The Perfect Wife [COMPLETED]

Chapter 17- Edited

Reese

Gusto kong matulog ngunit ayaw makisabay ng mga mata ko at katawan. Niyakap ko na lang siya pabalik at nakontentong pagmasadan ang anghel niyang mukha. He's sleeping peacefully. Paano niya nagagawang magpapalit palit ng reaksyon at isip sa ilang oras lang?

Kahit sinabi ko na ang dahilan, hindi pa din siya nagkwento sa akin. Hindi pa ba sapat ang mga salita at kilos ko? What I told him made him freeze earlier. He can't accept to himself that it's his fault. For being insincere, mysterious and selfish.

Sana noon pa ako naging tapat sa mga saloobin ko at iniisip. Hindi na sana kami magkakahiwalay. There's no turning back anymore, I have to do this. I'm a good actress but I can never be a completely good pretender. I'm contented with the life I have? It's a no. I'm happy of having a bipolar, possessive husband? No. I'm fine with the way he is treating me? No.

Love makes people blind, powerless, weak and vulnerable. Having a battle with it will only drag you down, you need control. Walang expert sa pagmamahal, but at least, try to hold back when you're being too much.

What's love when it's abused?

Where's love when it's just for lust and personal satisfaction?

Hinaplos ko ang mukha niya ng marahan. Huling beses na magagawa ko ito sa kanya. Walang kasiguraduhan kung kelan ako makakabalik, pero tiyak ko na matagal tagal din iyon.

If I leave, will he change? Will he sort things out on his own? Makakaya niya din ba? Kasi kaya ko. Kayang kaya ko. He better make sure that I won't hear a thing about him, having a thing with Aphrodite.

I'm not yet done with my objectives. Isa iyon sa pagtutuunan ko ng pansin.

"It is during our darkest moments that we must focus to see the light. Sana maliwanagan ka na. Mahal kita higit sa kung saan ang kaya ng naiisip mo, Ashton. But this has to end, if you know what I mean." I pecked a kiss on his soft lips and closed my eyes for a minute.

I let out a heavy sigh and moved backwards from him. It's hard to let go of something when that something is your everything.

Tahimik akong bumangon at binitbit ang handbag ko na nasa sahig. Bago ako tuluyang lumabas ng silid ay ninakawan ko pa siya ulit ng halik sa labi at kinumutan.

Gumalaw siya kaya binilisan ko ang pagkilios at tumakbo na ako pababa ng hagdan. Ilang segundo lang ay may malakas na boses na umalingawngaw sa buong bahay.

Gusto kong tumigil sa pagtakbo ng marinig ko ang sigaw niya. He's getting mad again, shouting my name on the top of his lungs.

"Wife!" Rinig sa buong mansyon ang baritono at mabalasik niyang boses. Mas binilisan ko pa ang pagtakbo hanggang sa makaabot ako sa main door ng mansyon nila.

"Dad, aalis na po ako." Tumango lang sila sa akin ni Mommy Glorietta. Such supportive in-laws, they deserve my respect.

"No! Stop her!" Napalingon ako sa kanya. Patakbo siyang bumaba ng hagdan at binuksan ko ang malaking pinto. Humahabol siya sa akin habang patuloy ako sa paglayo sa kanya.

"Wife, stop! Don't leave me! Let's talk!" He shouted again.

Hindi ko na siya nilingon pa ng may kotseng biglang tumigil sa harapan ko. Kaagad nagbukas ang pinto sa likod at walang lingon akong pumasok. Pinasibad niya ang kotse palayo sa asawa ko na nakita ko sa rearview mirror na tumatakbo pa din.

"Malapit nang matapos ang chemical. The toxic blood needs to be active para magamit ang armas pangontra dkto." Si Reed ang nagda-drive ng kotse.

"Hindi naman natin malalaman kung kelan talaga tayo mawawala sa sarili. Bakit ikaw pala ang sumundo sa akin, Reed? At parang alam mo pa talaga na ngayon ang balak kong pag-alis."