hij niks gedronken had. Dan kwam hij vrolijk thuis, doen alsof er niks aan de hand was en het pak slaag de vorige avond nooit gebeurd was. Ik was niet zo zeer boos dat hij het bij mij deed, liever bij mij dan bij mijn zusje. Een keer gaf hij haar een tik. Ik werd woedend. Hij heeft me die avond helemaal in elkaar geslagen. Ik had een gebroken neus en rib. Maar ik had het voor mijn zusje over. Ik deed er alles aan om haar veilig te houden.' zeg ik zacht.

Ik ben blij dat ik het eindelijk aan iemand heb kunnen vertellen. Mijn vader gaf me een vreselijke jeugd waar ik niet graag over praat maar bij Carl is het anders. Hij is speciaal. Ik durf het alleen aan hem te vertellen. Ik zucht even en kijk Carl aan.

'Het spijt me. Ik had er niet naar mogen vragen.' zegt hij als hij ziet dat ik het moeilijk krijg. 'Nee geeft niet. Het geeft een fijn gevoel om het even aan iemand te kunnen vertellen.' zeg ik zacht. 'Carl kom is hier.' roept Rick vanuit de groente tuin. 'Ik moet gaan zie je gauw weer.' zegt hij en glimlacht even naar me waarna hij weg loopt.

Ik strompel naar het hek waar ik Maggie zie staan. 'Hey Savanna.' zegt ze vrolijk. 'Hey Maggie.' zeg ik. 'Hoe gaat het?' vraagt ze. 'Beter dan gister.' mompel ik. 'Het komt goed. Ik geloof dat je van Rick mag blijven en een aanwinst bent.' zegt ze en glimlacht even. 'Dat is fijn om te horen. Ik kan me nu eindelijk veilig voelen na twee jaar.' 'Twee jaar? Je bent daar alleen geweest twee jaar?' 'Ja samen met mijn zusje. Nu is het alleen ik.'

Alleen ik.